Μια πρόωρη, αλλά και αληθής πρόβλεψη, για την αποτυχία του οικονομικού προγράμματος της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, που έρχεται. (Τα ασφυκτικά δεσμά του ευρώ, οι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας, για την έκδοση ενός τοπικού νομίσματος και τα προκύπτοντα αδιέξοδα).






Η ολική επαναφορά της Νέας Δημοκρατίας, αυτή την φορά, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στην διακυβέρνηση της χώρας, με ποσοστά, τα οποία πιθανόν είναι να πλησιάζουν, σε, προ της κρίσης του 2008 και της ελληνικής χρεωκοπίας του 2010, επίπεδα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, στην μνημονιακή πορεία της χώρας.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Αλέξη Τσίπρα, απέρχεται, κρατώντας, όπως φαίνεται, ένα όχι ασήμαντο κεφάλαιο, σε πολιτική επιρροή, στις τάξεις των ψηφοφόρων, αν και αυτό δεν σημαίνει ότι είναι δεδομένο ότι αυτή η επιρροή θα παραμείνει αλώβητη, στην περίοδο, που θα ακολουθήσει, μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 7/7/2019. Αποτελεί, όμως, μια καλή βάση εκκίνησης, για το κόμμα της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, το οποίο η θητεία του, στην κυβέρνηση, το μετάλλαξε σε μια, πλήρως, καθεστωτική συνιστώσα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Με την αποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ, από την κυβέρνηση, η εξέταση της πολιτικής, που θα ακολουθηθεί, από την επόμενη ημέρα και μετά, είναι αυτό, που πρέπει να γίνει. Και όταν μιλάμε, για την πολιτική, ουσιαστικά, αναφερόμαστε, στην οικονομική πολιτική, αφού αυτή είναι εκείνη, που έχει σημασία, επειδή αποτελεί την καρδιά του όποιου (λιγότερο, ή περισσότερο) υπαρκτού κυβερνητικού σχεδιασμού του επιτελείου της Νέας Δημοκρατίας.

Για το κυβερνητικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας, εάν και εφ' όσον αυτό επιχειρηθεί να εφαρμοσθεί, έχουμε, ήδη και μάλιστα, εγκαίρως, μιλήσει [όποιος θέλει, μπορεί να διαβάσει το δημοσίευμα σε αυτό εδώ το μπλογκ, με τίτλο : 2009 - 2019 : Η ελληνική οικονομία και τα αδιέξοδα του οικονομικού προγράμματος της Νέας Δημοκρατίας. (Η ανισορροπία αποταμιεύσεων και επενδύσεων και η πτώση της ροπής προς κατανάλωση, ως αιτίες της οικονομικής κρίσης, μέσα στα πλαίσια των Μνημονίων)] και έχουμε περιγράψει τα αδιέξοδά του.

Μια μεγαλύτερη εμβάθυνση, αυτών των αδιεξόδων, την οποία πρόκειται να επιχειρήσω, με αυτό, εδώ, το κείμενο, πιστεύω ότι είναι πολύ χρήσιμη και έχει την αξία της, αφού οι μετεκλογικές εξελίξεις, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, είναι σαφές ότι θα προσδιορισθούν, από όσα προτίθεται και από όσα μπορέσει να πράξει η συντηρητική κυβέρνηση, που θα διαχειρισθεί, μετεκλογικά, τις τύχες του τόπου και η οποία, μετά την σάρωση κάθε συνδικαλιστικού και κοινωνικού αναχώματος, από την υπερτετραετή διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι θα έχει, μπροστά της, έναν ευρύ χρονικό ορίζοντα, που, πιθανότατα, θα υπερβεί την τριετία, για να πράξει ό,τι βούλεται, χωρίς ουσιαστική κοινωνική αντίσταση.

Η ουσία της όλης υπόθεσης βρίσκεται, στο απλούστατο και κυριολεκτικά, αφοπλιστικό γεγονός ότι η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, η οποία θα διαδεχθεί την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα βρίσκεται και αυτή, κάτω από τον αστερισμό του ευρώ, ως κοινού νομίσματος της ευρωζώνης.

Έτσι, το μόνο άμεσο πραγματικό και πρώτης προτεραιότητας πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρα και η όποια κυβέρνησή της, αφορά το χρήμα. Δηλαδή την παραγωγή, την κυκλοφορία και την διαχείρισή του. Αυτό το πρόβλημα προσδιορίζεται, στην συγκεκριμένη περίπτωση, ως μια εξαιρετικά μεγάλη, ως μια ασφυκτική στενότητα χρήματος, η οποία καθιστά το κεφάλαιο και τις επενδύσεις, ως πολύ ακριβά αγαθά.

Τί σημαίνει αυτό, στην πράξη; 

Σημαίνει, για παράδειγμα, ότι οι αυτοαπασχολούμενοι και οι μικρές επιχειρήσεις δεν μπορούν να βρουν το απαραίτητο χρήμα και φυσικά, δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους, τα οποία προέρχονται, στην πλειοψηφία τους, από την, προ κρίσεως, εποχή και τα οποία χρέη τα αγοράζουν τα διάφορα funds, σε πολύ χαμηλές τιμές, οι οποίες φθάνουν, μέχρι και το 8% της αξίας τους.

Έτσι, οι τράπεζες και τα funds, με την σειρά τους, ασκούν πιέσεις, για την αποπληρωμή των σχετικών δανείων, που έχουν κοκκινήσει, ή προχωρούν, σε πλειστηριασμούς, ενώ, παράλληλα, οι επιχειρήσεις αυτές, που, πριν από την κρίση αποτελούσαν, όπως και τώρα, αποτελούν την ραχοκοκκαλιά της ελληνικής παραγωγής και οικονομίας, έχουν ως υποχρεώσεις να ανταποκριθούν, σε ένα συντελεστή φορολόγησης 29% και να προκαταβάλουν τον φόρο.

Αυτό, που λείπει, από τις ελληνικές επιχειρήσεις, είναι το χρήμα. Και το χρήμα, για να βρεθεί, από την κάθε παραγωγική μονάδα, αυτό, που απαιτείται, είναι πρωτίστως, η ύπαρξη κατανάλωσης, που δημιουργείται, από την ζήτηση των αγαθών. Η κατανάλωση, όμως, στα χρόνια της κρίσης, έχει καταβαραθρωθεί και συνεχίζει να είναι, απολύτως, ανεπαρκής, επειδή τα νοικοκυριά και οι επιχειρήσεις δεν έχουν το απαραίτητο μέσον. Δηλαδή το χρήμα.

Και αν δεν υπάρχει χρήμα, δεν μπορεί να υπάρξει καμμία σοβαρή επένδυση. Δεν νοείται επένδυση, σε μια αγορά προϊόντων, για τα οποία δεν υπάρχει ενεργός ζήτηση. Αυτή είναι η πεμπτουσία του ζητήματος της μακροχρόνιας, της  υπερδεκαετούς ελληνικής οικονομικής κρίσης.

Κάπως έτσι, μιλώντας, για το χρήμα και την ανεπάρκειά του, ερχόμαστε να μιλήσουμε, για το νόμισμα. Και μιλώντας, για το νόμισμα, από όλη την παραπάνω περιγραφή, καταλήγουμε στην διαπίστωση ότι το νόμισμα, και στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, το ευρώ, ως μια συγκεκριμενοποιημένη μορφή χρήματος, δεν είναι ουδέτερο, ως προς την παραγωγή, την οποία υποτίθεται ότι δεν επηρεάζει, όπως θέλει να μας κάνουν να πιστέψουμε οι θιασώτες της κλασικής φιλελεύθερης οικονομικής σκέψης και θεωρίας.

