ΣΥΡΙΖΑ : Έρχεται φούμο. Πολύ φούμο. (Θα καταφέρουν ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του κόμματος της ψευδοριζοσπαστικής αριστεράς να χάσουν τις εκλογές της 20/9/2015; Δύσκολο, αλλά όχι αδύνατο).

Έρχεται φούμο. Πολύ φούμο. Τόσο πολύ φούμο, σκέτο κατράμι και με τόσο έντονο μαύρο χρώμα, που τα μέλη της τσιπροπαρέας - όλη αυτή η απίστευτη και συνάμα, τραγελαφική πινακοθήκη των ηλιθίων, των ανίκανων, των άχρηστων και των αυτοκαταστροφικών γερασμένων (στην ώρα τους, αλλά και πολύ πριν από αυτήν) σταλινικών θα δίνει την εντύπωση ότι έχει αντικατασταθεί, από μιαν άλλη πινακοθήκη, η οποία θα απεικονίζει κάποιους κατοίκους της υποσαχάριας Αφρικής.

Οι συριζαίοι (όσοι από αυτούς έχουν παραμείνει, σε αυτό το, υπό διάλυση και ήδη, ουσιαστικά, ανύπαρκτο κόμμα), αν και με τρόμο, αντιλαμβάνονται την πορεία του κόμματος τους, προτιμούν να καλλιεργούν αυταπάτες. Όμως, οι αυταπάτες, όσο και να αντέξουν, πρόσκαιρα και όσο το απαιτούν οι ανάγκες της προεκλογικής εκστρατείας, δεν μπορούν να κρατήσουν, επί πολύ και φυσικά, δεν πρόκειται να μετασχηματισθούν σε - ή να υποκαταστήσουν την - πραγματικότητα.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί. Και αυτό θα συμβεί, είτε, τώρα, εάν χάσει την πρώτη θέση, στις εκλογές, είτε στις επόμενες εκλογές, εάν πάρει την πρώτη θέση, στις τωρινές εκλογές, αφού, προηγουμένως, εφαρμόσει το Μνημόνιο, που υπέγραψε και ψήφισε.

Και πίσω του, δεν θα αφήσει, ούτε τα συντρίμμια του, αφού αυτά θα χρησιμεύσουν, για την οικοδόμηση νέων χώρων.

Αυτά παθαίνει κανείς, όταν κουμαντάρεται, από τύπους, σαν τον Δραγασάκη, τον Φίλη, τον Βίτσα, τον Βούτση, την Σάρα, την Μάρα και το κακό συναπάντημα.

Όμως, παρά την πλήρη αποδιοργάνωση των κομματικών οργανώσεων και του κομματικού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η ώρα δεν έχει έλθει ακόμη. Πλησιάζει, αλλά θα καθυστερήσει, αφού θα χρειασθεί, μετά την διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, να ακολουθήσουν και οι επόμενες εκλογές, οι οποίες, όπως φαίνεται, δεν θα αργήσουν και θα διεξαχθούν, λιγότερο, ή περισσότερο γρήγορα, αφού, προηγουμένως, η κυβέρνηση, που θα σχηματισθεί, μετά την 20η Σεπτεμβρίου, προχωρήσει, στην εφαρμογή των επαχθών και καταστροφικών μέτρων του 3ου Μνημονίου, που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του και ψήφισε η απελθούσα βουλή.

Κάτω από τις σαρωτικές συνθήκες, που θα προκύψουν, από την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, ο, ήδη, αποσαρθρωμένος, κομματικά και πολιτικά, ΣΥΡΙΖΑ, θα ολοκληρώσει τον καταστροφικό κύκλο, τον οποίο άνοιξε, στις 13 Ιουλίου, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του κόμματος, με την πλήρη υποταγή τους, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, θα εξαερωθεί, πλήρως, θα εξαφανισθεί από την ελληνική πολιτική και κομματική γεωγραφία, αποτελώντας ένα πολύ κακό - ένα χείριστο - παρελθόν και ένα ιστορικό παράδειγμα, προς αποφυγήν. 

Οι δημοσκοπήσεις, πάλι, όπως και σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, δίνουν και παίρνουν, προσπαθώντας να μαντέψουν και κυρίως, να επηρεάσουν το προεκλογικό κλίμα και το εκλογικό αποτέλεσμα. Η παραπάνω δημοσκόπηση της GPO, που έγινε, κατά το χρονικό διάστημα, από 31/8 - 2/9, είναι σαφές ότι δεν περιγράφει το πραγματικό προεκλογικό κλίμα, ούτε, φυσικά, προδικάζει το εκλογικό αποτέλεσμα, έτσι όπως αυτό θα καταμετρηθεί, στις 20 Σεπτεμβρίου. Κάθε άλλο.

Βέβαια, η δημοσκόπηση αυτή, όπως και όλες οι άλλες, μπορεί να χρησιμεύσει ως μια πολύ σημαντική ένδειξη της δραστικής μείωσης της απόστασης, ανάμεσα, στον ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας, λόγω της πολιτικής κατάρρευσης του Αλέξη Τσίπρα και του κόμματος του, εξ αιτίας της απογοήτευσης, που δημιουργήθηκε, στην ελληνική κοινωνία και ειδικά, στους ψηφοφόρους τους, από την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και αυτή, όπως και οι άλλες, δεν εντάσσεται, μέσα στα πλαίσια των σκοπιμοτήτων, που, κάθε φορά, υπάρχουν και οι οποίες εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Είναι περισσότερο από βέβαιο, ότι και αυτή η δημοσκόπηση εντάσσεται, μέσα στα πλαίσια των σκοπιμοτήτων, που εξυπηρετεί εκείνος, που την έχει παραγγείλει, εξυπηρετώντας τα όποια πολιτικά, οικονομικά, ή άλλα συμφέροντα, των οποίων οι κάτοχοι και φορείς, προφανώς, επηρεάζουν τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι οποίες, ούτως, ή άλλως, έχουν ένα πολύ κακό παρελθόν, στον τομέα αυτόν, τουλάχιστον, όσον αφορά το κομμάτι εκείνο της δημοσκοπικής τους δουλειάς, που απευθύνεται, στο ευρύτερο κοινό και πρόκειται να δημοσιευθεί, πριν την διεξαγωγή των όποιων εκλογικών αναμετρήσεων.

 

Όπως γίνεται αντιληπτό, οι δημοσκοπήσεις, που γίνονται, με σκοπό να δημοσιευθούν και να περιέλθουν, σε γνώση του εκλογικού σώματος, έχουν και μια πολύ, σημαντική, προπαγανδιστική διάσταση, αφού η αποστολή τους είναι να επηρεάσουν τους ψηφοφόρους, προς την μία, ή την άλλη κατεύθυνση και για τον λόγο αυτόν, δεν πρέπει να λαμβάνονται, σοβαρά, υπόψη.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η GPO και οι δημοσκοπήσεις της. Αφού ανέφερα την τρέχουσα δημοσκόπησή της, για τις βουλευτικές εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, καλόν είναι να θυμηθούμε, τις παραπάνω, προβλέψεις της εταιρείας αυτής του κ. Τάκη Θεοδωρικάκου, για το δημοψήφισμα της 5/7/2015 και ως προς την προβολή του αποτελέσματος, που έκανε το βράδυ του δημοψηφίσματος, αλλά και - ακόμη, χειρότερα - την δημοσκόπηση, που έκανε, το χρονικό διάστημα, από 1 έως 3 Ιουλίου, σε δείγμα 2.453 ερωτηθέντων και με βάση την οποία τα αναλυτικά ποσοστά, που έδινε, είχαν, ως εξής :

ΝΑΙ/ΜΑΛΛΟΝ ΝΑΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών : 44,1%

ΟΧΙ/ΜΑΛΛΟΝ ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών : 43,7%

ΣΙΓΟΥΡΑ ΝΑΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών : 41%

ΣΙΓΟΥΡΑ ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών :41,8%

ΛΕΥΚΟ/ΑΚΥΡΟ: 2,5%

ΔΕΝ ΞΕΡΩ/ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΩ: 9,7%

Τώρα, πια, γνωρίζουμε ότι η GPO έπεσε έξω και στην μία και στην άλλη περίπτωση. Και η δημοσκόπηση, πριν το δημοψήφισμα και η προβολή του αποτελέσματος, μετά το άνοιγμα των καλπών, δεν είχαν καμμία σχέση, με το πραγματικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Ένα αποτέλεσμα, που υπήρξε ένας θρίαμβος του ΟΧΙ, υπέρ του οποίου ψήφισε το 61,3% των ψηφοφόρων.

