Η υποταγή του Αλέξη Τσίπρα, στο δόγμα του "There Is No Alternative" και το επερχόμενο πολιτικό τέλος του ΣΥΡΙΖΑ. (Ο ντροπαλός ολοκληρωτισμός του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και τα αδιέξοδά τους, μέσα από τις αναλύσεις της Margaret Thatcher και του Milton Friedman, που αποδεικνύονται περισσότερο διορατικοί και λιγότερο αναλγητοί, από την για "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού).

Γιώργος Σταθάκης - Γιάννης Δραγασάκης - Αλέξης Τσίπρας : Το μοιραίο τρίο, που έλαβε τις καταστροφικές αποφάσεις, για την υποταγή της κυβέρνησης και της χώρας, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, με την υπογραφή και την υλοποίηση του 3ου Μνημονίου. Η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει να - και δεν θα - τους ξεχάσει, ποτέ. Και φυσικά, θα τοποθετήσει και αυτούς, όπως και όλους τους προηγούμενους, στην πινακοθήκη των ηλιθίων...

Αυτό, που μας έχει διδάξει η πρόσφατη Ιστορία, έτσι όπως αυτή εκτυλίσσεται την τελευταία εξαετία, στην χώρα μας - και όχι, μόνο, σε αυτήν - είναι ότι ένας πολιτικός χώρος οδηγείται, στην πλήρη απαξίωση και στην καταστροφή, κάθε φορά, που καταφεύγει στην αποδοχή και στην υλοποίηση των ιδεολογημάτων του χιμαιρικού νεοσυντηρητικού φιλελεύθερου κεϋνσιανισμού της σύγχρονης εποχής, έτσι όπως αυτά αποκρυσταλλώνονται, στον εφαρμοσμένο δογματισμό της ευρωζώνης, ο οποίος βρίσκει την ιδεολογικοπολιτική νομιμοποίησή του, σε αυτήν την πρωτοφανή και αποδιοργανωτική δέσμη ιδεών, την οποία αποκαλώ, ως "υπαρκτό ευρωπαϊσμό", ακριβώς, επειδή η δομή, η συγκρότηση και το παραληρηματικό περιεχόμενο των ιδεολογημάτων, που συγκρατούν, ως ενιαίο, αυτό το νεοχαοτικό σύνολο, έλκουν την πλήρη αντιστοιχία τους, στον, προ πολλού, τεθνεώτα "υπαρκτό σοσιαλισμό", του οποίου, άλλωστε, την ιχνώδη βηματογραφία ακολουθεί.

Το εάν αυτή η αποδοχή είναι αυτόβουλη, ή αναγκαστική/"εκβιαστική", δεν είναι αυτό που μετράει, ούτε αυτό, που ενδιαφέρει, αφού, τελικά, το ουσιαστικό και πραγματικό περιεχόμενο του παραγόμενου έργου δεν αλλάζει, όπως δεν αλλάζουν και τα αποτελέσματα, που έρχονται, ως συνέπεια.

Η ταυτότητα του πολιτικού χώρου, που αποδέχεται τα δόγματα αυτής της σύγχρονης εκδοχής του νεοσυντηρητισμού, είναι, άνευ σημασίας και δεν παίζει κανένα ρόλο, σε αυτή την πολύπλοκη και πολυσχιδή διαδικασία. Ο προσδιορισμός του, ως χώρου της δεξιάς, του κέντρου, ή της αριστεράς, είναι αδιάφορος και δεν έσωσε κανένα από τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, που κλήθηκαν να εφαρμόσουν το έμπρακτο περιεχόμενο των ιδεών του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και του ευρύτερου κοσμοπολιτικού μείγματος των νεοσυντηρητικών ιδεών, έτσι όπως αυτές έχουν καταλογογραφηθεί και συνταγογραφηθεί, από την τεχνοδομή της ευρωζώνης και του Δ.Ν.Τ. Και φυσικά, ο όποιος χωροταξικός προσδιορισμός οποιουδήποτε κόμματος, στην ελληνική πολιτική γεωγραφία, δεν πρόκειται να σώσει, ούτε τα κόμματα, που καλούνται, τώρα, ή που θα κληθούν αύριο να εφαρμόσουν αυτό το ψευδοσυνειδησιακό ιδεολογηματικό συνονθύλλευμα.