Το νόμισμα, ως ενεργό και ανενεργό χρήμα, δεν είναι άνευ σημασίας και δεν επηρεάζει, μόνο, τις τιμές, όπως διατείνονται οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι. Κάθε άλλο. Το νόμισμα, ως πραγματική υπόσταση, δηλαδή η παραγωγή και η κυκλοφορία του, ως προς την ταχύτητά της και ο πραγματικός δεσμός του, με την παραγωγή επενδυτικού και καταναλωτικού έργου, είναι σαφές ότι επηρεάζει την παραγωγή, η οποία εξασθενίζει, όταν η κατανάλωση είναι ανεπαρκής.

Στα πλαίσια αυτά, όταν η οικονομία έχει κατρακυλίσει, χάνοντας, περισσότερο, από το 1/4 της παραγωγής της, όταν οι άνεργοι υπερβαίνουν το 1 εκατομμύριο και οι μισθοί έχουν, αγρίως, περικοπεί, είναι σαφές ότι αυτό, που λείπει, για να ενεργοποιηθεί η οικονομία, είναι το χρήμα και έτσι, ουδείς μπορεί να ισχυρίζεται, στα σοβαρά, ότι το νόμισμα, ως ενεργό και ανενεργό χρήμα, είναι ουδέτερο.

Αυτό, που, μέχρι τώρα, περιγράψαμε, δεν είναι τίποτε άλλο, από αυτό που συμβαίνει, στην ελληνική οικονομία, πάνω από 10 χρόνια, τώρα και συνίσταται, στην πλήρη ανεπάρκεια των ιδιωτικών επενδύσεων να κρατήσουν την οικονομία της χώρας μας, σε έναν κάποιο ανεκτό ρυθμό ανάπτυξης.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και αυτή την σκληρή πραγματικότητα θα βρει μπροστά της η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας

Ας συνοψίσουμε αυτή την πραγματικότητα :

Κατακρημνισμένη Κατανάλωση - Υποτονική Παραγωγή - Καταβαραθρωμένες Επενδύσεις.

Φυσικά, το πρόβλημα αυτό δεν είναι μη επιλύσιμο. Δεν είναι, ούτε καν, δυσεπίλυτο. Λύση υπάρχει. Και αυτή είναι εύκολη.

Από την εποχή της GREAT DEPRESSION και της "Γενικής Θεωρίας" του John Maynard Keynes, έχουμε μάθει ότι δεν υπάρχει κανένας σοβαρός λόγος, όταν μια οικονομία έχει πέσει σε αυτή την αποκαλούμενη, ως παγίδα ρευστότητας, κατάσταση, η κυβέρνηση να περιμένει το πότε η ιδιωτική οικονομία θα καταφέρει, από μόνη της να απεμπλακεί, από αυτή την κατάσταση.

Έτσι, η κυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να περιμένει το πότε οι ιδιώτες καπιταλιστές, ή οι τραπεζίτες θα επενδύσουν τα (υποτιθέμενα ως) σπάνια κεφάλαιά τους, στην πραγματική οικονομία. Κάθε άλλο.

Αυτό που χρειάζεται, όταν ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να λειτουργήσει και να παραγάγει τις αναγκαίες επενδύσεις και επαρκές οικονομικό έργο, είναι η παρέμβαση του δημόσιου τομέα, με στόχο την πλήρη κάλυψη των καταναλωτικών και των επενδυτικών ανεπαρκειών του ιδιωτικού τομέα, με εργαλείο τις κρατικές δαπάνες και την επαρκή μεγέθυνση του προϋπολογισμού δημοσίων επενδύσεων, προκειμένου ο παραγωγικός μηχανισμός της οικονομίας να τεθεί, σε λειτουργία, φθάνοντας, στα επίπεδα της πλήρους απασχόλησης.

Αυτό σημαίνει, βέβαια, ότι οι επενδύσεις, σε ένα μεγάλο τμήμα τους, σε μια σύγχρονη οικονομία, όπως η δική μας και όπως όλες οι οικονομίες του γραφειοκρατικού καπιταλισμού της εποχής μας, πρέπει να αποκτήσουν έναν σαφή κοινωνικό χαρακτήρα και να κρατικοποιηθούν, μέσω των κρατικών δαπανών οι οποίες πρέπει να φθάσουν, σε ένα τέτοιο επίπεδο, που η αύξηση των ενεργών κεφαλαίων να τα οδηγήσει να παύσουν να είναι σπάνια.

Το ευρώ, όμως, ως προϊόν μιας νομισματικής ένωσης, δεν μπορεί να λειτουργήσει και στην πράξη, δεν λειτουργεί, έτσι, αφού δεν εκδίδεται, από την Ε.Κ.Τ., με την λογική αυτή και δεν έχει την προσαρμοστικότητα, που απαιτείται, για να μπορεί να καλύπτει τις συχνές περιπτώσεις των υποκαταναλωτικών κρίσεων, που εμφανίζονται, ως κρίσεις υπερπαραγωγής, σε ένα αρρύθμιστο καπιταλιστικό σύστημα, είτε αυτές αφορούν τις ελεύθερες αγορές του 18ου και του 19ου αιώνα, είτε αφορούν τον γραφειοκρατικό καπιταλισμό του 20ου και του 21ου αιώνα.

Το ευρώ, ως νόμισμα, έχει άλλη - την εντελώς, αντίθετη - λογική. Οι ιδρυτές του και οι διαχειριστές του (η Ε.Κ.Τ.) δεν ξεκινούν με την σκέψη ότι το κέντρο βάρους της δόμησης του κοινού νομίσματος πρέπει να βρίσκεται, στην αγοραστική του δύναμη και ότι αυτό πρέπει να προσαρμόζεται, ως προς τις ποσότητες και τις ταχύτητες κυκλοφορίας του, από την πραγματική κατάσταση της κάθε οικονομίας των χωρών της ευρωζώνης.

Η μπατιροτραπεζοκρατία της Ε.Κ.Τ. εκδίδει και κυκλοφορεί το ευρώ, με πολύ συγκεκριμένους κανόνες, οι οποίοι ευνοούν την σπανιότητα και την αύξηση της συναλλαγματικής αξίας του νομίσματος αυτού, με την λογική ότι το νόμισμα, ως χρήμα, είναι και αυτό ένα εμπόρευμα, του οποίου η αξία είναι καθορισμένη και πρέπει να μένει, περίπου, σταθερή (όταν δεν αυξάνει), προκειμένου να ευνοηθούν οι κάτοχοί του, διατηρώντας, παράλληλα, τις σαφείς ταξικές και εισοδηματικές ισορροπίες, εντός των κοινωνιών των χωρών της συγκεκριμένης νομισματικής ζώνης.

Στην ουσία, δηλαδή, αυτό, που έγινε, με την δημιουργία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, είναι η επιστροφή, στις προκεϋνσιανές πεποιθήσεις, που επικρατούσαν, στις τάξεις των φιλελεύθερων οικονομολόγων και των εφαρμοστών της οικονομικής πολιτικής, στις καπιταλιστικές χώρες και που συνέδεαν τα νομίσματα και το χρήμα, με τον χρυσό, ή το ασήμι, με την λειτουργία του "χρυσού κανόνα", θεωρώντας τα ως εμπορεύματα ορισμένης αξίας και όχι ως εργαλεία, για την οικονομική μεγέθυνση.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνονται αντιληπτά τα αδιέξοδα, στα οποία πρόκειται να προσκρούσει η εφαρμογή του προγράμματος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, αφού και αυτή, όπως και οι προηγούμενες, δεν μπορεί να ασκήσει αυτή την νομισματική, δημοσιονομική και εισοδηματική πολιτική, που είναι απαραίτητες, για την ανάταξη της οικονομίας της χώρας, στον βαθμό, που το νόμισμα της χώρας δεν είναι ένα εθνικό/τοπικό νόμισμα, αλλά το υπερεθνικό ευρώ, το οποίο εκδίδεται και ελέγχεται, πλήρως, από την Ε.Κ.Τ., της οποίας παράρτημα είναι η Τράπεζα της Ελλάδος και στην οποία δίνουν λογαριασμό ο Γιάννης Στουρνάρας και το αυριανό οικονομικό επιτελείο.

Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση, για να μπορέσει να λειτουργήσει το κράτος, θα πρέπει να το λειτουργεί, ως ένα ομοίωμα οικογένειας και επιχείρησης. Θα πρέπει, πρώτα να εισπράξει και να δαπανήσει, μετά. Αν δαπανήσει περισσότερα, από όσα εισπράττει, θα αυξήσει το χρέος και αυτό θα μεγεθύνει την ασκούμενη λιτότητα.

Αν δεν δαπανήσει περισσότερα, από όσα εισπράττει, τότε θα κρατήσει την οικονομία, σε επίπεδα στασιμότητας, διότι έτσι, δεν θα μπορέσει να δώσει την τόνωση, που είναι απαραίτητη, στην οικονομία. Και μάλιστα, με δεδομένα τα πρωτογενή υπερπλεονάσματα, στους κρατικούς προϋπολογισμούς, που η ελληνική κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να παραγάγει (συνεχώς, μέχρι το 2023, που θα λήξει η θητεία της), είναι σαφές ότι το επίπεδο της κατανάλωσης και της επένδυσης, στην ελληνική οικονομία, όλα αυτά τα χρόνια, που έρχονται, θα συνεχίσει να συμπιέζεται, αφού θα είναι απαραίτητο η φορολογία να μένει, σε ψηλά επίπεδα και οι κρατικές δαπάνες να παραμένουν χαμηλές, προκειμένου να τροφοδοτηθεί αυτή η διαδικασία παραγωγής πρωτογενών πλεονασμάτων, έστω και αν αυτά, μέσα από μια συμφωνία, με τους ευρωθεσμούς, γίνει δυνατό να μειωθούν.

Κάπου εδώ, η φορολογική πολιτική της νέας κυβέρνησης, η οποία ευαγγελίζεται μεγάλες μειώσεις, στην φορολογία - ακόμη και αν και όσο και αν οι ευρωθεσμοί γίνουν λιγότερο απαιτητικοί - θα βρεθεί, πολύ γρήγορα, ενώπιον αδιεξόδων. Οι φόροι, λόγω των δεδομένων καταστάσεων, που επικρατούν, στην ελληνική οικονομία και λόγω των υποχρεώσεων, που έχει αναλάβει η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με το 4ο Μνημόνιο, το οποίο έχει συμφωνήσει, με τους ευρωθεσμούς και του οποίου οι συντάκτες ντρέπονται να πουν το όνομά του, θα πρέπει να μείνουν, υπερβολικά, υψηλοί, όσο και αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το οικονομικό του επιτελείο επιθυμούν να τους μειώσουν. Και όσο και αν επιχειρήσουν, μόλις αναλάβουν την διακυβέρνηση του τόπου, να τους μειώσουν.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, καθίσταται σαφές ότι κάποια στιγμή, στο προσεχές μέλλον, όσο και αν αυτό αργήσει (και θα αργήσει, διότι η μετεκλογική κυβέρνηση θα έχει τα περιθώρια να αναπτύξει την πολιτική της, λόγω της απογοήτευσης, που έφερε η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστεράς και λόγω της ανυπαρξίας πραγματικών κοινωνικών αντιπάλων, που θα είναι ικανοί να αντισταθούν, στις κυβερνητικές πολιτικές), η κυβερνητική πολιτική θα αποτύχει να προσελκύει την αποδοχή, ή/και την ανοχή της κοινωνίας, που έχει τώρα.

Έτσι, η ελπίδα, για την μείωση της φορολογίας και την επαγγελόμενη ανάπτυξη της οικονομίας, που - υποτίθεται ότι θα έλθει, ως αποτέλεσμα - , που τροφοδότησε το βουβό ρεύμα υπέρ της Νέας Δημοκρατίας, ήδη, αμέσως, μετά την εκλογή, τον Ιανουάριο του 2016, του Κυριάκου Μητσοτάκη, στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας και η οποία ελπίδα συνεχίζει να τροφοδοτεί την επερχόμενη νίκη του κόμματος αυτού, στις βουλευτικές εκλογές της 7/7/2019, κάποια στιγμή θα παύσει, εκ των πραγμάτων, να υφίσταται και θα αντικατασταθεί, από την απελπισία, η οποία θα προκύψει, από το σύνολο των "μεταρρυθμιστικών" και λοιπών πολιτικών της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίες είναι σαφές ότι θα βρίσκονται, εντός των πλαισίων των απαιτήσεων των ευρωθεσμικών δανειστών.

Όλα αυτά, βέβαια, προκύπτουν, από την ιδιότυπη θέσπιση, ως, οιονεί, "ποινικού" αδικήματος, από την εγκληματοποίηση των δημοσίων ελλειμμάτων, που έχει, παράλογα, επιβάλλει η λειτουργία του ευρώ, ως ενός ιδιότυπου μηχανισμού συναλλαγματικών ισορροπιών, ο οποίος απαιτεί την, περίπου, σταθερή συναλλαγματική αξία αυτού του χρηματόγραφου, το οποίο εμφανίζεται, ως νόμισμα.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, όπως προκύπτει, από όσα, έως τώρα, είπαμε, τα δημόσια ελλείμματα, σε περιόδους ύφεσης, ή/και μακροχρόνιας κρίσης, σαν αυτή, που ζούμε, κατά την διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, κάθε άλλο, παρά έγκλημα είναι. Τα δημόσια ελλείμματα αποτελούν μια αδήριτη αναγκαιότητα και είναι τα απαραίτητα χρήσιμα εργαλεία, για την υπέρβαση της κρίσης και για την ταχύρρυθμη ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, αφού, μέσω αυτών αυξάνονται οι επενδύσεις και η κατανάλωση, ως μακροοικονομικά μεγέθη και τέλος τονώνεται η ιδιωτική αποταμίευση.

Στην ουσία, το ευρώ, λειτουργώντας, στην πράξη, ως ένα ξένο νόμισμα, αυτό, που κάνει, είναι να καταστρέφει, όχι μόνο την ελληνική οικονομία, ως μέγεθος. Κάνει κάτι χειρότερο. Αποστερεί, από την ελληνική οικονομία, από τα εργαλεία εκείνα, με τα οποία οι κυβερνητικοί και λοιποί σχεδιαστές θα μπορούσαν να την οδηγήσουν, στην ανάπτυξη.

Το κυριότερο είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει νομισματική πολιτική και εξ αιτίας αυτής της πραγματικής της αδυναμίας, δεν μπορεί να ασκήσει μια γενικότερη και συνεκτική οικονομική πολιτική, η οποία θα μπορεί να βγάλει την χώρα, από την πολύχρονη κρίση.

Η ελληνική οικονομία, με λίγα λόγια, όπως είπαμε και στην αρχή του παρόντος κειμένου, αυτό που χρειάζεται, είναι χρήμα. Άφθονο χρήμα, προκειμένου να λειτουργήσει. Αυτό το χρήμα δεν μπορεί και δεν θέλει να το χορηγήσει η Ε.Κ.Τ. (υποτίθεται, για να μην "πληθωρίσει" και απαξιώσει  το κοινό νόμισμα, αν και η κοπή και η κυκλοφορία του νομίσματος δεν το πληθωρίζει, όταν αυτή η κοπή και αυτή η αύξηση της κυκλοφορίας του νομίσματος, αντιστοιχίζεται με αντίστοιχα παραγόμενα αγαθά).