Η GPO δεν ήταν η μόνη εταιρεία δημοσκοπήσεων, που έπεσε έξω, στο δημοψήφισμα. Όλες οι εταιρείες έπεσαν έξω. Όσο και αν προσπάθησαν να ενισχύσουν το ΝΑΙ, οι προσπάθειές τους απέτυχαν. Και μάλιστα, παταγωδώς.

Άλλωστε, είναι γνωστή, πλέον, η συστηματική αποτυχία των προβλέψεών τους, στις περισσότερες βουλευτικές εκλογές του παρελθόντος, όπως, επίσης και η προπαγανδιστική χρήση των δημοσκοπήσεων, τις οποίες προορίζουν, προς δημοσίευση, στις προεκλογικές περιόδους (και βέβαια, όχι, μόνο, σε αυτές), ακόμη και όταν αυτές επαληθεύονται, από το όποιο τελικό εκλογικό αποτέλεσμα.

[Εδώ πρέπει , παρενθετικά,να πω ότι, υπάρχει η σφοδρή πιθανότητα, το δημοψήφισμα να έγινε, με την έγκριση των Γερμανών, που είχαν πειστεί, από την τσιπροπαρέα, ότι το εκλογικό σώμα θα ψήφιζε ΝΑΙ, επειδή θα φοβόταν, την έξοδο της Ελλάδας, από την ευρωζώνη. Με αυτόν τον τρόπο και μετά το υποτιθέμενο ΝΑΙ του δημοψηφίσματος - το οποίο, όμως, δεν προέκυψε, από τις κάλπες -, η τσιπροπαρέα θα είχε το άλλοθι να υπογράψει το 3ο  Μνημόνιο ... εφαρμόζοντας την εκφρασθείσα λαϊκή βούληση. Από την Παρασκευή 3 Ιουλίου, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του είχαν αντιληφθεί ότι το κλίμα είχε αλλάξει, υπέρ του ΟΧΙ και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Και όταν το απόγευμα της Κυριακής 5 Ιουλίου άνοιξαν οι κάλπες και το ΟΧΙ επικράτησε, σαρωτικά, πήραν την απόφαση να αφήσουν, κάθε πρόσχημα και να αποδεχθούν, άρον-άρον, τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών].

Πέραν τούτων, η τωρινή εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου έχει μια σημαντική ιδιαιτερότητα και οι όποιες δημοσκοπήσεις είναι, απολύτως, επισφαλείς, ανάμεσα, στα άλλα και επειδή η όποια αποτύπωση των εκλογικών ποσοστών των κομμάτων, όσο ειλικρινής και αντικειμενική και αν είναι (που δεν είναι), καθίσταται, αυτοδικαίως, προβληματική, εξ αιτίας της θερινής περιόδου, η οποία, αν και βαίνει, προς το τέλος της, δεν έχει λήξει. Αυτό το γεγονός, από μόνο του, επηρεάζει, σε σημαντικό βαθμό την βάση και το περιεχόμενο του δείγματος των ψηφοφόρων, επί του οποίου έγινε και η συγκεκριμένη δημοσκοπική καταγραφή, καθώς και όλες οι άλλες και καθιστά και την παρούσα μέτρηση ανασφαλή και αναξιόπιστη, όπως και όλες τις άλλες, που διεξάγονται, αυτή την περίοδο.

Πέρα από τις εξαιρετικά, ακραίες συνθήκες, που διαμορφώθηκαν, από το πυκνότατο, σε καθοριστικά γεγονότα και κυριολεκτικά, κολασμένο καλοκαίρι του 2015, μέσα στις οποίες διεκπεραιώνεται η προεκλογική περίοδος και υπό το κράτος των οποίων θα διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, είναι γεγονός ότι, πάντοτε, ο Σεπτέμβριος ήταν και είναι ένας πολύ περίεργος μήνας, όσον αφορά την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, αφού το εκλογικό σώμα παρουσιάζει μια πολύ χαλαρή αντιμετώπισή τους, η οποία καθιστά το εκλογικό αποτέλεσμα απρόβλεπτο, με δύο κυρίαρχα δεδομένα, τα οποία εντοπίζονται, στην αυξημένη αποχή, από την εκλογική διαδικασία και σε έναν μεγάλο, ή έστω, ασυνήθη, ως προς την έκτασή του, κατακερματισμό της ψήφου, ο οποίος αποδυναμώνει τα εκλογικά ποσοστά των δύο πρώτων κομμάτων, που είναι (ή θεωρούνται, ως) μεγάλα.

Στην περίοδο, που ξεκίνησε, με την μεταπολίτευση του 1974, ο Σεπτέμβριος προτιμήθηκε, ως μήνας βουλευτικών εκλογών, δύο φορές, μέχρι τώρα. Μία φορά, από την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη (στις 22/9/1996) και άλλη μία φορά, από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή (στις 16/9/2007). Στόχος και των δύο πρωθυπουργών, οι οποίοι ήσαν, εν ενεργεία, ήταν να αιφνιδιάσουν τους αντιπάλους τους, πριν φθαρούν οι ίδιοι και οι κυβερνήσεις, που είχαν σχηματίσει.

                              Βουλευτικές εκλογές της 22/9/1996

Κόμμα		Έδρες	Ποσοστό (%)	Ψήφοι
Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα		162	41,49	2.814.779
Νέα Δημοκρατία		108	38,12	2.586.089
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας		11	5,6	380.046
Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου		10	5,12	347.236
Δημοκρατικό Κοινωνικό Κίνημα		9	4,44	300.954

Και η αλήθεια είναι ότι τα κατάφεραν και κέρδισαν τις βουλευτικές εκλογές, που προκήρυξαν, με όχι και τόσο μεγάλη άνεση, όσο υπολόγιζαν και τούτο επειδή εμφανίστηκε και στις δύο αυτές περιπτώσεις το φαινόμενο της αυξημένης αποχής των ψηφοφόρων, οι οποίοι έκριναν ότι ήσαν προτιμητέες οι άλλες δραστηριότητές τους, που είχαν να κάνουν, με την καλοκαιρινή ραστώνη, αλλά και τον ασυνήθη κατακερματισμό της ψήφου των εκλογέων, οι οποίοι έδειξαν μια αρκετά σημαντική προτίμηση, στα μικρά κόμματα.

 Βουλευτικές εκλογές της 16/9/2007

Κόμμα		Έδρες	Ποσοστό (%)	Ψήφοι
Νέα Δημοκρατία		152	41,84	2.994.979
Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα		102	38,10	2.727.279
Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας		22	8,15	583.750
Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς		14	5,04	361.101
Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός		10	3,80	271.809

Και οι δύο αυτές εκλογικές διαδικασίες, οι οποίες διεξήχθησαν, τον μήνα Σεπτέμβριο, λαμβάνοντας υπόψη και την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, μέσα στον Αύγουστο, απέδειξαν ότι τα λεγόμενα μεγάλα κόμματα του ελληνικού ατελούς δικομματισμού (τότε, το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία) δυσκολεύτηκαν και ουσιαστικά δεν μπόρεσαν να περάσουν τα διλήμματα, που έθεταν, σε μια πολύ μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος, η οποία αντιμετώπισε ήρεμα και αδιάφορα τις αντίστοιχες εκλογικές διαδικασίες του 1996 και του 2007.

