Η επιστροφή, στην δραχμή, παρά το 3ο Μνημόνιο - και εξ αιτίας της εφαρμογής του - είναι, πάντα, εδώ. (Το αδύναμο ελληνικό λογιστικό ευρώ, τα ισχυρά, ως χρήμα, μετρητά και η επερχόμενη μαύρη αγορά, επιτείνουν την οικονομική κρίση και προοιωνίζουν ένα πολύ κακό τέλος, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ).

Αφήνοντας, στην άκρη, τις συμφεροντολογικές ανοησίες των μελών της πινακοθήκης των ηλιθίων, με τις αποκρύψεις των πράξεών τους, που αφορούν τα στενά προσωπικά τους συμφέροντα, τα οποία άπτονται της διαχείρισης των χρηματικών και των λοιπών περιουσιακών τους στοιχείων, είτε αυτά αφορούν το "λησμονημένο" 1.000.000,00 €, είτε τις "πουλημένες" εταιρικές μετοχές και εν όψει, της επίσημης έναρξης της εφαρμογής των προαπαιτούμενων του τρίτου Μνημονίου, που με δική τους υπόδειξη και με πλήρη δική του ευθύνη, συνομολόγησε ο Αλέξης Τσίπρας και ψήφισε η προηγούμενη βουλή, οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι ο επαπειλούμενος - και υποτιθέμενος ως - κίνδυνος της εξόδου της Ελλάδας, από την ευρωζώνη, ουδόλως, έχει απομακρυνθεί.

Πράγματι, η υπογραφή, η ψήφιση και η εξελισσόμενη εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, την οποία εισηγήθηκαν και ουσιαστικά, επέβαλαν οι Γιώργος Σταθάκης και Αλέκος Φλαμπουράρης, μαζύ με τον Γιάννη Δραγασάκη, παρά την (επιφατική) κυβερνητική σταθερότητα και την πολιτική κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα, που επιτεύχθηκαν, μετά την άνετη, αλλά και άκρως, προβληματική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, δεν προοιωνίζουν τίποτε το αισιόδοξο, για τις εξελίξεις, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.

Το αστείο και συνάμα, τραγικό είναι ότι, παρά την πολιτική απόφαση των ευρωζωνιτών, που ελήφθη, κάτω από την καθοδήγηση της αμερικανικής κυβέρνησης, για την παραμονή της Ελλάδας, στο ευρώ και την ζώνη του, η χώρα μας συνεχίζει την δύσκολη πορεία της, προς την έξοδο από την ευρωπαϊκή νομισματική ένωση και ουσιαστικά, ήδη, εξακολουθεί να βρίσκεται, με το ένα πόδι, έξω από αυτό το χαοτικό σχήμα, αφού αυτή είναι η φυσιολογική φορά των πραγμάτων. Και αυτή η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει, όσο η ευρωζώνη δεν καταργείται και όσο δεν υφίσταται μια ριζική δομική μετατροπή της, σε μια ομοσπονδιακής κατεύθυνσης και ενός αντίστοιχου προσανατολισμού, πολιτική ένωση, με μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και μια κεντρική τράπεζα, η οποία θα είναι υποταγμένη, σε αυτή την κυβέρνηση.

Η ελληνική οικονομία και ο πληθυσμός της χώρας μας μπορεί, κατά τους τύπους και κατά τα φαινόμενα, να παραμένουν, μέχρι νεωτέρας, στην ευρωζώνη και να χρησιμοποιούν το ευρώ, ως νόμισμα, όμως, η σκληρή πραγματικότητα είναι, εντελώς, διαφορετική. Φυσικά, αυτή η πραγματικότητα ήταν, πάντοτε, διαφορετική, για την Ελλάδα, η οποία, εκ των πραγμάτων, παρέπαιε και βρισκόταν, κατά την διάρκεια των ετών, που ακολούθησαν την ελληνική χρεωκοπία του 2010, στις παρυφές της εξόδου της χώρας, από την ευρωζώνη, αλλά είναι σαφές ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, στην εξουσία και η τραγελαφική διακυβέρνηση της χώρας, από τα μέλη της πινακοθήκης των ηλιθίων, επιδείνωσε, δραματικά, την κατάσταση, οδηγώντας την ελληνική οικονομία, σε μια, περαιτέρω, συρρίκνωση του ΑΕΠ της και στην εμβάθυνση της κρίσης, στην οποία έχει περιπέσει όλα αυτά τα χρόνια.