Αυτό το χρήμα, που δεν μπορεί και δεν θέλει να χορηγήσει η Ε.Κ.Τ., θα πρέπει να το εκδώσει η ελληνική κυβέρνηση, όπως σχεδιάζει, τώρα, να πράξει η γειτονική Ιταλία, με τα λεγόμενα minibots και όπως σχεδίαζε, τον Ιούλιο του 2015, να πράξει ο Γιάννης Βαρουφάκης, με τα IOUS, ο οποίος εμποδίστηκε, τότε, από τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. [Δείτε τα δημοσιεύματα, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, με τίτλους : Ιανουάριος - Αύγουστος 2015 : Από τα IOU's του Γιάννη Βαρουφάκη, στην πλήρη υποταγή και στο 3ο Μνημόνιο του Αλέξη Τσίπρα. (Ρίχνοντας φως, στην καθοδήγηση της ελληνικής κυβέρνησης, από την αμερικανική διοίκηση, μέσα από την ανασκόπηση των προσχεδιασμένων διαπραγματευτικών ανοησιών του στενού επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα) και Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο της εφαρμοσμένης πολιτικής της. (Ο Γιάννης Βαρουφάκης, οι πιθανότητες επιτυχίας, που είχε το "Σχέδιο X" και η εγκατάλειψή του, από τα ορφανά του αναπαλαιωμένου ευρωσταλινισμού, που συγκροτούν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ)].

Αυτό πρέπει να συμβεί, διότι, παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι οι αποταμιεύσεις αυτές, που δημιουργούν τις επενδύσεις. Και τις επενδύσεις και τις αποταμιεύσεις, τις δημιουργεί το νόμισμα - το χρήμα. Και το χρήμα (πολύ περισσότερο, όταν αυτό δεν το χορηγεί η κεντρική τράπεζα) το δημιουργεί το κράτος. Και αυτό το χρήμα το κράτος πρέπει να το δαπανήσει, γεγονός, το οποίο σημαίνει ότι, στην συγκεκριμένη περίπτωση, η επενδυτική δαπάνη, πρέπει να προηγηθεί της αποταμίευσης.

Κάπως έτσι, θα μειωθούν και τα πολύ ψηλά επιτόκια, διότι, παρά την επικρατούσα φιλολογία, η διεύρυνση των χρηματικών ροών, που θα φέρει η έκδοση του νέου (έστω και συμπληρωματικού, ως προς το ευρώ) νομίσματος, τα πραγματικά επιτόκια θα πέσουν, ακόμη και αν τα ονομαστικά μπορεί να φαίνονται, ως μεγάλα.

Με αυτόν τον τρόπο, θα μειωθεί και η φορολογία, χωρίς να αυξηθούν οι μελλοντικοί φόροι, αφού, όπως γίνεται αντιληπτό, το κράτος, που εκδίδει το νόμισμα μπορεί να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες του, από το νόμισμα αυτό, χωρίς να δανειστεί και χωρίς να αυξήσει την μελλοντική φορολογία.

Εννοείται, βέβαια, ότι η μελλοντική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν θέλει να πραγματοποιήσει τίποτε από όλα αυτά. Δεν έχει κανένα σχέδιο, για την έκδοση ενός παράλληλου νομίσματος, αφού εξακολουθεί να είναι δέσμια των "ευρωπαϊστικών" αυταπατών και των καταστροφικών επιλογών του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Κώστα Σημίτη, οι οποίες οδήγησαν την χώρα, στην στρατηγική ήττα της ένταξης της Ελλάδας, στην ΕΟΚ και στην ευρωζώνη και στην παρούσα και εξελισσόμενη τραγωδία.

Γι' αυτό και θα οδηγηθεί, στην αποτυχία. 

Και αυτό καλόν είναι και πρέπει να το επισημάνουμε, από τώρα.


Σχόλια

Ο χρήστης NF είπε…
Πρεπει καποτε να ξεφυγετε αγαπητε 4απο τις ξεπερασμενες πασοκοαριστερίστικες αντιληψεις του τυπου "θα σκορπισουμε λεφτα, ο κοσμος θα καταναλωσει, αυτο θα φερει παραγωγη, η παραγωγη αναπτυξη, και η αναπτυξη φορολογικα εσοδα." Αυτα ελεγε και ο Τσοβόλας, και ειδαμε τα αποτελεσματα. Στην περιπτωση της Ελλαδας, αυτο απλως θα αυξησει τις εισαγωγες, και θα καταβαραθρωσει την ισοτιμια του νομισματος, αν και αυτο θα εχει καταβαραθρωθει ηδη, διοτι η αβερτα εκτυπωση χρηματος που προτεινετε θα εκτοξευσει στα ουρανια τον πληθωρισμο.

Ο Αντρεας το 1981 παρελαβε Οικονομια με πολυ χαμηλο δημοσιο Χρεος και προσβαση στις χρηματαγορες, μπορουσε να δανειστει λεφτα και να τα σκορπαει (Τσοβολα δωστα ολα), σημερα ομως αυτο δε γινεται, ειμαστε χρεωκοπημενοι και δεν βρισκουμε καινουρια δανεικα......

Παρεμπιπτοντως ενας απο τους λιγους αιρετικους που ειχε προβλεψει την αποτυχια του ευρω ηταν ο Μίλτων Φρίντμαν.

Το χρεωστασιο και η επιστροφη σε εθνικο νομισμα ειναι βιωσιμη επιλογη μονο αν συνδυαστει με υπευθυνη οικονομικη πολιτικη, η οποια δεν εχει καμμια σχεση με οσα προτεινετε.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Λυπούμαι, αλλά είμαι υποχρεωμένος να διαφωνήσω ως προς τη λύση που προτείνετε.
Εάν είναι έτσι τα πράγματα με το ευρώ -και είναι- προς τι η πρόταση για παράλληλο νόμισμα τύπου IOUs, ή miniBOTS, ή όπως αλλιώς ονομαστεί;
Τι είναι αυτό που μας θέλει ντε και καλά δεμένους στην ευρωζώνη και προτείνουμε μεσοβέζικα συστήματα;
Γιατί δεν προτείνουμε κατ’ ευθείαν εθνικό νόμισμα;
Τι φοβάμαστε;
Μήπως και τώρα η κυβέρνηση δεν καλύπτει τις ταμειακές της ανάγκες με τον βραχυπρόθεσμο ανακυκλούμενο δανεισμό (repos κτλ); Ένα παράλληλο στο ευρώ «νόμισμα» τι θα προσδώσει παραπάνω, πέραν από ανωμαλία;
Η θέση δεν μπορεί να είναι παρά μια και μοναδική: Εθνικό νόμισμα και διαγραφή του χρέους, που εντός ευρωένωσης δεν γίνεται!
Εδώ μια παλαιότερη δική μου ανάλυση για το διπλό νομισματικό σύστημα και τους κινδύνους που εγκυμονεί: http://www.hereticalideas.gr/2018/05/to-diplo-nomisma-oi-epiptoseis-kai-liga-logia-gia-italia.html
Παρακαλώ θα ήθελα τη γνώμη σας.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
N F :

Δεν λέω ότι πρέπει να σκορπίσουμε λεφτά, για να οδηγήσουμε την ελληνική οικονομία, στην αναπτυξιακή διαδικασία (αν και αυτή η ιδέα δεν είναι κακή, από μόνη της, εάν οι ποσότητες του χρήματος, που θα ριφθούν από ελικόπτερο, είναι μετρημένες και στοχευμένες, σε συγκεκριμένες περιοχές - και αυτό δεν το λέω, στα αστεία).

Λέω ότι η κυβέρνηση πρέπει να τυπώσει χρήμα και να το ξοδέψει, για να αυξήσει τις επενδύσεις και την κατανάλωση. Αυτό είναι που χρειάζεται η ελληνική οικονομία, αυτή την στιγμή. Και αυτό το πρόβλημα πρέπει, κατά προτεραιότητα, να αντιμετωπισθεί.