Και τις δύο φορές, το αποτέλεσμα, που προέκυψε, ήταν και τα δύο κόμματα του, τότε, δικομματισμού να χάσουν σημαντικό έδαφος και σε ψήφους και σε ποσοστά, σε σχέση, με τις εκλογικές αναμετρήσεις, που είχαν προηγηθεί, με την βοήθεια και της αυξημένης και στις δύο περιπτώσεις, αποχής του εκλογικού σώματος, η οποία, αποσυσπείρωσε την εκλογική βάση των δύο μεγάλων κομμάτων εκείνων των εκλογικών αναμετρήσεων (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία), αφού το μεγαλύτερο μέρος της αυξημένης αποχής, σε εκείνες τις εκλογές, προερχόταν, από την εκλογική τους πελατεία.

Ο Σεπτέμβριος του 2015, ως εκλογικός μήνας, δεν πρόκειται να αποτελέσει εξαίρεση, σε σχέση με τον Σεπτέμβριο του 1996 και τον Σεπτέμβριο του 2007, όσον αφορά την ιδιαιτερότητα και το ιδιότροπο της συμπεριφοράς του εκλογικού σώματος. Αντίθετα, μάλιστα, αυτή η ιδιαιτερότητα και αυτή η ιδιοτροπία θα επιδεινωθούν, εξ αιτίας της βαθαίνουσας και χρονίζουσας οικονομικής κρίσης, αλλά και των πυκνών και κοσμογονικών εξελίξεων του καυτού καλοκαιριού του 2015, με το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών και τους ελέγχους στην κίνηση των κεφαλαίων, οι οποίοι συνεχίζονται, το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου και την υπογραφή και ψήφιση του 3ου Μνημονίου. 

Αυτό, που κάνει ενδιαφέρουσες τις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, είναι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, μέσα στην οποία οδεύουμε, προς αυτές και η οποία έχει σημαδευτεί, έντονα και καθοριστικά, από το γενικό κλίμα απογοήτευσης, που επικρατεί, στις τάξεις του εκλογικού σώματος και ευρύτερα, της ελληνικής κοινωνίας, από την πλήρη αποτυχία της απελθούσας κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα και των Ανεξαρτήτων Ελλήνων του Πάνου Καμμένου, η οποία, μέσα στο ελάχιστο χρονικό διάστημα των επτά μηνών, που βρέθηκε, στην εξουσία, τα έκανε, κυριολεκτικά, μαντάρα, αφού απέτυχε, παταγωδώς, σε όλους τους τομείς και έφερε ένα νέο Μνημόνιο, το τρίτο, στην σειρά, οποίο είναι το χειρότερο όλων των προηγούμενων.

Η, παντελώς, ανίκανη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, με την προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών, στις οποίες υποχρεώθηκε να καταφύγει, αφήνει πίσω της την ελληνική οικονομία, σε μια κατάσταση, η οποία είναι, κατά πολύ χειρότερη, από αυτήν, που παρέλαβε, από τους σαμαροβενιζέλους, μετά την νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015.

Αλλά το χειρότερο όλων είναι ότι, εκτός από το καταστροφικό παρόν, που έχει προκύψει, από τα ολέθρια πεπραγμένα της, αυτό το επτάμηνο, που διέρρευσε, δημιούργησε, με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου και όλες τις αναγκαίες προϋποθέσεις, για την έλευση ενός ζοφερού μέλλοντος, το οποίο προδιαγράφεται και περιγράφεται, λεπτομερώς, στον νόμο 4336/14-8-2015, με τον οποίο κυρώθηκε, από την απελθούσα σύνθεση της βουλής, αυτό το Μνημόνιο, μαζύ με την λοιπή νομοθεσία των προαπαιτούμενων, προκειμένου οι θεσμοί της ευρωζώνης να εκταμιεύσουν τα αναγκαία ποσά, για την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου.

Όμως, τα κακά μαντάτα, για την ελληνική κοινωνία, δεν σταματούν εδώ, σε αυτό το γνωστό σκηνικό του προαναγγελθέντος θανάτου της ελληνικής οικονομίας, έτσι, όπως αυτός περιγράφεται, εξαντλητικά, στο νέο Μνημόνιο, που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας, εξαπατώντας, εκ του αποτελέσματος, τον πληθυσμό της χώρας μας, του οποίου απέσπασε την ψήφο, διαβεβαιώνοντάς τον, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, αλλά και μετά από αυτές, μονότονα, επίμονα και κατηγορηματικά, ότι νέο Μνημόνιο δεν ήταν διατεθειμένος και δεν επρόκειτο να υπογράψει.

Η προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών της 20/9/2015, προφανώς, έχει να κάνει, με το γεγονός ότι η πλήρης υποταγή του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών και η μετατροπή της πλειοψηφίας του ανώτερου στελεχικού δυναμικού του κόμματος αυτού, σε θεματοφύλακες και μπράβους των ξένων δανειστών, οδήγησε σε μια βαθειά διαίρεση του κόμματος αυτού, σε όλα τα επίπεδα.

Αυτή η διαίρεση οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ, στην διάσπαση, μετά την απώλεια της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας, την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας και την ανηλεή και σαρωτική κριτική, που υπέστη, από την πρόεδρο της βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου, με αποτέλεσμα την εξελισσόμενη οργανωτική του διάλυση, την οποία και θα πληρώσει, πολύ ακριβά. Η μετεξέλιξη της Αριστερής Πλατφόρμας, σε νέο κόμμα, με τον τίτλο Λαϊκή Ενότητα, υπό την αρχηγία του Παναγιώτη Λαφαζάνη και η συνεργασία της, με την Ζωή Κωνσταντοπούλου, θα αποσπάσει το μέγιστο τμήμα της κομματικής και της πολιτικής βάσης του ΣΥΡΙΖΑ και θα πλήξει, βάναυσα, την εκλογική επιρροή του κόμματος.

Στην πορεία της διαμόρφωσης αυτών των ραγδαίων και κοσμογονικών σεισμικών εξελίξεων, στον κομματικό και στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, κατέστη, γρήγορα, σαφές ότι η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αν και εξακολούθησε να στηρίζεται, από τον Πάνο Καμμένο, παρά τις φευγαλέες παλινωδίες του και τους ΑΝΕΛ, δεν μπορούσε να παραμείνει, στην εξουσία. Μπορεί το 3ο Μνημόνιο και η νομοθεσία, για τα απαραίτητα προαπαιτούμενα, που έθεσαν οι ευρωζωνίτες να στηρίχτηκε, σε μια ευρεία κοινοβουλευτική πλειοψηφία 222 ψήφων, με την ψήφισή τους, από την Νέα Δημοκρατία του (προσωρινού αρχηγού της) Ευάγγελου Μεϊμαράκη, από το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και το ΠΑΣΟΚ της Φώφης Γεννηματά, αλλά η κυβέρνηση, που είχε προκύψει, από τις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου, δεν μπορούσε να προχωρήσει. Είχε εκμετρήσει τον πολιτικό της βίο.

Ο τερματισμός του πολιτικού βίου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήταν δεδομένος, επειδή ο αυτοδιαλυόμενος ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούσε να προχωρήσει και να επιβιώσει, πολιτικά, με τον σχηματισμό μιας ευρύτερης κυβέρνησης μνημονιακών προδιαγραφών, την οποία απαιτούσαν οι ευρωζωνικοί θεσμοί, η γερμανική κυβέρνηση και το Δ.Ν.Τ., αλλά και το προσωπικό των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, που στήριξαν (και) το 3ο Μνημόνιο, όπως επίσης και η εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ. Ο σχηματισμός μιας ευρύτερης (ή και στενότερης) κυβέρνησης των μνημονιακών πολτικών δυνάμεων θα αποσάρθρωνε τον ΣΥΡΙΖΑ. Με απίστευτη ταχύτητα θα τον άφηνε, χωρίς βάση και χωρίς ψηφοφόρους.