Όπως, ακριβώς, καταστράφηκαν, στο παρελθόν, το ΠΑΣΟΚ, ο ΛΑΟΣ, η ΔΗΜΑΡ, αλλά και η Νέα Δημοκρατία - παρά το γεγονός ότι η τελευταία έχει εμφανίσει αρκετές αντοχές και δεν έχει, ακόμη, διαλυθεί -, έτσι θα καταστραφούν, με την σειρά τους, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δύο τωρινοί κυβερνητικοί εταίροι δεν θα αποφύγουν την τύχη των προηγούμενων.

Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτό το παραμυθολόγημα του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", στο οποίο καλούνται να υποταχθούν και το οποίο καλούνται να εφαρμόσουν, σε διάφορες ανούσιες παραλλαγές, όλοι οι πολιτικοί χώροι, που μετέχουν, στους εθνικούς πολιτικούς χώρους των χωρών της ευρωζώνης είναι μια σύγχρονη εκδοχή της T.I.N.A. (There Is No Alternative), η οποία, ως ένα από τα, πλέον, βασικά δόγματα του νεοσυντηρητικού φιλελεύθερου κεϋνσιανισμού του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", ισχυρίζεται και επιβάλλει, χωρίς καμμία διάκριση, την σιδηρά πεποίθηση ότι, έναντι του ιδίου, ως πληρέστατου και λεπτομερώς, προσδιορισμένου και εξαντλητικού συνόλου συνταγών, για το τί πρέπει και το τί δεν πρέπει να γίνει, δεν μπορεί να υφίσταται και δεν υφίσταται καμμία άλλη εναλλακτική λύση.

Η δημιουργία αυτής της κατασκευής, συνήθως, ανάγεται, χρονικά, στην δεκαετία του 1980 και αποδίδεται, στην Margaret Thatcher, στην Βρετανίδα πρωθυπουργό εκείνης της εποχής, αλλά, για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή η αναγωγή και αυτή η απόδοση, πάσχουν, ως προς την ακρίβειά τους. Και τούτο διότι είναι, μερικώς, αληθείς. Η Margaret Thatcher δεν υπήρξε η πολιτική μητέρα της T.I.N.A.

Η T.I.N.A. της Margaret Thatcher, δεν ήταν ένα ένα γενικό σύνολο ιδεών, ούτε μια συνεκτική κατασκευή γενικών πολιτικών πρακτικών, ούτε ένας συνολοποιητικός προπαγανδιστικός μηχανισμός, επιβολής μιας γενικευμένης πολιτικής, σε επίπεδο ιδεών και πράξης και απόσπασης, με κάθε τρόπο, της όποιας συναίνεσης της κοινωνίας.

Η T.I.N.A. της Margaret Thatcher ήταν ένα μερικό εργαλείο πολιτικών μαχών, προς κατανίκηση κάποιων κοινωνικών ομάδων πιέσεως και συγκεκριμένα, εκείνων των κοινωνικών ομάδων, με τις οποίες η ίδια, ως πρωθυπουργός, επέλεγε να συγκρουσθεί, είτε αυτές ήσαν οι Βρετανοί ανθρακωρύχοι, είτε οι χούλιγκανς των γηπέδων.

Προφανώς αυτή η εξειδικευμένη πολιτική του "There Is No Alternative", παρά το γεγονός ότι ουδέποτε συνολικοποιήθηκε, από την συντηρητική Βρετανίδα πολιτικό, χρησιμοποιήθηκε, από την ίδια και τους κύκλους της οικονομικής και της πολιτικής ελίτ, που την στήριξαν, ως ένα βασικό και συνάμα, αιχμηρό προπαγανδιστικό εργαλείο, με σκοπό την ιδεολογική και πολιτική της κυριαρχία. Και φυσικά, αυτό το εργαλείο, μέχρι σε ένα σημείο, αποδείχτηκε χρήσιμο και λειτουργικό. 