Δεν μιλάω για δανεικό χρήμα. Δεν χρειάζεται η χώρα να δανειστεί. Αρκεί το να τυπώσει χρήμα και να το ξοδέψει. Το χρήμα αυτό, με αυτόν τον τρόπο - δηλαδή με το ξόδεμά του, σε έργα υποδομής, με την άσκηση ενεργού βιομηχανικής πολιτικής και με την αντίστοιχη άσκηση των απαραίτητων πολιτικών, στους άλλους τομείς της παραγωγής - πρόκειται να αυξήσει των όγκο της παραγωγής των αγαθών και των υπηρεσιών και να μεγαλώσει, ταχύτατα, το ΑΕΠ. Το χρήμα αυτό, που θα αυξήσει το ΑΕΠ δεν θα δημιουργήσει πληθωριστικές πιέσεις.

Δίκιο έχεις, ως προς τον κίνδυνο των πληθωριστικών πιέσεων, που μπορεί να προκύψει. Αλλά και αυτός μπορεί να αντιμετωπισθεί. Είναι ζήτημα της κυβέρνησης, που θα ασκήσει πολιτική. Δεν είναι κάτι το αξεπέραστο.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
Όθωνα :

Η προσωπική μου πεποίθηση είναι ότι η χώρα πρέπει να βγει από την ευρωζώνη και σε δεύτερο χρόνο, από την "Ευρωπαϊκή Ένωση", με την οποία πρέπει να αποκτήσει μια ειδική σχέση, σαν αυτή που διακήρυσσε το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του 1970 και την οποία ουδέποτε αποπειράθηκε να πραγματοποιήσει. Εάν κάτι τέτοιο δεν καταστεί δυνατό - κάτι που, ουδόλως, αποκλείεται -, μια εμπορική συμφωνία, με την "Ε.Ε.", θα ήταν επιθυμητή, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η χώρα μας δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν. Μπορεί να ζήσει μιά χαρά και χωρίς την "Ε.Ε.".

Όμως, δεν είμαι δογματικός. Αυτό σημαίνει ότι, έχοντας ως δεδομένο το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει ριφθεί σε έναν γκρεμό, χωρίς, επί του πρακτέου, να γίνεται κάτι, όλα αυτά τα χρόνια, που να την βοηθάει να βγει από αυτόν τον γκρεμό, στα πλαίσια της διαχείρισης της τραγικής αυτής κατάστασης, από τις παρούσες "ευρωπαϊστικές" δυνάμεις και τις πολιτικές, που αυτές ασκούν, δεν αντιτίθεμαι σε σχεδιασμούς, που μπορεί να καλυτερεύσουν την κακή πραγματικότητα του σήμερα.

Έτσι, με δεδομένη την παρούσα κατάσταση και την ασχήμια της, η έκδοση από την κυβέρνηση (όχι από την Τράπεζα της Ελλάδος, δηλαδή από την Ε.Κ.Τ. και από ό,τι αντιλαμβάνομαι, για κάτι τέτοιο μιλούν, στην Ιταλία και φυσικά, κάτι τέτοιο πρότεινε ο Γιάννης Βαρουφάκης, τον Ιούλιο του 2015, στον Τσίπρα), ενός παράλληλου νομίσματος θα αποτελέσει ένα ισχυρό ταρακούνημα, για την ευρωζώνη και φυσικά, θα βοηθήσει, στην γρήγορη αύξηση, όχι μόνο του ονομαστικού, αλλά και του πραγματικού ΑΕΠ της ελληνικής οικονομίας. Αυτό μπορεί να μην είναι, από μόνο του, αρκετό, αλλά θα είναι σημαντικό. Πολύ σημαντικό.

Από εκεί και πέρα, όλα όσα αναφέρεις, στο άρθρο, που με παρέπεμψες και το οποίο διάβασα, ως κινδύνους, από την λειτουργία του διπλού νομίσματος, είναι ορθά και θα πρέπει να αντιμετωπισθούν. Όμως, στην ουσία, το πρώτο - και πολύ σημαντικό - βήμα, για την έξοδο της χώρας, από την ευρωζώνη, θα έχει γίνει. Και αυτό είναι, επίσης, σημαντικό.

Δυστυχώς, όμως, η ελαύνουσα κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει σκοπό και δεν πρόκειται να πράξει τίποτε από όλα αυτά. Θα αφήσει τα πράγματα, όπως έχουν. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια. Και αυτό είναι κακό. Πολύ κακό.

Για τον λόγο αυτόν, παρά το γεγονός ότι διαφωνώ, με την "ευρωπαϊστική" λογική του Γιάννη Βαρουφάκη και γνωρίζοντας τα αδιέξοδα της πολιτικής αυτής, που τα αντιμετώπισε, άλλωστε και το 2015, σκέπτομαι να του δώσω την ψήφο μου (όχι την υποστήριξή μου), στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές, αφού, στην επόμενη βουλή, είναι απαραίτητη μια διαφορετική φωνή, από τις φωνές των παραδοσιακών και κατεστημένων "ευρωπαϊστών", όπως και από τις φωνές των αρτηριοσκληρωτικών του Κ.Κ.Ε., αλλά και της Χρυσής Αυγής. Και φυσικά, απαιτείται ένα σφυροκόπημα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, "εξ αριστερών", στην μεταμοντέρνα γλώσσα, που ο Βαρουφάκης μιλάει και ως showman, μπορεί, με επιτυχία, να παρουσιάζει. Βέβαια, θα περιμένω να δω και το τί θα κάνει η Ζωή Κωνσταντοπούλου (εάν δηλαδή μπορέσει να παρουσιάσει ένα σχήμα το οποίο θα έχει, έστω και μικρές πιθανότητες, να εισέλθει, στην βουλή) και αναλόγως, θα πράξω.

Ίδωμεν...
Ο χρήστης NF είπε…
O Οθων εχει απολυτο δικιο.
Τα περι παραλληλου νομισματος ειναι ανοησιες. Ειναι οι λυσεις των ΧΕΣΤΗΔΩΝ και των ΜΠΛΟΦΑΤΖΗΔΩΝ τυπου Βαρουφακη, που κατα βαθος δεν εχουν ρα κοτσια κς πουν "παμε σε χρεωστασιο και εθνικο νομισμα", και για αυτο θελουν να μπλοφαρουν με μεσοβεζικα κολπα και παραλληλα νομισματα, πλην ομως οι δανειστες δεν εφαγαν τη μπλοφα.

Οι μονες ορθες λυσεις ειναι οι καθαρες λυσεις. Ειτε βαθυ κουρεμα χρεους, ειτε πληρες χρεωστασιο και εξοδος απο το ευρω. "Τω ξιφει τον δεσμον λελυσθαι".
Ο χρήστης NF είπε…
Αυτα που γραφετε με προβληματιζουν εντονα αγαπητε.

Παραδεχεσθε οτι υπαρχει κινδυνος πληθωριστικος κινδυνος ο οποιος ομως "ειναι αντιμετωπισιμος".
Ποιο ειναι λοιπον το μεγιστο ανεκτο επιπεδο πληθωρισμου; Δωστε μας αριθμο.

Λετε οτι το πλεοναζον χρημα που θα τυπωθει θα διοχετευθει στις "επενδυσεις και την καταναλωση".

Κατ' αρχην, θα διοχετευσετε αμεσως λεφτα στην "καταναλωση" ή θα αναμενετε μερικα χρονια μεχρι οι επενδυσεις να αυξησουν τον "ογκο παραγωγης" ωστε να καλυψουν την προσθετη ζητηση; (αυταπατασθε αν νομιζετε οτι αυτο γινεται "ταχυτατα").
Για τις εισαγωγες δεν ανησυχω ιδιαιτερα, διοτι τα μετρα σας θα καταβαραθρωσουν σε τετοιο βαθμο την ισοτιμια του νομισματος, που θα πρεπει να δουλευει κανεις 10 ζωες για να αγορασει ενα HYUNDAI.