Το αποτέλεσμα, που θα ακολουθούσε, θα ήταν ότι η περίτρομη ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που διέψευσε τις προσδοκίες των οπαδών και των ψηφοφόρων του κόμματος και η οποία τους πούλησε, με τέτοια και τόση ωμότητα, θυμίζοντας το πλούσιο σταλινικό παρελθόν των μελών της, θα έμενε, μόνη και χωρίς καμμία στήριξη, έρμαιο στις διαθέσεις των αντιπάλων της και - το κυριότερο και εφιαλτικότερο - των εξαπατημένων και εξοργισμένων πρώην οπαδών της. Αυτό ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του, δεν μπορούσαν να το δεχτούν.

Έτσι, η εσπευσμένη διεξαγωγή νέων βουλευτικών εκλογών, ήταν εκείνη η λύση, η οποία θα μπορούσε να αλλάξει το περιεχόμενο των προηγούμενων λαϊκών εντολών, που έχουν λάβει ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και στο δημοψήφισμα της 5/7/2015 και να τους απαλλάξει, από αυτές. 

Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, προφανώς, έχουν πληγεί, βάναυσα, από την αναξιοπιστία της ηγεσίας τους και στις τάξεις τους έχουν εμφανισθεί τα πυκνά και διογκούμενα φαινόμενα μιας μεγάλης αποδιοργάνωσης και αποσυσπείρωσης, όπως, επίσης, και τάσεις μιας μαζικής φυγής, προς άλλες κομματικές κατευθύνσεις, όπως και προς την αποχή.

Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η απόσταση, που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, από την Νέα Δημοκρατία, μέχρι τα τέλη του περασμένου Ιουνίου και αμέσως, μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου (αλλά και μετά την 13 Ιουλίου, οπότε ο Αλέξης Τσίπρας δέχθηκε να υποταχθεί, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών), ήταν χαώδης, αφού εκείνη την εποχή και περίπου, έως το τέλος Ιουλίου, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραφε, ως τελική εκτίμηση ψήφου της εταιρείας "Metron Analysis" του Στράτου Φαναρά, ένα δημοσκοπικό ποσοστό, γύρω, στο 41,2%, έναντι 21,9% της Νέας Δημοκρατίας, με την διαφορά των δύο κομμάτων να είναι εκτοξευμένη, περίπου, στις 19 μονάδες. (Η πρόθεση ψήφου, που βλέπουμε παραπάνω, είναι ένα διαφορετικό μέγεθος, από το οποίο - υποτίθεται ότι - προκύπτει η τελική εκτίμηση ψήφου, στην οποία προβαίνει η εταιρεία, αλλά η ουσία δεν αλλάζει, αφού και στην πρόθεση ψήφου, η απόσταση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας παραμένει να κινείται, σε διαστημικά επίπεδα).  

Βέβαια, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, που ακολούθησε την υπογραφή και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και των προαπαιτούμενών του, άλλαξε, άρδην, όχι μόνο το εσωκομματικό πεδίο, αλλά και τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Η παραπάνω δημοσκόπηση της PULSE, που έγινε, το διήμερο 1 και 2 Σεπτεμβρίου, καταγράφει, ως τάση, αυτή την αλήθεια, η οποία καταγράφεται και από τις περισσότερες δημοσκοπήσεις, αυτών των ημερών. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει ραγδαία πτώση των ποσοστών του και είναι, απολύτως, προβληματικό το εάν θα καταφέρει να φθάσει τα τελικά ποσοστά του, όταν, στις 20 Σεπτεμβρίου θα ανοίξει η κάλπη, σε επίπεδα, άνω του 28%. Και είναι πιθανό να μην φθάσει, καλά, καλά, ούτε το 28%. 

Αυτό το γεγονός θα είναι πρωτοφανές, για ένα κόμμα, που άσκησε, μόνον, ένα επτάμηνο την κυβερνητική εξουσία, ύστερα από μια εκλογική νίκη του, όπως αυτή των εκλογών της 25/1/2015, στις οποίες έλαβε το 36,3% των ψήφων του εκλογικού σώματος.





Ο παραπάνω πίνακας, που περιγράφει τις συσπειρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας, δείχνει και την αιτία της δημοσκοπικής και της εκλογικής καχεξίας του μνημονιακού, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ. Με ένα ποσοστό συσπείρωσης των ψηφοφόρων, που τον ψήφισαν, στις 25/1/2015, της τάξεως του 50%, το οποίο αντιστοιχεί, στο 18,17% του εκλογικού σώματος, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχει μεγάλες αξιώσεις. 

Το τελικό ποσοστό του κόμματος του Αλέξη Τσίπρα δεν θα μπορέσει να φθάσει το 29%, ενώ καθίσταται εξωπραγματικό και το ποσοστό του 25,5%, που του δίνει, τώρα, η δημοσκόπηση της PULSE, διότι χρειάζεται πολύ σημαντικές εισροές, από την εκλογική δεξαμενή των άλλων κομμάτων, οι οποίες να φθάνουν, στα επίπεδα του 7,3% του εκλογικού σώματος. Ένα τόσο μεγάλο ποσοστό εισροών, στην εκλογική δεξαμενή του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή την στιγμή, αποκλείεται να υπάρχει. Θα μπορούσα να κουβεντιάσω, το, κατά πόσον, μπορεί να υπάρξει το, αμέσως, επόμενο χρονικό διάστημα, μέχρι τις 20 Σεπτεμβρίου - που και αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο, έως ακατόρθωτο -, αλλά, τώρα, που γράφονται αυτές οι γραμμές, μια τέτοιας τάξεως μετακίνηση ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων, στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει.

Από την άλλη μεριά, αν δεχθούμε αυτόν τον πίνακα, με τις συσπειρώσεις, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι, εξαιρετικά, δυσχερής, εάν λάβουμε, υπόψη μας τις καταγεγραμμένες μετακινήσεις των ψηφοφόρων του, στα άλλα κόμματα, που εμφανίζονται, στον πίνακα, με τις συσπειρώσεις, οι οποίες μετακινήσεις, αθροιστικά είναι μεγάλες και συμποσούνται, στο 22%, όσων τον ψήφισαν, τον περασμένο Ιανουάριο. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει, ήδη, χάσει 8 ποσοστιαίες μονάδες και έτσι, το 36,34%, έχει περιοριστεί, στο 28,3%, χωρίς να υπολογίσουμε, τις απώλειές του, προς το άκυρο και την αποχή, οι οποίες, όμως, δημοσκοπικά, θεωρούνται, ως, οριστικές, στην συντριπτική τους πλειοψηφία.

Έτσι, εάν υπολογίσουμε, στις απώλειες του ΣΥΡΙΖΑ και το 8% της εκλογικής του δύναμης, το οποίο θα κατευθυνθεί, προς την άκυρη ψήφο και την αποχή, από την ψηφοφορία της 20/9/2015, τότε, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα θα χάσει άλλες 2,9 ποσοστιαίες μονάδες, από την εκλογική του δύναμη και η εκλογική επιρροή του, συνολικά, αθροίζει μια μείωση της τάξεως των 10,9 ποσοστιαίων μονάδων, σε σχέση με το 36,34%, που είχε λάβει, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015, περιοριζόμενη, στο 25,44%.

Από αυτό το ποσοστό, όμως, πρέπει να αφαιρεθεί, ως απώλεια και άλλο ένα 10% της εκλογικής δύναμης, που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο και το οποίο, προφανώς, κατευθύνεται, σε άλλα μικρότερα κόμματα, αφού το άθροισμα των ποσοστών, που βρίσκονται, εκτός του 50% της εμφανιζόμενης, στον παραπάνω πίνακα, ως τωρινής του συσπείρωσης των ψηφοφόρων του, μαζύ με τους αναποφάσιστους, φθάνουν το 90% (50+9+4+9+8+10). Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει, περίπου οριστικά, άλλες 3,4 ποσοστιαίες μονάδες, με αποτέλεσμα το σύνολο των απωλειών του, στο εκλογικό σώμα της 25/1/2015 να έχει φθάσει, στο 40% αυτού, που αντιστοιχεί, στις 14,2 ποσοστιαίες μονάδες, οδηγώντας την τωρινή εκλογική του επιρροή, στο 22,1%.