Η Ελλάδα, μπορεί, με ευθύνη της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, να απέφυγε, επί του παρόντος, τυπικά, την έξοδό της, από την ευρωζώνη, χάνοντας όλα τα προτερήματα και τα ωφελήματα, που θα προέκυπταν, από μια επιστροφή, σε εθνικό νόμισμα, αλλά, στην πραγματικότητα, το ευρώ, έχει παύσει να λειτουργεί, ως κοινό νόμισμα, αφού, το ελληνικό ευρώ, λειτουργεί, στην ευρωζώνη, με, εντελώς, διαφορετικούς κανόνες.

Έτσι, εν τοις πράγμασι, στην ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, το ευρώ έχει (ξανα)διασπαστεί, σε δύο διαφορετικά νομίσματα. Στο ευρώ, ως κοινό νόμισμα και στο ελληνικό ευρώ, το οποίο λειτουργεί, με άλλον τρόπο (όπως και το κυπριακό).

Με την επιβολή, στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, των ελέγχων, στην κίνηση των κεφαλαίων, που επιβλήθηκαν, στο καταρρεύσαν ελληνικό τραπεζικό σύστημα και τα όρια αναλήψεων, από τους τραπεζικούς λογαριασμούς, που τηρούνται, στην Ελλάδα, ο πληθυσμός της χώρας κατέστη ένας φτωχός συγγενής, μέσα, στην ευρωζώνη. Είναι, πλέον, ένας παρίας, ο οποίος στερείται των δικαιωμάτων του, που σχετίζονται, με την αποταμίευση και την χρήση του νομίσματός του, σε σχέση, με τους άλλους πληθυσμούς των χωρών της ευρωζώνης.

Από την στιγμή, που, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης της χώρας, από τον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν φύγει, από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, γύρω, στα 45 δισ. €, συρρικνώνοντας τις τραπεζικές καταθέσεις, στα επίπεδα των 120 δισ. €, περίπου και με δεδομένη την άρνηση των μελών της πινακοθήκης των ηλιθίων να εφαρμόσουν τον σχεδιασμό του επιτελείου του Γιάννη Βαρουφάκη, ή να συζητήσουν, με τους λοιπούς ευρωζωνίτες, μια σχεδιασμένη διαδικασία ομαλής και ασφαλούς (οριστικής, ή προσωρινής) επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, η επιβολή των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων, σε συνδυασμό, με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος, για την έγκριση, ή μη, του νέου Μνημονίου - το οποίο, τελικά, υπέγραψαν και μάλιστα, με χειρότερους όρους, παρά την καταψήφισή του, από το εκλογικό σώμα - ήταν αναπόφευκτη, αφού η, άκρως, επισφαλής θέση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, έδινε την θέση της, στην πλήρη κατάρρευση, με αφορμή τον τεράστιο πανικό, που δημιουργήθηκε, στον πληθυσμό, ο οποίος οδηγήθηκε, μαζικά, στην απόσυρση των τραπεζικών του καταθέσεων.

Οι επιβληθέντες έλεγχοι, στην κίνηση των κεφαλαίων και των τραπεζικών καταθέσεων, μπορεί να ανέκοψαν την φυγή των χρημάτων, από το τραπεζικό σύστημα, αλλά αυτό δεν βοήθησε καθόλου, στην επάνοδο των χρημάτων, που είχαν, ήδη, αποσυρθεί. Τα 120 δισ. €, που εγκλωβίστηκαν, στις ελληνικές τράπεζες, δεν αυξήθηκαν. Ο αριθμός των 235 δισ. €, στον οποίο ανέρχονταν οι καταθέσεις, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, κατά την περίοδο της ελληνικής χεωκοπίας, τον Μάϊο του 2010 (ένα μέγεθος, που, ήδη, πριν, από εκείνη την εποχή, είχε υποστεί συρρίκνωση, λόγω της σοβούσας κρίσης), φαίνεται και είναι ένα άπιαστο μέγεθος, το οποίο μοιάζει, με όνειρο, για τα τωρινά, αλλά και για τα μακροπρόθεσμα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, η οποία στηρίζεται, στην Ε.Κ.Τ. και στον E.L.A., καθώς και στην πολυαναμενόμενη ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών.