Όμως, ουδέποτε, αυτό το προπαγανδιστικό εργαλείο της διακήρυξης της ανυπαρξίας οποιασδήπτε άλλης εναλλακτικής πολιτικής, από αυτήν, που εφάρμοζε η κυβέρνησή της - ή και κάθε κυβέρνηση -, γενικεύθηκε και ουδέποτε χρησιμοποιήθηκε, για να επιλύσει όλα τα προβλήματα και όλες τις κρίσεις, που αντιμετώπισαν οι κυβερνήσεις της Margaret Thatcher, κατά την ενδεκαετή παραμονή της "Σιδηράς Κυρίας", στην πρωθυπουργία.

 

Η, ανωτέρω, εικονιζόμενη Margaret Thatcher ήξερε να προχωρεί, σε συμβιβασμούς, στους οποίους και κατέφευγε, όταν έκρινε ότι έπρεπε να τους κάνει. Και έκρινε ότι πρέπει να τους κάνει, όταν δεν μπορούσε να τους αποφύγει. Και αν, τώρα, δούμε, με περισσότερη ψυχραιμία, τα πεπραγμένα της μακράς πρωθυπουργικής της θητείας, η συντηρητική Βρετανίδα πολιτικός υπήρξε πολύ λιγότερο συγκρουσιακή, από όσο θέλει να δείχνει η φήμη, που άφησε, πίσω της. Και αυτό το έπραξε, διότι η Margaret Thatcher μπορεί να ήταν - και αναμφισβήτητα, ήταν - μια πολιτικός, η οποία εκινείτο, μέσα στα θολά νερά ενός ιδιότυπου βρετανικού συντηρητικού ριζοσπαστισμού, αλλά ουδέποτε υπήρξε φασίστρια. Μπορεί να συναγελάστηκε, με δικτάτορες, οι οποίοι δεν έκρυβαν τις φασιστικές τους πεποιθήσεις (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Augusto Pinochet), αλλά η ίδια έμεινε πιστή στο πολιτικό σύστημα του αστικού κοινοβουλευτισμού. Γι' αυτό και ουδέποτε γενίκευσε, την πολιτική της T.I.N.A., για την οποία δεν διεκδίκησε κάποιο ιδεολογικό και πολιτικό copyright.

Βέβαια, η πολιτική της T.I.N.A. δεν είναι ορφανή. Έχει πατέρα. Και αυτός ο πατέρας, ο οποίος διατύπωσε και εξέφρασε, με απόλυτη καθαρότητα, αυτήν την πολιτική, δεν είναι άλλος, από τον πασίγνωστο Paul Joseph Goebbels και το ολοκληρωτικό ναζιστικό κόμμα, κατά την εποχή της κυριαρχίας τους, στην Γερμανία. Κάθε τί άλλο, που εμφανίστηκε, κατά την διαδρομή του χρόνου, στον χώρο της δυτικής εκδοχής του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, όλες αυτές τις δεκαετίες, που ακολούθησαν, μετά από εκείνη την ζοφερή εποχή, υπήρξε, λιγότερο, ή περισσότερο, κακή απομίμηση του ολοκληρωτικού δόγματος, που διακήρυξε ο Goebbels, χωρίς ιδιαίτερη αξία και σημασία, πλην μιας εξαίρεσης, η οποία αφορά τους σύγχρονους καιρούς.