Αυτό το ποσοστό του 22,1% θα μπορούσε, ρεαλιστικά, να υπολογισθεί, ως η τωρινή βάση εκκίνησής του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να κερδίσει το 10% της εκλογικής του δύναμης του Ιανουαρίου, το οποίο εμφανίζεται, ως αναποφάσιστο και το οποίο αντιστοιχεί, σε 3,4 μονάδες, σε σχέση με το 36,34% εκείνης της εποχής.

Αλλά και αυτές τις μονάδες των αναποφάσιστων ψηφοφόρων του, ακόμη και αν τις εισπράξει όλες, το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, μόλις, που θα φθάσει το 25,5%, το οποίο είναι το ποσοστό, που του δίνει, τώρα, η PULSE (χωρίς τις αναγωγές, που επιχείρησα να κάνω). Στην πραγματικότητα, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ αποκλείεται να αποσπάσει το σύνολο αυτών των 3,4 ποσοστιαίων μονάδων της περασμένης εκλογικής του δύναμης, που, τώρα, βρίσκεται στους αναποφάσιστους, αφού κάποιοι από αυτούς θα μετακομίσουν, σε άλλες κατευθύνσεις και κυρίως, στην Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Οποιοδήποτε άλλο ποσοστό, το οποίο θα είναι μεγαλύτερο του 25,5%, θα μπορέσει να το επιτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, μόνον, εάν αντλήσει ψήφους, από την δεξαμενή εκείνων των ψηφοφόρων, που τον είχαν ψηφίσει τον περασμένο Ιανουάριο και οι οποίοι, τώρα, έχουν στραφεί, προς το άκυρο και την αποχή, καθώς και από εκείνους, που έχουν στραφεί, σε άλλα κόμματα. Αλλά, κάτι τέτοιο είναι δύσκολο και έχει περιορισμένη εμβέλεια.

Μια άλλη δεξαμενή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσαν να είναι εκείνοι οι ψηφοφόροι, που, τον Ιανουάριο, είχαν ψηφίσει άλλα κόμματα. Ήδη, η PULSE υπολογίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισπράξει το 3% της εκλογικής δύναμης, που είχε η Νέα Δημοκρατία, τον Ιανουάριο του 2015, που αντιστοιχεί, σε 0,8 της μονάδας. Εδώ, το επιτελείο της Κουμουνδούρου, προφανώς, θα θέλει να ελπίζει ότι θα μπορούσαν να προστεθούν και τουλάχιστον, άλλες 2,5 μονάδες, από ψηφοφόρους των άλλων κομμάτων, μήπως και ο ΣΥΡΙΖΑ μπορέσει να πλησιάζει το 28%, αλλά και αυτό είναι πολύ δύσκολο.

Όλα αυτά είναι δύσκολα, διότι η υπογραφή και η ψήφιση του 3ου Μνημονίου, που οδήγησε, στην διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, μαζύ με την πλήρη διαχειριστική αποτυχία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, σκόρπισαν την απογοήτευση, στους ψηφοφόρους του κόμματος και ευρύτερα, στο σύνολο του εκλογικού σώματος.

Το μέγεθος αυτής της απογοήτευσης είναι πρωτοφανές και καθίσταται απίστευτο, επειδή σωρεύτηκε, εκπληκτικά, γρήγορα, μόλις, μετά από επτά μήνες, ύστερα από την άνετη και επιβλητική επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, στις βουλευτικές εκλογές της 25/1/2015 και ενώ όλοι του οι αντίπαλοι είχαν κυριολεκτικά, κονιορτοποιηθεί, μέχρι, ακόμη και τα τέλη του περασμένου Ιουλίου.

Όσο, όμως, πρωτοφανές και τεράστιο και αν φαίνεται το μέγεθος της απογοήτευσης, από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα, η αλήθεια είναι ότι αυτή είναι υπαρκτή και εμφανέστατη, μέσα στην ελληνική κοινωνία. Και φυσικά, αυτή η εκτεταμένη απογοήτευση θα επηρεάσει, άμεσα, την εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου, καθιστώντας, απολύτως, ανασφαλή την τελική της έκβαση, όχι, μόνο, ως προς την "μονομαχία" ΣΥΡΙΖΑ και Νέας Δημοκρατίας, αλλά και ως προς όλα τα υπόλοιπα κόμματα.

Έτσι, αυτή η υπερμεγέθης απογοήτευση του εκλογικού σώματος, που έχει την ρίζα της, στην απότομη και πλήρη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά, στην πλήρη και παταγώδη διάψευση όλων των προσδοκιών και των ελπίδων, που δημιουργήθηκαν, από τις διακηρύξεις του, όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και ιδίως, από τα τέλη του 2013 και μετά, είναι σαφές ότι θα εκφραστεί, με διάφορους τρόπους.

Ο ενεργητικός τρόπος αντίδρασης των απογοητευμένων, από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα εκφραστεί, με την καταψήφιση του κόμματος αυτού και την στροφή ενός τμήματος των ψηφοφόρων, προς άλλες κατευθύνσεις, οι οποίες θα ταιριάζουν, με τις αντιμνημονιακές θέσεις των ψηφοφόρων αυτών. Και εδώ είναι η Λαϊκή Ενότητα, το Κ.Κ.Ε., η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά και η Χρυσή Αυγή, όπως και διάφορα άλλα μικρά κόμματα, που διεκδικούν και θα πάρουν τις ψήφους αυτής της μερίδας του εκλογικού σώματος, που είχε ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όμως, ένα άλλο κομμάτι των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, θα καταλήξει, στο συμπέρασμα, πως το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπέκυψε, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, δείχνει ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει κάτι διαφορετικό και ότι δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε επιτυχής αντίσταση, στις θελήσεις τους.

Αυτή η πεποίθηση, μαζύ με την αντίληψη ότι οι ψηφοφόροι εξαπατήθηκαν, από τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, θα οδηγήσει ένα τμήμα των απογοητευμένων ψηφοφόρων του, στο άνοιγμα της βεντάλιας των κομματικών τους επιλογών και στην επιστροφή τους, στα κόμματα, από τα οποία είχαν φύγει. Αυτή την μετακίνησή τους, οι ψηφοφόροι αυτοί θα την στηρίξουν, στην λογική ότι, τελικά, αυτά τα κόμματα είχαν δίκιο, στις επιλογές τους, να υπογράψουν τα προηγούμενα Μνημόνια, αφού, ούτως ή άλλως, δεν υπάρχει άλλη βιώσιμη και ρεαλιστική επιλογή.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της απογοήτευσης, από τα πεπραγμένα του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα, οι ψηφοφόροι αυτοί θα καταλήξουν (και ήδη, έχουν καταλήξει), στο συμπέρασμα ότι όλα όσα έπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, ήσαν καταστροφικά, με αποκορύφωμα το κλείσιμο των ελληνικών τραπεζών και τους ελέγχους, στην κίνηση των κεφαλαίων και την θέσπιση ορίων, ως προς την ανάληψη χρημάτων, από τις τραπεζικές καταθέσεις.

Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν άδικο. Όταν, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, στήριξαν τις (εμφανιζόμενες ως) επιλογές του Αλέξη Τσίπρα και ψήφισαν, με το μεγάλο ποσοστό του 61,3%, υπέρ του ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα και σε ένα ασφυκτικό και εφιαλτικό πλαίσιο, που είχαν δημιουργηθεί, από το λουκέτο, στις τράπεζες και τις τεράστιες ουρές, στα ΑΤΜ, αυτό το έπραξαν, μέσα από την λογική της στήριξης της αντιμνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης και κατά των εξοντωτικών μέτρων λιτότητας, που απαιτούσαν οι ξένοι δανειστές.

Με την ψήφο τους αυτή, οι εκλογείς εξουσιοδοτούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να μην αποδεχθεί τις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και εν ανάγκη, να έλθει, σε ρήξη, μαζύ τους, ακόμη και αν αυτή η ρήξη οδηγούσε την χώρα, εκτός ευρωζώνης. Όμως, η αστραπιαία και χωρίς ανάσα, υποταγή, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών και η υπογραφή και ψήφιση του 3ου Μνημονίου, από την κυβέρνηση, έκανε αυτούς τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι όλα αυτά ήταν μια σκέτη απάτη.