Αλλά η όποια ανακεφαλαιοποίηση δεν πρόκειται να σώσει την κατάσταση, ακόμη και αν γίνει, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και δεν πρόκειται να σώσει την κατάσταση, επειδή ο χωρισμός των κατόχων του χρήματος (όποιοι και αν είναι αυτοί), σε εκείνους, που έχουν τα ευρώ τους, στο εξωτερικό (σε ποσά, που αθροίζονται και ξεπερνούν τα τελευταία έξι χρόνια, κατά πολύ τα 80 δισ. €), σε εκείνους, που έχουν τα χρήματά τους, στις τραπεζικές θυρίδες και σε εκείνους, που τα έχουν, στα σεντούκια, στα στρώματα, στις σοφίτες και σε άλλα πιθανά και απίθανα μέρη (είναι αυτά τα 40 δισ. €, στα οποία αναφέρθηκα, παραπάνω), διασφαλίζει την διαιώνιση της στέρησης των τραπεζών, από τις απαραίτητες ποσότητες χρήματος.

Με λίγα λόγια, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, ουσιαστικά, θα μείνει, χωρίς καταθέσεις, αφού το αποταμιευτικό κοινό έχει χάσει κάθε εμπιστοσύνη σε αυτό.

Και φυσικά, είναι, αφόρητα, δύσκολο να την επανακτήσει (και δεν θα την επανακτήσει), μέσα στον ορατό και προβλέψιμο μεσομακροπρόθεσμο, αλλά και μακροπρόθεσμο χρόνο. Πολύ περισσότερο, όταν, στην κυβέρνηση, είναι και παραμένει ο χαοτικός και μη προβλέψιμος ΣΥΡΙΖΑ. Και για όσο χρόνο, οι ξένοι δανειστές επιμένουν, στην πολιτική της συρρίκνωσης της κατανάλωσης και της επιβολής βαριών φορολογιών.

Με αυτά τα δεδομένα, η όποια ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα καταστεί ατελέσφορη, με αποτέλεσμα την συνέχιση και την επίταση της οικονομικής ασφυξίας, την μείωση των κρατικών δαπανών, την αύξηση της ανεργίας και την δυναμική ανατροφοδότηση αυτού του καταστροφικού φαύλου κύκλου, ο οποίος θα διογκωθεί, από την επιβολή των βαρύτατων φόρων, την σάρωση των εισοδημάτων, τις κατασχέσεις των, πάσης φύσεως, περιουσιακών στοιχείων, την συρρίκνωση της κατανάλωσης, που, έχει αρχίσει, ήδη, να επιφέρει - και θα εξακολουθήσει να επιφέρει - το 3ο Μνημόνιο του Αλέξη Τσίπρα, με την πλήρη καθοδήγηση των ξένων δανειστών, καθώς και με την συζητούμενη επιβολή μόνιμων περιορισμών, στις αναλήψεις μετρητών, από τις τραπεζικές καταθέσεις, σε μια πρώτη φάση, των μισθωτών και των συνταξιούχων, που πληρώνει το δημόσιο και στην συνέχεια, των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, αφού, προηγουμένως, θα υποχρεωθούν οι εργοδότες τους να πληρώνουν το υπαλληλικό και το, εν γένει, εργατικό τους προσωπικό, μέσω του τραπεζικού συστήματος, σε ατομικούς, ή κοινούς καταθετικούς λογαριασμούς.

Με αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει καμμία σοβαρή περίπτωση, για επιστροφή των χρημάτων, που έχουν αποσυρθεί, από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Οι αποταμιευτές δεν πρόκειται να εμπιστευθούν την ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία, ό,τι και αν συμβεί. Όπως δεν την εμπιστεύθηκαν, στο παρελθόν (μην ξεχνάμε ότι, επί σαμαροβενιζέλων, πριν από έναν χρόνο, οι καταθέσεις, στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μόλις, έφθαναν - και αν έφθαναν -, στα 170 δισ. €), έτσι δεν την εμπιστεύονται και σήμερα. Και το ίδιο θα πράξουν και στο απροσδιόριστο μέλλον.