Αυτή η εξαίρεση αφορά την ευρωζώνη, ως νέο διεκδικητή της εφαρμογής του δόγματος, που συνοψίζεται, ως "There Is No Alternative" και είναι, απολύτως, σοβαρή και φυσικά, πολύ επικίνδυνη, διότι αυτή, ως εφαρμογή, δεν έχει να κάνει, με, επί μέρους, πολιτικές, οι οποίες στοχεύουν, σε κάποιες συγκεκριμένες ομάδες πιέσεως, ούτε και έχουν ένα περιορισμένο χρονικό και χωρικό πλαίσιο αναφοράς και δράσης. 

Η εφαρμοζόμενη T.I.N.A. της χαοτικής νομισματικής και της αβαθούς οικονομικής ένωσης της Ευρώπης δεν αρκείται, σε μερικές και επί μέρους δράσεις, αλλά δραστηριοποιείται, σύμφωνα, με εκείνους, που την προωθούν, σε εκτεταμένους και διαρκώς διευρυνόμενους τομείς της οικονομικής και της πολιτικής ζωής, απαιτώντας μιαν ομοιομορφία, η οποία παραπέμπει, σε πρακτικές ενός ντροπαλού ολοκληρωτισμού, ο οποίος μπορεί να είναι και να παραμένει, επί του παρόντος, ατελής, αλλά είναι μια διαδικασία εξελισσόμενη.

Εδώ, ακριβώς, βρίσκεται ο κίνδυνος, διότι όλη αυτή η πολύπλοκη διαδικασία της συγκρότησης των πρακτικών του αυτού του σκιώδους ολοκληρωτισμού, που θέλει - ακόμη - να κρατάει τα όποια προσχήματα και των ψευδοσυνειδησιακών επενδύσεων αυτών των πρακτικών, παραπέμπει, στους ναζιστές του Μεσοπολέμου, πριν, ακόμη, αυτοί αρπάξουν, με την βοήθεια της οικονομικής κρίσης της περιόδου 1929 - 1932, την κυβερνητική εξουσία και πριν επιβάλουν την πλήρη κυριαρχία τους.

Έτσι, με δεδομένη την ίδια την συγκρότηση της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, που αποσκοπεί, στην κατανομή των κερδών και των απωλειών, ανάμεσα, στα κράτη και τις οικονομίες των χωρών, που συμμετέχουν, σε αυτήν, με τον κλασσικό τρόπο και την παραδοσιακή μέθοδο, που κατοχυρώνουν τα κέρδη, στους κερδισμένους και χρεώνουν τις απώλειες, στους χαμένους, η πολιτική της T.I.N.A. έχει καταστεί αναπόφευκτη, αφού δεν υπάρχουν (και δεν μπορούν, μέσα σε μια νομισματική ένωση, να υπάρχουν) σοβαροί και αξιόλογοι αναδιανεμητικοί μηχανισμοί, που να αλλάζουν τις ισορροπίες, που διαμορφώνονται, από την λειτουργία των κανόνων της ολιγοπωλιακής αγοράς και του αποκαλούμενου ελεύθερου εμπορίου.

Ως εκ τούτου, αυτό, που έχει μείνει, ως σκληρό και ανελαστικό πλαίσιο κανόνων, μέσα στην ευρωζώνη, είναι η εφαρμογή της T.I.N.A. και δι' αυτής, η δημιουργία ενός, ολοένα και αυταρχικότερου, θεσμικού πλαισίου, το οποίο κατοχυρώνει την εφαρμογή της, σε ένα ευρύ και συνεχώς, διευρυνόμενο πεδίο της οικονομικής, της πολιτικής και της ευρύτερης κοινωνικής ζωής, στις χώρες της ευρωζώνης.