Ειπατε οτι μερος του χρηματος θα ξοδευθει σε ασκηση "ενεργου βιομηχανικης πολιτικης και αντιστοιχη ασκηση πολιτικων στους αλλους τομεις της παραγωγης". Δηλαδη; Το κρατος θα αποκτησει μεσα παραγωγης; Θα κανει παλι τον βιομηχανο και θα φτιαξει δικα του εργοστασια; Αχ αγαπητε, δε σας διδαξαν τιποτα τα λαθη του παρελθοντος. Τα δοκιμασαμε αυτα μετα το 1974. Ο Αντρεας ειδικα. Το μονο αποτελεσμα ηταν ακρως ζημιογονες ΔΕΚΟ. Και επειδη δεν θα μπορειτε να δανειστειτε αβέρτα για να καλυψετε τις τεραστιες ζημιες τους οπως εκανε ο Αντρεας, θα τις καλυψετε τυπωνοντας και αλλο χρημα. Αποτελεσμα: Και αλλος πληθωρισμος. Το σοβιετικο μοντελο ειναι ωραιο αγαπητε, εχει ομως ενα μικρο προβλημα: ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ.

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τάσο και γω πιστευω οτι ο Οθωνας έχει δίκιο....και κάτι ακόμα:
Πρεπει να εχεις υπόψν σου οτι ο Βαρουφάκης εχει αναγνωρίσει το σύνολο του χρέους δηλ δεν πιστευει σε επαχθες και επονειδιστο χρεος,ειναι κι αυτο ενας απο τους βασικους λόγους διαφωνίας με την Κωνσταντοπούλου, ειναι κατα του λογιστικού ελέγχου του χρέους, ειναι υπερ των Πρεσπών, δεν εχει ξεκαθαρη θεση για τις γερμανικές επανορθώσεις, πιστευει σε ομολογα πρασινης ανάπτυξης, και το προγραμμά του ειναι πιο πολύ ευχολόγια παρά θέσεις...Με αλλα λογια προσπαθει να αλλάξει μια Ευρώπη που ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ και κυριως ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ να αλλάξει...του το ειχε πει και ο Σοιμπλε το '15 οτι "ωραια ολα αυτα που λές για αναδιάρθρωση και μείωση λιτότητας αλλά σε μια ΑΛΛΗ Ευρώπη που θα δημιουργηθεί μετά απο 15 χρόνια με άλλους συντελεστές πολιτικούς..τωρα εμεις δεν πιστευουμε σε αυτά!!!" Επιπλεον τεινει να γινει συστημικό κομμα σε πρότυπα Ποταμιού δηλαδη με αθροα συμμετοχη ετερόκλητων μελών (δηλώνουν στήριξη και ανθρωποι που μεχρι χθες ηταν υπερ του εθν νομίσματος πχ Αλαβανος , Σταθης, ο Κοτζιας λεει μπορει να στηρίξει κλπ) οταν λεει οτι μπορει να συνεργασθει και με τον ΣΥΡΙΖΑ και με την ΝΔ που ειναι κυριως υπευθυνη για την χρεωκοπία....Αρα υπο αυτην την εννοια δύσκολα θα αντιπαρατεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ ...Αλλα και η Ζωη πάλι δεν θα κανει συνεργασιες,το τονισε στην συνεντευξη τυπου χθες...με 1,6% θεωρει οτι ειναι κυριαρχος εκτος βουλης αρα σου λεει "ελατε ολοι μαζι μου κατω απο μενα αλλά χωρις τις συλλογικοτητες και τα κινηματα.." ...δυσκολο να πιασει διπλασιο ποσοστο η Ζωη...αν εκανε συνεργασια με Καζακη ή Μαριά ίσως..αλλα μεταξυ μας πιο πιθανό ειναι να συνεργαστει με Βαρουφακη παρα με Καζάκη!!!!
ΝΙΚΟΣ
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
NF

Είναι προφανής ο κίνδυνος του πληθωρισμού, με την εκτύπωση του χρήματος και την διοχέτευσή του, στην οικονομία. Εδώ, όμως, είναι που τίθενται οι προτεραιότητες.

Ποιό είναι το άμεσο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Ο πληθωρισμός; Όχι, βέβαια.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, εδώ και 10 χρόνια, είναι ο αποπληθωρισμός, η υποπαραγωγή, η τεράστια ανεργία και η ανενεργός παρουσία του παραγωγικού μηχανισμού. Αυτό το πρόβλημα είναι, που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, κατά απόλυτη προτεραιότητα.

Αυτό, ούτως, ή άλλως, σημαίνει τόνωση της κατανάλωσης, η οποία έχει, όλα αυτή την δεκαετία, συντριβεί. Η κατανάλωση, όπως έχει τονίσει ο Adam Smith, είναι η βασίλισσα της οικονομίας, διότι χωρίς κατανάλωση, δεν υπάρχει παραγωγή.

Ο πληθωρισμός θα πρέπει να αντιμετωπισθεί, ως πρόβλημα, αμέσως μόλις εμφανισθεί. Και φυσικά, υπάρχουν τρόποι, για να αντιμετωπισθεί. Και ο τρόπος, για να αντιμετωπισθεί και για προστατευθεί η αξία του νομίσματος (χωρίς αυτό το τελευταίο να είναι ταμπού, όπως είναι τώρα).
Την λύση μας την είχαν δώσει, κατά καιρούς, οι αμερικανικές διοικήσεις των δεκαετιών 1950 και 1960, οι οποίες εφάρμοσαν μια αλυσίδα μέτρων, που ως κοινωνικοοικονομική τεχνολογία, εφαρμόστηκαν, για πρώτη φορά και με πλήρη επιτυχία, κατά την διάρκεια του πολέμου του πρώτου μισού της δεκαετίας του 1940 και ήταν αντιγραφή των αντίστοιχων μέτρων, που είχε λάβει το οικονομικό επιτελείο των Γερμανών ναζιστών, όταν, μετά από την επιτυχή αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης του 1929 - 1933, εμφανίστηκαν πληθωριστικές πιέσεις, στην γερμανική οικονομία.

Αυτή η αλυσίδα μέτρων ήταν ο έλεγχος και εν ανάγκη ο διοικητικός προσδιορισμός των μισθών - κερδών - τιμών - εισοδημάτων, που εξαφάνισε τον πληθωρισμό, κατά την διάρκεια του πολέμου και τον περιόρισε, δραστικά, κατά την περίοδο, που ακολούθησε, μέχρι την δεκαετία του 1960, αν και μετά την προεδρία του Richard Nixon, εγκαταλείφθηκε, με τα γνωστά αποτελέσματα. (Άσε το αποκαλούμενο, ως "σοβιετικό" μοντέλο, δεν έχει καμμία σχέση, με αυτά τα πράγματα).

Με ρωτάς, για το ποιό είναι το επιθυμητό επίπεδο πληθωρισμού. Εάν εφαρμοσθούν τα παραπάνω, επιθυμητό επίπεδο πληθωρισμού είναι ο, περίπου, μηδενικός πληθωρισμός.

Εάν δεν εφαρμοσθούν αυτά, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Το επίπεδο του πληθωρισμού, σε αυτή την περίπτωση, συναρτάται, από το επίπεδο του επιθυμητού δημοσίου ελλείμματος. Αυτό σημαίνει ότι ο πληθωρισμός πρέπει να είναι τόσος, όσο χρειάζεται, για να μπορέσει ο κρατικός προϋπολογισμός (δηλαδή οι δαπάνες του) να ισορροπήσουν την οικονομία, σε επίπεδα, περίπου μηδενικής ανεργίας - ή, όπως λένε οι οικονομολόγοι, ο κρατικός προϋπολογισμός πρέπει να είναι ισοσκελισμένος, σε επίπεδα πλήρους απασχόλησης.