Αυτή η διαπίστωση θα οδηγήσει ένα τμήμα των ψηφοφόρων, στην επιστροφή, στα παραδοσιακά κόμματα, τα οποία, αυτοί οι άνθρωποι θα κρίνουν ότι, παρά τα όποια κουσούρια τους, είναι πολύ πιο έμπειρα και ικανά, ως προς την διαχείριση και την διοίκηση των δημοσίων υποθέσεων, από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων, που ψήφισαν, στις περασμένες εκλογές τον ΣΥΡΙΖΑ, ή που είχαν ψηφίσει, στο δημοψήφισμα, υπέρ του ΟΧΙ, στις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, δεν είναι το μεγαλύτερο. Δεν είναι, καν, μεγάλο, αλλά είναι υπολογίσιμο.

Το μέγιστο μέρος των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, που κινούνται, στην αντίληψη ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτε και ότι δεν μπορεί να υπάρξει αντίσταση, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών και του Δ.Ν.Τ., θα στραφεί, προς την αποχή, από την εκλογική διαδικασία της 20/9/2015.

Με αυτά τα δεδομένα, το ποσοστό της αποχής θα διογκωθεί και θα φθάσει, σε επίπεδα, τα οποία, μέχρι τώρα, δεν έχουν εμφανισθεί, στα ελληνικά εκλογικά χρονικά. Αν όλα όσα λέει ο απλός κόσμος, πραγματοποιηθούν, τότε, η αποχή, από τις εκλογές θα φθάσει και ίσως να ξεπεράσει το 50%, κάτι, που δεν έχει ξαναγίνει, στο παρελθόν.

Αυτή η εξέλιξη, όμως, εάν πραγματοποιηθεί, θα αλλοιώσει το εκλογικό αποτέλεσμα και τα ποσοστά των κομμάτων δεν θα αντικατοπτρίζουν την πραγματική κατάσταση και δεν θα απεικονίζουν την πραγματική θέληση του εκλογικού σώματος. Θα είναι εξωπραγματικά και μόνον, οι συνολικοί αριθμοί των ψήφων, που θα έχει λάβει κάθε κόμμα, θα μπορέσουν να απεικονίσουν την πραγματική εκλογική τους επιρροή και τις πραγματικές απώλειές και τα κέρδη τους (αν υπάρξουν κέρδη).

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, η κατάσταση, στην οποία βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, απολύτως, επισφαλής και κακή. Και αυτή η εξέλιξη είναι φυσιολογική, διότι το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, ως κόμμα, που μέχρι το 2009, η εκλογική του δύναμη βρισκόταν , γύρω, στο 4% του εκλογικού σώματος, ξαφνικά, από το 2012, με την βοήθεια της τεράστιας οικονομικής κρίσης, που συνέθλιψε την ελληνική οικονομία και κοινωνία, βρέθηκε να κινείται, σε ποσοστά της τάξεως του 36%.

Με αυτές τις τεράστιες μάζες των ψηφοφόρων, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να έχει καμμία ουσιαστική επαφή. Δεν μπόρεσε να τους δέσει, στο κομματικό του άρμα και στον πολιτικό του χώρο, με αποτέλεσμα όλος αυτός ο όγκος των ψηφοφόρων, που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, από το 4% του 2009, στο 36% του 2015 να παραμένει εξαιρετικά ασταθής και απόλυτα, ευμετάβλητος, με αποτέλεσμα να είναι δυνατό να εξαφανισθεί, ακόμη και καθ' ολοκληρίαν (κάτι που θα συνέβαινε, εάν, μετά την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, σχηματιζόταν, σύμφωνα, με τις αρχικές θελήσεις των ξένων δανειστών, μια κυβέρνηση ανάμεσα, στον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, στην Νέα Δημοκρατία και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, που ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο, χωρίς την μεσολάβηση βουλευτικών εκλογών), μέσα στις συνθήκες, που έχουν προκύψει, από τις κοσμογονικές εξελίξεις του τρέχοντος καλοκαιριού.

Εδώ, πρέπει να επισημάνω ότι η τεράστια απογοήτευση, που προξένησε το πούλημα και η διάψευση των προσδοκιών και των ελπίδων που καλλιέργησε, στην ελληνική κοινωνία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, βαραίνει όλη την ελληνική αριστερά, σε όλες τις πτέρυγές της, διότι η παταγώδης αποτυχία της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα και η εξαπάτηση των ψηφοφόρων, από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, χρεώνεται, σε έναν μικρότερο, ή μεγαλύτερο, αλλά, πάντως, ικανό βαθμό, σε όλες τις αποχρώσεις της ελληνικής αριστεράς, με πρώτη την Λαϊκή Ενότητα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, τα στελέχη της οποίας, μέχρι, πριν λίγο, συμμετείχαν, στην κυβέρνηση και δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν τις δυσμενέστατες εξελίξεις, που οδήγησαν την κατάσταση εδώ, που είναι σήμερα.

Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι λιγότερο, ή περισσότερο (ή εντελώς) άδικο. Όμως, συμβαίνει. Και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όλα τα κόμματα της ελληνικής αριστεράς, το βρίσκουν μπροστά τους. Και θα εξακολουθήσουν να το βρίσκουν. Προς το παρόν, άγνωστο, για πόσο.

Πέρα από τα παραπάνω, όμως, αν λάβουμε υπόψη μας και το τί επικρατεί, στα μυαλά των ανθρώπων, για τον επικρατέστερο νικητή των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου, η αλήθεια είναι ότι η χαώδης αυτή απόσταση του ΣΥΡΙΖΑ, από την Νέα Δημοκρατία, δεν έχει, ακόμη, καλυφθεί. Και επίσης, είναι βάσιμη η διαπίστωση ότι μια τέτοια απόσταση δεν είναι, καθόλου, εύκολο να καλυφθεί και να υπερκερασθεί, έτσι ώστε να επιτρέψει, στην Νέα Δημοκρατία, να κόψει πρώτη το νήμα των εκλογών, όταν, το βράδυ της 20ης Σεπτεμβρίου, θα ανοίξουν οι κάλπες.

Η παράσταση νίκης, έτσι όπως αυτή απεικονίζεται, στον παραπάνω πίνακα της PULSE, είναι χαρακτηριστική. Παρά την σμίκρυνση της απόστασης, ανάμεσα, στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να προηγείται. Και αυτό συμβαίνει, μέχρι τώρα, σε όλους τους αντίστοιχους πίνακες, που καταγράφουν αυτό το συγκεκριμένο και κρίσιμο δημοσκοπικό μέγεθος, με το οποίο μετράται το ποιό κόμμα πιστεύουν οι ψηφοφόροι ότι θα είναι το πρώτο κόμμα, στις εκλογές.

Μέχρι τώρα, το δημοσκοπικό μέγεθος της παράστασης νίκης δεν έχει διαψευσθεί, σε όλες τις βουλευτικές εκλογές, που έχουν διεξαχθεί. Σε όλες τις εκλογές, την πρώτη θέση κατέλαβαν εκείνα τα κόμματα, τα οποία οι ψηφοφόροι θεωρούσαν ότι - ανεξάρτητα, από το τι ψήφισε ο καθένας - θα καταλάβουν την θέση αυτή.

Ως εκ τούτου, μένει να δούμε, εάν  θα συνεχιστεί η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, στην παράσταση νίκης, μέχρι το τέλος της προεκλογικής περιόδου, ή, εάν αυτή η, μέχρι τώρα, επιβεβαίωση του δημοσκοπικού μεγέθους της παράστασης νίκης θα συνεχισθεί, ή, όχι.

 Πού αποσκοπεί, όμως, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, με την διεξαγωγή των εκλογών; Ας δούμε τις βαθύτερες επιδιώξεις της, που έχουν, πράγματι, κεφαλαιώδη σημασία, γι' αυτήν.