Αυτό, που στην πραγματικότητα, έχει συμβεί, είναι το γεγονός ότι αποκαλύφθηκε, σε όλη της την αποκρουστική έκταση, μια άλλη καταστροφική επίπτωση της εισόδου της Ελλάδας, στην ευρωζώνη. Αυτή η επίπτωση δεν είναι άλλη, από την επισημοποίηση της δημιουργίας δύο παράλληλων ελληνικών οικονομιών, οι οποίες έχουν επικεντρωθεί, στις δύο μορφές του ευρώ, που έχει δημιουργήσει η εμβάθυνση της ελληνικής κρίσης, με την εισαγωγή των ελέγχων στις κινήσεις των κεφαλαίων και στην επιβολή ορίων, στις αναλήψεις των τραπεζικών καταθέσεων.

Η δημιουργία της αντίθεσης ανάμεσα στο αδύναμο ευρώ, το οποίο έχει εγκλωβιστεί, στις εγχώριες τραπεζικές καταθέσεις και στο ευρώ, το οποίο βρίσκεται, σε μετρητά, εκτός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, προσδιορίζει τις δύο παράλληλες οικονομίες, που λειτουργούν και θα συνεχίσουν να λειτουργούν, εντός του ελληνικού χώρου.

Έτσι, το εγκλωβισμένο, στην ελληνική μπατιροτραπεζοκρατία, λογιστικό ευρώ είναι αυτό, που έχει - και θα έχει, σε αυξανόμενο βαθμό - την μικρότερη αξία, αφού κανείς δεν θα έχει κίνητρο να τοποθετήσει χρήματα, στις τράπεζες, από όπου το ελληνικό δημόσιο (και οι ίδιες οι τράπεζες) θα μπορούν να προβαίνουν, σε κατασχέσεις των τραπεζικών καταθέσεων, εν όψει, των ληξιπρόθεσμων οφειλών, που αυξάνονται, ολοένα και περισσότερο, ενώ οι επιχειρηματίες, που θα υποχρεώνονται να καταβάλουν, με το λογιστικό χρήμα των πλαστικών καρτών, τις οφειλές τους (φόρος εισοδήματος, ασφαλιστικές εισφορές, ΦΠΑ, άλλα χρέη και λοιπές οφειλές), από τις πωλήσεις των αγαθών και των υπηρεσιών, που παρέχουν, σε επίπεδα, που θα φθάνουν και το 80% - ή και περισσότερο - των εισπράξεων, έχουν και θα εξακολουθήσουν να έχουν κάθε συμφέρον και κίνητρο να δελεάσουν τους συναλλασσόμενους να πληρώνουν, με μετρητά, τα οποία θα έχουν πολύ μεγαλύτερη ανταλλακτική αξία, από το λογιστικό χρήμα των πλαστικών καρτών και των τραπεζών.

Αυτό, ουσιαστικά, σημαίνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των οφειλετών, στο δημόσιο και στις τράπεζες, δεν θα έχουν κανέναν λόγο και κανένα συμφέρον να επιστρέψουν τα χρήματά τους, στο τραπεζικό σύστημα, ή να δημιουργήσουν νέες καταθέσεις. Έτσι, όπως είπαμε, τα 40 δισ. €, που βρίσκονται, στα σεντούκια και στις θυρίδες και τα πολύ περισσότερα, που βρίσκονται, στο εξωτερικό, δεν πρόκειται να επανέλθουν, στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Αυτό, που επιτείνει το πρόβλημα και θα το διαιωνίζει, είναι το γεγονός ότι τα χρήματα αυτά, που βρίσκονται και θα συνεχίσουν να βρίσκονται, εκτός του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, δεν πρόκειται να στερέψουν. Αντίθετα, θα διευρυνθούν, επειδή, αφ' ενός, μεν, οι ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεις θα επιλέξουν να πραγματοποιούν τις εισπράξεις τους, στο εξωτερικό, μέσω θυγατρικών εταιρειών και θα στέλνουν, στην χώρα μας, μόνο, όσα απαιτούνται, για την λειτουργία τους και αφ' ετέρου, δε, ο ελληνικός τουρισμός των, περίπου, 30.000.000 ανθρώπων, που έρχονται από το εξωτερικό, θα προσελκυσθεί, από τις επιχειρήσεις, με κίνητρο, την πληρωμή, με μετρητά και όχι, με το λογιστικό χρήμα των πλαστικών καρτών, το οποίο θα κοστίζει, στους ξένους, ακριβότερα, με την χρήση, από τις σχετιζόμενες, με τον χώρο, επιχειρήσεις, διάφορων ευέλικτων πολιτικών των πωλήσεων των αγαθών και των υπηρεσιών τους, οι οποίες θια επικεντρώνονται, στην συναλλακτική χρήση των μετρητών.