Το τελευταίο, βέβαια, μπορεί να - και θα - δημιουργήσει πρόβλημα, στο εξωτερικό εμπόριο της χώρας. Υπάρχει κίνδυνος να διογκωθούν οι εισαγωγές. Και αυτό είναι αντιμετωπίσιμο, με τον έλεγχο των εισαγωγών, μέσα από την, πάσης φύσεως, φορολογία, στα εισαγόμενα είδη πολυτελείας και των ανταγωνιστικών προϊόντων της ελληνικής παραγωγής και οδηγεί στην σύναψη ισορροπημένων συμφωνιών εξωτερικού εμπορίου, με τις διάφορες χώρες.
Ο χρήστης TassosAnastassopoulos είπε…
ΝΙΚΟ :

Και εγώ λέω ότι ο Όθωνας έχει δίκιο. Το παράλληλο νόμισμα, δεν είναι και δεν μπορεί να είναι η οριστική λύση του προβλήματος, που έχει η χώρα, με το ευρώ και την ζώνη του. Αλλά ζώντας μέσα στα παρόντα λιμνάζοντα, επί μία δεκαετία, σκατά, θα μπορούσε να δώσει προσωρινές λύσεις, ενώ, παράλληλα, θα οδηγήσει τον πληθυσμό, στον επανεθισμό του εθνικού νομίσματος και στην εύκολη, στην συνέχεια, έξοδο, από την ευρωζώνη.

όμως, μιλάμε, για κάτι το, εντελώς, θεωρητικό. Η επερχόμενη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν πρόκειται να ασχοληθεί, με τέτοιου είδους ζητήματα. Τα θεωρεί - όπως και οι ευρωζωνίτες - πολύ επικίνδυνα.

Ως προς τα πολιτικά ζητήματα, που θέτεις, ας περιμένουμε να δούμε τα σχήματα, που θα κατέβουν, στις εκλογές της 7/7/2019 και βλέπουμε.

Πάντως, σε καμμία περίπτωση, η επόμενη βουλή δεν πρέπει να αποτελείται, από τα κλασικά μνημονιακά κόμματα και τους αρτηριοσκληρωτικούς κομπάρσους.

Το σκηνικό πρέπει να αλλάξει. Και μπορεί να αλλάξει...
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Εν πάσει περιπτώσει, εύχομαι να μπορέσουμε κάποια στιγμή να τα αναλύσουμε όλα αυτά από κοντά.
Το μόνο που έχω να προσθέσω μετά την απάντησή σας είναι, ότι υπάρχουν κι άλλες επιλογές, πολύ καλύτερες, από εκείνη του... Μπαρουφάκη. Ο οποίος συν τοις άλλοις ευθύνεται 100% για την προετοιμασία του 3ου μνημονίου, όταν ήδη από τις 20 Φλεβάρη 2015 υπέγραψε τη συμφωνία με τους δανειστές για την επέκταση του 2ου. Και μάλιστα ανενδοίαστα προχώρησε μαζί με τον Τσίπρα στην καταπάτηση κάθε συνταγματικής νομιμότητας, με την άρνηση να περάσει η συμφωνία από την Βουλή. Πράγμα που είχε καταγγελθεί από τότε ως συνταγματικό πραξικόπημα, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω, με τον Λαφαζάνη τώρα να επαναφέρει το θέμα, αλλά εξαιρετικά αργά και για τον ίδιο.
Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι ο Βαρουφάκης μπορεί να ασκήσει στοιχειώδη αντιπολίτευση, με το μόνο μέλημά του αποδεδειγμένα από τα ίδια τα γεγονότα, ότι είναι να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, μετά τον καταποντισμό του Τσίπρα και να προωθήσει απρόσκοπτα τις πολιτικές του Σόρος στην Ελλάδα, μιλώντας ανερυθρίαστα για συνεκμεταλλεύσεις στο Αιγαίο κτλ.
Τι είδους αντιπολίτευση και μάλιστα αριστερή, μπορεί να ασκήσει ο απέραντα νάρκισσος και ημιμαθής μπαρούφας; (Συγνώμη για τη γλώσσα, αλλά μου σηκώνεται η τρίχα και μόνον στη σκέψη ότι ένας τέτοιος άνθρωπος θα καταφέρει να ορίζει τη ζωή μου).
Ας μην συμπεριφερόμεθα όπως οι μύγες και τα κουνούπια που τους έλκει το φως της παγίδευσης και της θανάτωσής τους.
Υπάρχουν κι άλλες επιλογές. Η Ζωή είναι μια απ’ αυτές. Τουλάχιστον η ίδια δείχνει μια συνέπεια σε αυτά που έλεγε και έκανε.
Υπάρχουν κι άλλες επιλογές! Δεν γυαλίζουν, αλλά μην ξεχνάμε ότι ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός!
Ας δώσουμε την ευκαιρία και σε κάποιους που το προσπαθούν εννιά χρόνια τώρα, έχουν -παρά τα λάθη τους που τους απομόνωσαν σχετικά-, παραμείνει πιστοί στις διακηρύξεις τους και το παλεύουν έστω... νεκροζώντανοι.
Και δεν εννοώ τη ΛΑΕ, προφανώς.
Αυτοί, ίσως αν τους δίνονταν η ευκαιρία (από εμάς, από ποιους άλλους άραγε;), να μπορούσαν να αποτελέσουν μια πραγματική αντιπολίτευση και εντός βουλής, θέτοντας τα πραγματικά διακυβεύματα επί τάπητος.
Ωστόσο συμφωνώ. Ας δούμε τα ψηφοδέλτια πρώτα και μετά κρίνουμε κι αποφασίζουμε.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
@Οθωνα τα περιθώρια στενεύουν μιας και οι συνδυασμοί πρέπει να κλείσουν άμεσσα δηλ το πολύ σε μια βδομάδα και δεν υπάρχει επαρκής χρόνος για συνεργασίες, συζητήσεις κλπ..οτι ειναι να ανακοινωθει θα το ξερουμε σε μια βδομάδα το πολύ!!!
η Ζωη όντως είναι μια επιλογή ωστόσο ως πολύ ισχυρή προσωπικότητα δύσκολα μπορεί να δεχθεί συνεργασίες, ειδικά με τον Καζάκη, ο οποίος την έχει κρίνει πάρα πολύ αυστηρά και απορίπτει τις θέσεις της,υπάρχει και βιντεο σχετικά που αναφερεται στην Ζωή...δύσκολος και ο Καζάκης στο να συνεργαστει με μια εξισου ισχυρή προσωπικότητα....Με τον Μαριά πάλι είναι δύσκολο, μιας και ο ίδιος εχει ερθει σε αντιπαράθεση μαζί της λόγω της επιτροπής χρέους.Καποιους ψήφους θα πάρει απο την ΛΑΕ-ακομα κι αν κατεβει στις εκλογές η ΛΑΕ- αλλά δεν επαρκούν...Δηλ για να φτασει το 3% θα χρειασθεί υπέρβαση μεγάλη..δεν είναι εύκολο...μολονότι καποιες τηλεοπτικές εμφανίσεις θα τις κάνει και σίγουρα κερδισμενη θα ειναι μιας ο λόγος της ειναι ελκυστικός...Θελω να πω δηλ οτι θα πρεπει να εχει μια πολύ αυξημένη δυναμική για να το πετύχει...Μακάρι!!
ΝΙΚΟΣ
Ο χρήστης Θεμιστοκλής είπε…
Εξ' όσων γνωρίζω πάντως και παρακολουθώντας τους διαλόγους εδώ, το ΕΠΑΜ περίμενε 7 μήνες την ΛΑΕ και έχει κάνει ανοικτή πρόταση στην Ζωή τουλάχιστον για να μιλήσουν. Οι πρώτοι ήταν ήξεις αφίξεις, η δεύτερη δεν απάντησε ποτέ ως συνήθως. Από την συμμετοχή μου στο ΕΠΑΜ έως το 2017 όπου και σταμάτησα και μάλιστα επί 3 χρόνια στην Πολιτική Γραμματεία, γνωρίζω εκ των έσω οτι η Ζωή παρά τις απευθύνσεις που τις κάναμε σε διάφορα ζητήματα, απαξιούσε συνεχώς να απαντήσει, ακόμα και για να πει πως δεν θέλω καμμιά δουλειά μαζί σας. Και για να αποδώσω τα του καίσαρος τω καίσαρι, ήταν ο Καζάκης που δημόσια επευφήμησε την Ζωή μετά την πραγματικά έξοχη πρώτη ομιλία της ως πρόεδρος της Βουλής. Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι αυτό, αλλά το πως ο καθένας στηρίζει με συνέπεια τις αρχές του και δεν μετράει ψηφοθηρικά και συμφεροντολογικάμε άξονα την πολιτική του επιβίωση τα ζητήματα συνεργασίας. Η Συνεργασία ΕΠΑΜ-ΑΚΚΕΛ παρ' ότι είναι μη λαμπερή, καταδείχνει σε κάποιο βαθμό την κουλτούρα που πρέπει να επιδείχνει όποιος σήμερα νοιάζεται πραγματικά για το μέλλον της χώρας. Ενα μέλλον που βέβαια περισσότερο παρά ποτέ είναι μαύρο κι άραχνο αφού η κατάρρευση της κρατικής υπόστασης αλλά και το συνεχώς μειούμενο γεωπολιτικό αποτύπωμα της χώρας μοιάζουν να μην μπορούν να αναχαιτιστούν.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Σήμερα ανέβασε ενα νεο άρθρο ο Καζάκης για τις συνεργασίες, οντως λεει αυτά που αναφερει ο Θεμιστοκλής...η Κωνσταντοπούλου ειναι δύσκολος χαρακτήρας και το κομμα της ειναι προσωποκεντρικό όπως και του Βαρουφάκη , δεν ειναι εύκολη σε συνεργασίες κυρίως γιατι -οπως και ο Καζάκης- είναι αυστηρα προσκολλημένοι σε καποια ζητήματα ηθικής τάξης και δεν ειναι δεκτικοί στην διαφορετικότητα...δυστυχως εφυγε πολυς κοσμος απο το ΕΠΑΜ προ ετών, καταρτισμένα άτομα και με γνώσεις με αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί το κόμμα, δεν γνωρίζω τι συσπείρωση μπορει να έχει τώρα...Πάντως η μονη συνεργασία που θα μπορουσε να δώσει δυναμική και να ξεπερναγε και το 3 και το 4% θα ταν Κωνσταντοπουλου -Καζάκης αλλά πλέον είναι οχι δύσκολη αλλά ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΔΥΝΑΤΗ!!! Κρίμα!
ΝΙΚΟΣ
Ο χρήστης ΝF είπε…
@Tassos Anastassopoulos