Ετσι, με αυτές τις διαδικασίες και με αυτόν τον τρόπο, σιγά-σιγά, στην αρχή, σταθερά και τα τελευταία χρόνια, με έναν ολοένα και περισσότερο επιταχυνόμενο ρυθμό, συγκροτούνται, εντός της ευρωζώνης, αφ' ενός, μεν, μια ανεξέλεγκτη ολιγαρχία και αφ' ετέρου, δε, η ολοένα και πυκνότερη θεσμοθέτηση και η θεσμική και παραθεσμική κατοχύρωση του έντονα αυταρχικού ιδεολογικού, πολιτικού και οικονομικού φαινόμενου, το οποίο μπορεί, άνετα και χωρίς κίνδυνο σφάλματος, να προσδιορισθεί, ως  ντροπαλός ολοκληρωτισμός, το περιεχόμενο του οποίου έγκειται στο σύγχρονο δόγμα, που επικρατεί, σε όλες τις ευρωζωνικές ελίτ, με προεξάρχουσες τις γερμανικές - γεγονός, το οποίο, δεν είναι καθόλου περίεργο και προφανώς, δεν είναι, καθόλου, τυχαίο, για όσους διαθέτουν γνώση της Ιστορίας, την οποία συνοδεύουν, με την απαραίτητη ιστορική μνήμη.

Το δόγμα αυτό, που συγκροτεί τον σκληρό πυρήνα του ντροπαλού ολοκληρωτισμού της ευρωζώνης και καθίσταται κεντρικό σημείο αναφοράς και ουσιώδη πολιτική αρχή του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", το έχει εκφράσει, χωρίς περιστροφές και με πλήρη διαύγεια, αναφερόμενος, στην ελληνική κρίση, ο Βόλφγκανγκ Σόϋμπλε, με την περίφημη, για την πεζότητά της, ρήση του, ότι : "Οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα".

Ακόμη καλύτερα, από τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών το δόγμα αυτό το έχει περιγράψει ο πρόεδρος της Commission Jean-Claude Juncker, ο οποίος το εξειδικευσε, με περισσή πνευματική επιτηδειότητα, λέγοντας, επίσης, με αφορμή την ελληνική κρίση και το εκλογικό αποτέλεσμα της 25/1/2015, ότι : "Οι εκλογές και η δημοκρατική αρχή δεν μπορούν υπερισχύσουν των Συνθηκών της ευρωζώνης".


Μέσα σε αυτό το θεσμικό πλαίσιο του δημιουργούμενου, υπό διαμόρφωση και εν εξελίξει, ευρισκόμενου ντροπαλού ολοκληρωτισμού του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", το οποίο θεσμικό πλαίσιο ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ επέλεξαν να μην θραύσουν και εντός του οποίου αποφάσισαν να παραμείνουν και να κρατήσουν, εντός αυτού, την χώρα μας, η σαρωτική ήττα, που υπέστησαν, με την υπογραφή και ψήφιση του 3ου Μνημονίου, λόγω των "ευρωπαϊστικών" αυταπατών τους και της βαριάς κληρονομιάς των ανάλογων κομφουζιονιστικών ιδεών του Λεωνίδα Κύρκου και του νεκρού, πλέον, ρεύματος των ευρωκομμουνιστών, δεν είναι καθόλου περίεργη.

Υπ' αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες του ευρωζωνικού ντροπαλού ολοκληρωτισμού, η άρνηση της κυβέρνησης των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού να εφαρμόσει τον κατασταλλαγμένο και αποκρυσταλλωμένο εναλλακτικό σχεδιασμό του Γιάννη Βαρουφάκη και του αμερικανικού επιτελείου του, ο οποίος σχεδιασμός, παρά τις όποιες (υπαρκτές, ή ανύπαρκτες) ατέλειές του, αποτελούσε μια σοβαρή λύση, με την προοπτική της δημιουργίας ενός βαθύτατου και καταστροφικού ρήγματος, σε αυτό το πυκνοδομημένο θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης.

Η εφαρμογή αυτού του σχεδιασμού, που συνδύαζε την έκδοση ενός προσωρινού νομίσματος, υπό μορφή τοπικών χρηματογράφων IOU, με την ανακοίνωση της παράλληλης εκτύπωσης ποσοτήτων κανονικού νομίσματος (ευρώ), από την Τράπεζα της Ελλάδος, χωρίς την έγκριση της Ε.Κ.Τ. θα οδηγούσε, εκ των πραγμάτων, στην διαχείριση της αποδόμησης της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, γεγονός το οποίο θα υποχρέωνε την ευρωζωνιτική ελίτ, στο σύνολό της, να επανεξετάσει την στάση της.