Κάπως, έτσι, δημιουργείται, με βάση τους ελέγχους, στην κίνηση των κεφαλαίων και τα όρια των τραπεζικών αναλήψεων, μια νέα μαύρη αγορά, η οποία, φυσικά, θα αναπτυχθεί, μέσα στα πλαίσια της ευρύτερης συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας και της γενικής κατάρρευσης των δημοσίων εσόδων.

Υπ' αυτές τις συνθήκες, αυτή η κυβέρνηση - ακόμη και χωρίς κούρεμα των τραπεζικών καταθέσεων - δεν μπορεί και δεν πρόκειται να πάει, πολύ μακριά, στον βαθμό, που θα συνεχίσει την αδιέξοδη πολιτική της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων, που ανέλαβε, τον περασμένο Αύγουστο, με τον Ν. 4336/2015 και τις οποίες υλοποιεί, με τους εφαρμοστικούς νόμους, τους οποίους ψηφίζει (έναν, εκ των οποίων σήμερα) και θα εξακολουθήσει να ψηφίζει, χωρίς ανάσα.

Αλλά, όπως είπαμε και με δεδομένη την εξέλιξη των πραγμάτων, όπως την περιγράψαμε, τα μέλη της πινακοθήκης των ηλιθίων, δεν θα αποφύγουν την επαναφορά της συζήτησης, για την επιστροφή, στο εθνικό νόμισμα της χώρας, στον βαθμό, που - όχι πολύ μακριά, από σήμερα -, η κατάσταση, στην χώρα θα έχει καταστεί εφιαλτική.

Η ίδια η άτυπη, αλλά πραγματική και ουσιαστική διάσπαση του ευρώ, ανάμεσα στο ισχυρό κοινό ευρώ και το αδύναμο ελληνικό ευρώ και η αντανάκλαση αυτής της διάσπασης, εντός της ελληνικής οικονομίας, με την ανταλλακτική διαφοροποίηση του αδύναμου λογιστικού ευρώ και του ισχυρού ευρώ, σε φυσική μορφή (μετρητά), αποτελούν έναν σαφέστατο μηχανισμό υποκατάστασης του εθνικού νομίσματος, η οποία, προφανώς, είναι δυσλειτουργική και προσωρινή.

Αυτοί, που έλαβαν, τον περασμένο Ιούλιο, τις κρίσιμες και καθοριστικές αποφάσεις, για την παραμονή της χώρας, στο ευρώ και την ζώνη του και συμφώνησαν, στην υπογραφή, την ψήφιση και την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, την έχουν πατήσει.

Το φάντασμα της δραχμής είναι, πάντα, παρόν. Τους κυνηγά.

Και φυσικά, θα εξακολουθήσει να το πράττει, χωρίς ανάπαυλα. Αυτό, άλλωστε, είναι εκείνο, που θα τους γκρεμοτσακίσει, από την εξουσία, αργά, ή γρήγορα.
 

Το αδύναμο ελληνικό λογιστικό ευρώ, τα ισχυρά, ως χρήμα, μετρητά και η μαύρη αγορά, επιτείνουν την οικονομική κρίση και προοιωνίζουν ένα πολύ - μα, πάρα πολύ - κακό τέλος, για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Δεν πειράζει. Ας πρόσεχαν...