Αχ αγαπητε, οχι μονο θα δημιουργησετε νεες κρατικες επιχειρησεις και βιομηχανιες, αλλα θα επιβαλλετε και κεντρικο προσδιορισμο των τιμων απο την Κυβερνηση.
Δε μενει παρα να καταρτισετε και νεο πενταετες πλάνο.(Gosplan).
Οι σοβιετικες συνταγες σας θα οδηγουσαν σε ταχυτατη οικονομικη καταρρευση.
Οσο για τα αχρηστα χαρτονομίσματα που θα τυπώσετε, αυτα θα χρησιμευουν κυρίως ως χαρτι υγειας, αφου αυτο θα ειναι πολυ ακριβο για να το προμηθευτουμε.......


@Θεμιστοκλης
Ειστε τυχεροι που δεν μπλεξατε με τη Ζωή. Πιστεψε με, δεν θα την αντεχατε ουτε μια εβδομαδα.
Ο χρήστης ΝF είπε…
Tωρα μου τα χαλατε. Απο το αρθρο σας συμπερανα οτι ξερετε οικονομικα. Ειναι δυνατον να προτεινετε ως επιλογη τη......Ζωη;
Κατ' αρχην οι αριστερες οικονομικες δοξασίες δεν θα σωσουν τη χωρα. Η καθηγητρια Ζωη Γεωργαντα απεκαλυψε οτι η Επιτροπη της Ζωίτσας ηταν μια φουσκα, και οσοι κληθηκαν σε αυτη ηταν απλυτοι αριστεροι ακτιβιστές πανασχετοι απο οικονομικα, εντελως ανικανοι να κανουν λογιστικο ελεγχο του Χρεους. Μια σοβαρη Κυβερνηση δεν θα προχωρουσε σε χρεωστασιο με γελοια πορισματα γελοιων επιτροπων επαχθους χρεους που δεν θα επειθαν κανεναν. Θα ελεγε απλα στους δανειστες "Ουκ αν λαβοις παρα του μη εχοντος" και θα προχωρουδε σε σταση πληρωμων.Απλα και γρηγορα.

Λοιπον η λυση για τη χωρα ειναι:
1.Ολικο Χρεωστασιο και εξοδος απο το ευρω
2. Οικειοθελης εφαρμογη ενος οικονομικου προγραμματος παρομοιου με αυτο του ΔΝΤ, και βασισμενου στις θεμελιωδεις αρχες της ελευθερης καπιταλιστικης οικονομιας, ωστε η χωρα να ξαναγινει ανταγωνιστικη.
Μετα ολα θα παρουν το δρομο τους.

Καταλληλος ειναι οποιος θελει και μπορει να κανει τα παραπανω.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

21/5/2023 : Ολέθρια συντριβή - στα όρια της διάλυσης - του ΣΥΡΙΖΑ, (με 20,07%), όπου πέφτει η αυλαία, με την πληρωμή του λογαριασμού της σύγχρονης “Συμφωνίας της Βάρκιζας” του καλοκαιριού του 2015. Τεράστια η προσωπική νίκη του Κυριάκου Μητσοτάκη και της Νέας Δημοκρατίας, με 40,78%, (ΠΑΣΟΚ 11,53%, ΚΚΕ 7,20%, Ελληνική Λύση 4,46%, ΝΙΚΗ 2,93%, Πλεύση Ελευθερίας 2,87%, ΜΕΡΑ25 2,59%), ακριβώς, επειδή στερούντο αντιπάλου. (Και φυσικά, οι δημοσκοπήσεις, πήγαν όλες, στα σκουπίδια).

Μιλώντας, για “το στάδιο, στο οποίο δεν θα χρειάζεται να υπάρχουν αφεντικά και δούλοι, επειδή οι σαΐτες θα υφαίνουν μόνες τους”. Από αυτόν τον ορισμό του Αριστοτέλη, για το καθεστώς της ελεύθερης κοινωνίας (που νοείται ως αναρχική/αντιεξουσιαστική), στον μουτουαλισμό του Pierre-Joseph Proudhon και από την δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, που περίμενε ο John Maynard Keynes, στο σήμερα και στους μελλοντικούς καιρούς).

Βουλευτικές εκλογές 25/6/2023 : Ο Αλέξης Τσίπρας, που, στις 8/6/2016, πούλησε, στον Λάτση, την έκταση στο Ελληνικό, με 92 € το τμ, ενώ το 2014 έλεγε ότι “αν υπογράψω ιδιωτικοποιήσεις στο Ελληνικό, τότε καλύτερα να ψηφίσετε Σαμάρα”, δεν δικαιούνται αυτός και η ηγετική ομάδα του ψευδεπώνυμου ΣΥΡΙΖΑ να ομιλούν, για την τωρινή εκλογική καταστροφή του κόμματος, που, φυσικά, πρόκειται να έχει και συνέχεια…