Έτσι, οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, την ίδια στιγμή, που αιφνιδιάζουν τους πολιτικούς αντιπάλους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ - και τους παλαιούς, αλλά και τους νέους, που, μετά την διάσπαση, προέρχονται από τον χώρο του, αφαιρώντας τους τον απαραίτητο χρόνο, για την προετοιμασία τους και ενώ το εκλογικό σώμα δεν έχει, ακόμη, αισθανθεί τα καταιγιστικά μέτρα του νέου Μνημονίου, που θα ακολουθήσουν, μετά την 20η Σεπτεμβρίου -, μπορούν δώσουν ένα νέο και σαφέστατο μνημονιακό περιεχόμενο, στην νέα λαϊκή εντολή, που επιδιώκει να λάβει και την οποία θα έχει να διαχειρισθεί, μετεκλογικά, ο Αλέξης Τσίπρας.

Την ίδια στιγμή και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αλλάξει. Έτσι, μέσα από αυτήν την πυκνή και επίπονη διαδικασία της αποχώρησης των, κάθε λογής, διαφωνούντων, με την ηγεσία, ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κομματικός χώρος, θα μπορέσει να αποκολληθεί από τα όποια ριζοσπαστικοφανή στοιχεία και κατάλοιπα είχε, από την εποχή, που το κόμμα αυτό ήταν ένας μικρός και χαλαρός χώρος, που λειτουργούσε, ως ομπρέλλα, διάφορων κομμάτων, οργανώσεων και προσωπικοτήτων, με μια συνολική εκλογική εμβέλεια, της τάξεως του 4% του εκλογικού σώματος και να μετασχηματισθεί, σε ένα νέο προσωποπαγές κόμμα της Αριστεράς, με πολλά στοιχεία, τα οποία θα θυμίζουν το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτός ο πολιτικός σχεδιασμός της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και του ίδιου του απελθόντος πρωθυπουργού, ο οποίος διεκδικεί την επάνοδό του, στο Μέγαρο Μαξίμου, μετά την 20η Σεπτεμβρίου, είναι παράτολμος. Αλλά, η αλήθεια είναι ότι ο παράτολμος αυτός σχεδιασμός, όσο παράτολμος και επικίνδυνος και αν είναι - και προφανώς, είναι επικίνδυνος - έχει, πλέον, καταστεί αναπόφευκτος και ανεπίστρεπτος.  Και αυτόν τον σχεδιασμό ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Αλέκος Φλαμπουράρης, ο Νίκος Βούτσης, ο Νίκος Φίλης, ο Δημήτρης Βίτσας, ο Νίκος Παππάς και οι, περί αυτούς, θα προσπαθήσουν να φέρουν, εις πέρας.

Το τί θα καταφέρουν όλοι αυτοί, μένει να το δούμε. Αυτό είναι κάτι άλλο και δεν συναρτάται, μόνον (ή κυρίως), από τον σχεδιασμό και τις προθέσεις εκείνων, που τον κάνουν. 

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι τα μέλη της πινακοθήκης των ηλιθίων, που συναθροίζονται, στα ηγετικά κλιμάκια του ΣΥΡΙΖΑ, θα αποτύχουν και θα γκρεμοτσακιστούν.

Αυτό δεν θα συμβεί, τόσο, στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου. Σε αυτές τις εκλογές, θα υποστούν σκληρά πλήγματα, αλλά, εκλογικά, θα καταφέρουν να επιβιώσουν και πιθανότατα, θα πάρουν και την πρωτιά,  όπως δείχνει και η παραπάνω δημοσκόπηση της εταιρείας Bridging Europe, που διεξήχθη, στο διάστημα 1-3 Σεπτεμβρίου και δημοσιεύτηκε, σήμερα, στο κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, την εφημερίδα "Αυγή" - αν και η απόσταση των 7,1 μονάδων, που, σε αυτή την δημοσκόπηση, χωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Δημοκρατία είναι εξωπραγματική, υπό τις παρούσες συνθήκες, κυρίως, επειδή υπερεκτιμάται το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ και υποεκτιμάται το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας, η οποία, με δεδομένη την συσπείρωση των ψηφοφόρων της, στα επίπεδα του 75% των ψήφων, που έλαβε, τον περασμένο Ιανουάριο, το ποσοστό της, τώρα, θα πρέπει να κινείται, τουλάχιστον, στο 20,85% και σε αυτό το ποσοστό, ως βάση εκκίνησης, θα πρέπει να προστεθούν και οι όποιες εισροές της, από τα άλλα κόμματα, με μόνο αβέβαιο παράγοντα το ύψος της αποχής, από την ψηφοφορία της 20/9/2015, η οποία αποχή, προφανώς, θα είναι πολύ μεγάλη και θα αλλοιώσει την πραγματική βούληση του εκλογικού σώματος και τα πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα -, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες, που έκαναν τους τελευταίους δύο μήνες και εξακολουθούν να κάνουν (όχι επειδή το επιθυμούν, αλλά επειδή είναι ανίκανοι να διαχειρισθούν αυτήν την κατάσταση κρίσης, στην οποία, με δική τους αποκλειστική υπαιτιότητα και ευθύνη, έχουν περιέλθει), για να ανατρέψουν μια πάγια παράδοση, στην εκλογική ιστορία του τόπου μας, η οποία θέλει κάθε εκλεγμένη κυβέρνηση να μην κινδυνεύει, από τους αντιπάλους της, εάν δεν έχει περάσει, τουλάχιστον, ένας χρόνος, από την εκλογική της επικράτηση.

Στις επόμενες εκλογές, όμως, οι οποίες, λογικά, δεν θα αργήσουν, ο ΣΥΡΙΖΑ, εφαρμόζοντας, ως κυβέρνηση, το Μνημόνιο, που ψήφισε, στην απελθούσα βουλή, θα εξαφανισθεί, πολιτικά, αφού το εκλογικό ποσοστό του κόμματος αυτού θα πρέπει να κυμαίνεται, στα επίπεδα των μονοψήφιων αριθμών και πιθανότατα, θα βρίσκεται, κάτω - και ίσως, πολύ κάτω - από το 4%, που ελάμβανε, μέχρι τις  βουλευτικές εκλογές της  4/10/2009.

Όμως, πέρα, από τον, καθαρά, πολιτικό χαρακτήρα των εκτιμήσεων, που οδήγησαν την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, να διαλύσει την βουλή, επτά, μόλις μήνες, μετά τις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου, υπάρχουν και άλλα κρυφά, σκοτεινά και πολύπλοκα δεδομένα, που οδήγησαν τον Αλέξη Τσίπρα και την παρέα του, στην απόφαση να προκηρύξουν νέες εκλογές, στις 20 Σεπτεμβρίου.

Αν υπάρχει κάτι, που έχει τρομοκρατήσει τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό του ευρύτερου μνημονιακού χώρου, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο, από την μερική κατάσχεση των καταθέσεων, που βρίσκονται, στα θησαυροφυλάκια των ελληνικών τραπεζών, δηλαδή από το, ουδόλως απίθανο - αντιθέτως, μάλιστα, το πολύ πιθανό - κούρεμά τους, αφού η ελληνική πολιτική τάξη οδηγείται, στο να υποχρεωθεί, από τους ξένους δανειστές, να καταφύγει, σε αυτή την ενέργεια, ως τμήμα μιας ευρύτερης συμφωνίας και ενός συνολικότερου σχεδιασμού, εφ' όσον η υπόθεση της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών καθυστερήσει και η διευθέτησή της ξεπεράσει τα χρονικά όρια του 2015.

Αυτό το κούρεμα των καταθέσεων, που βρίσκονται στο ελληνικό τραπεζικό σύστημα, δεν αποκλείεται να φθάσει, σε πολύ χαμηλά επίπεδα, ως προς το ύψος των ποσών των χρημάτων, που θα είναι κατατεθειμενα, την ημέρα εκείνη, που θα ληφθεί μια τέτοια απόφαση, από τους ευρωζωνικούς θεσμούς και την κυβέρνηση των Αθηνών, όποια και αν είναι αυτή. Το ύψος των ποσών, που θα κουρευτούν, μπορεί να φθάσει, ακόμη και κάτω, από τα 2.000,00 €, αφού είναι δεδομένο ότι τα πολύ μεγάλα ποσά, στους καταθετικούς λογαριασμούς των ελληνικών τραπεζών, είναι πολύ λίγα και ως εκ τουτου, είναι, απολύτως, ανεπαρκή, για να σταθεί δυνατό να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες και - εφ' όσον συμφωνηθεί, με τους ξένους δανειστές -, για να μειωθεί, παράλληλα και το ελληνικό δημόσιο χρέος, προκειμένου να ικανοποιηθούν και οι απαιτήσεις του Δ.Ν.Τ., το οποίο, προκειμένου να συμμετάσχει, στο 3ο Μνημόνιο, απαιτεί, σταθερά και επίμονα, ένα γενναίο κούρεμα του χρέους αυτού, ούτως ώστε να σταθεί δυνατό να χαρακτηρισθεί, ως εξυπηρετισίμο.

Εάν αυτή η λύση προκριθεί - όποια παραλλαγή, ή εκδοχή αυτής της λύσης και αν προτιμηθεί -, είναι σαφές ότι οι ξένοι δανειστές δεν θα δεχθούν μια απλή και αναίμακτη, για την ελληνική οικονομία και τον πληθυσμό της χώρας μας, μείωση των δικών τους δανειακών απαιτήσεων, είτε, με άμεσο κούρεμα των δανείων, που έχουν χορηγήσει, είτε, με μια μεγάλη αναδιάρθρωσή του, η οποία θα επεκτείνει, χρονικά, το ελληνικό δημόσιο χρέος και θα μειώνει, κατά πολύ, τα επιτόκια, τα οποία, άλλωστε, είναι, ήδη, χαμηλά (χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι δεν είναι τοκογλυφικά). Είναι σαφές ότι οι ξένοι δανειστές θα φορτώσουν, στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ένα - μεγαλύτερο, ή μικρότερο - μέρος και της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών και της μείωσης/ελάφρυνσης του ελληνικού δημόσιου χρέους.

Έτσι, η μερική κατάσχεση (κούρεμα) των περιουσιακών στοιχείων των ιδιοκτητών των τραπεζών δεν επαρκεί και δεν έχει νόημα, αφού το ελληνικό δημόσιο και άμεσα, ή έμμεσα, οι ίδιοι οι ξένοι δανειστές, είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Αλλά και η μερική κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων των ομολογιούχων των ελληνικών τραπεζών, στους οποίους, επίσης συμπεριλαμβάνονται και οι ίδιοι οι δανειστές, επίσης, δεν είναι αρκετή, για να λύσει αυτά τα δύο προβλήματα, που αφορούν την ανακεφαλαιοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος και την μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, σε κάποιοα ικανοποιητικά επίπεδα.

Αυτό σημαίνει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και η απόφαση, για μια μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, π.χ., κατά 100 δισ. € (ή και περισσότερο), με στόχο την πτώση του, στα επίπεδα του 160% (ή και ακόμη, πιο κάτω) του ελληνικού ΑΕΠ, μπορεί να οδηγήσει τους ξένους δανειστές, στην απαίτηση όλη αυτή η διαδικασία να κοστίσει, στην ελληνική οικονομία και στους καταθέτες των ελληνικών τραπεζών, με ένα bail in, το οποίο μπορεί να καταστεί, ακόμη και θηριώδες.

Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα έχει, ως αποτέλεσμα, η άντληση των όποιων ποσών αποφασισθούν να εξοικονομηθούν, μέσα από αυτή την διαδικασία του κουρέματος των καταθέσεων, μπορεί να φθάσει, συνολικά, ακόμη και τα 50 δισ. €, ή και περισσότερο.

Την διαχείριση αυτού του κεφαλαιώδους, σύνθετου και πολύπλοκου προβλήματος, μαζύ με την εφαρμογή του 3ου Μνημονίου των 86 δισ. € και τις "μεταρρυθμίσεις", που αυτό περιέχει, είναι που θα κληθεί να εφαρμόσει η όποια κυβέρνηση προκύψει, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015. Και αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί, παρά να είναι μια κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να συμπεριλαμβάνει όλο το φάσμα του μνημονιακού πολιτικού συστήματος της χώρας. Και φυσικά, χωρίς καμμία διάκριση, ανάμεσα στους παλαιομνημομιακούς της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού (και όποιους άλλους, σαν την Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη, εάν περάσει το κατώφλι του 3% και αποκτήσει κοινοβουλευτική παρουσία) και στους νεομνημονιακούς του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή είναι η επιθυμία των ευρωζωνιτών και του Δ.Ν.Τ., το οποίο διστάζει να συμμετάσχει, στην αποκαλούμενη τρίτη "ελληνική διάσωση" (το έχουμε πει, αλλά, ας το ξαναπούμε : Περί διασώσεως του ευρώ, πρόκειται).

Και γι' αυτούς τους λόγους, γίνονται οι βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, τις οποίες οι ξένοι δανειστές αποδέχτηκαν, ως μέρος της λύσης της ελληνικής κρίσης, όπως, χαρακτηριστικά, είπε η Angela Merkel, αναφερόμενη, στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και στην προκήρυξη των ελληνικών βουλευτικών εκλογών. 

Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προκήρυξαν τις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, για να υφαρπάξουν την αυτοδυναμία, αλλά, απρόσμενα, γι' αυτούς (όχι, όμως, για μένα), βρίσκονται ενώπιον και του ενδεχομένου της ήττας, από τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη και μια Νέα Δημοκρατία, η οποία, όσο και αν εμφανίζεται ότι μπορεί και να πάρει επάνω της, στην πραγματικότητα, παραπαίει και στηρίζεται, όχι τόσο, στις δικές της δυνάμεις, αλλά, στο απίστευτο, για την ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων, γεγονός της κατάρρευσης μιας κυβέρνησης άχρηστων και ανίκανων, η οποία, μόλις, πριν οκτώ μήνες, είχε επιτύχει μια ευρεία εκλογική νίκη, που την καθιστούσε παντοδύναμη. Ακόμη και οι bookmakers, οι οποίοι, μέχρι πριν από λίγο, έδιναν τον ΣΥΡΙΖΑ, ως ακλόνητο φαβορί, για την νίκη, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, τώρα, όπως φαίνεται και από τον παραπάνω πίνακα, ψαλίδισαν, σημαντικά, την διαφορά των αποδόσεων, ανάμεσα, στον ΣΥΡΙΖΑ και, στην Νέα Δημοκρατία.

Έτσι, το ερώτημα, που γεννάται, είναι το, εάν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας - ο οποίος βλέπει τον εαυτό του να καταρρέει, ως αξιόπιστη και ικανή πολιτική φιγούρα, στα μάτια του εκλογικού σώματος -, θα (καταφέρουν να) χάσουν τις εκλογές, κόντρα, σε όλα τα ιστορικά δεδομένα, που συνηγορούν, για το αντίθετο.

Η απάντηση είναι μία και μόνη.

Είναι δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο. Αλλά δεν είναι αδύνατο.

Η ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων δίνει το προβάδισμα, στον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο μικρό και εάν έχει καταστεί και εάν είναι αυτό το προβάδισμα, με υπαιτιότητα του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του κόμματος αυτού.

Όμως, τα πυκνά και κοσμογονικά γεγονότα του φετινού καλοκαιριού, μπορούν να ανατρέψουν την κατάσταση και να οδηγήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μιαν (αρχικά) μη αναμενόμενη και ντροπιαστική ήττα, όσο δύσκολη και αν φαίνεται και όσο δύσκολη και αν, όντως, είναι μια τέτοια εξέλιξη.

Ως εκ τούτου, δεν έχουμε να κάνουμε, τίποτε άλλο, από το να περιμένουμε, για να δούμε...