Δυστυχώς, οι ευρωζωνίτες, από πολύ νωρίς (τουλάχιστον, από τον Φεβρουάριο) είχαν αντιληφθεί ότι, ενώ ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν ήταν δυνατόν να ελεγχθεί - πιθανότατα, επειδή οι άκρες, που είχε και οι αναφορές του, βρίσκονταν, στην, πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη - ο Αλέξης Τσίπρας και ο στενός του κύκλος, ήσαν χειραγωγίσιμοι και ελέγξιμοι. Και τελικά, ως προς αυτό, δεν είχαν άδικο. Η επιλογή του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα να αποδεχθεί τις καταστροφικές προτροπές του Γιάννη Δραγασάκη και του Γιώργου Σταθάκη και να υποκύψει, στις 13 Ιουλίου, αποδεχόμενος και το σύνολο των απαιτήσεων των ευρωζωνιτών και η διάσπαση του επιτελείου του Αλέξη Τσίπρα, με την παραίτηση του Γιάννη Βαρουφάκη, αμέσως, μετά το δημοψήφισμα της 5/7/2015, απέδειξε ότι οι ηγέτες της ευρωζώνης είχαν σωστή πληροφόρηση.

Έτσι, όλα όσα ακολούθησαν και πρόκειται να λάβουν χώρα, από εδώ και πέρα, όσον αφορά την Ελλάδα, τον πληθυσμό της χώρας μας, αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτικό σχηματισμό, ήσαν και είναι, απολύτως, αναμενόμενα. 

Τα ορφανά του ελληνικού σταλινισμού τα κατάφεραν. Έσωσαν το ευρώ και την ζώνη του. Με αντάλλαγμα την καταστροφή της ελληνικής κοινωνίας.

Όλα αυτά έχουν περιγραφεί, σε αυτό, εδώ το μπλογκ, εκτενώς, ειδικότερα, κατά το τελευταίο εννεάμηνο, αλλά και όλα αυτά τα χρόνια, που διέρευσαν, από το 2012 και μετά - από τότε, δήλαδή, που το μικρό και περιθωριακό αυτό κόμμα της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς διεμβόλισε τα κατεστημένα κόμματα του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού της χώρας μας και αναδείχτηκε, ως αξιωματική αντιπολίτευση. Μια αξιωματική αντιπολίτευση, η οποία ήταν φανερό, εξ αρχής, ότι όδευε, ταχύτατα, στο να γίνει κυβέρνηση.

Και τελικά, ο ΣΥΡΙΖΑ τα κατάφερε, χωρίς να δυσκολευτεί. Έγινε κυβέρνηση. Μόνο, που, μέσα σε 7 μήνες, η κυβέρνησή του, τα έκανε μαντάρα, και τώρα, αφού οδηγήθηκε να υπογράψει ένα επαχθέστατο Μνημόνιο, προσφεύγει, στην λαϊκή ετυμηγορία, εξ αιτίας του γεγονότος ότι έχασε την υποστήριξη, πάνω από 40 βουλευτών του, καθώς και την δεδηλωμένη πλειοψηφία, στο κοινοβούλιο.

Μετά την επιλογή του Αλέξη Τσίπρα να υποβάλει την παραίτηση της κυβέρνησής του, στον πρόεδρο του κράτους Προκόπη Παυλόπουλο και με εδραιωμένη την πεποίθηση, στα μέλη της ηγετικής προεδρικής φρουράς του ΣΥΡΙΖΑ, ότι το κόμμα τους θα μπορέσει να κερδίσει την αυτοδυναμία, η χώρα οδεύει, προς την τρίτη, κατά σειρά, εντός του 2015, εκλογική αναμέτρηση. Η αναμέτρηση αυτή, όπως φαίνεται, θα πραγματοποιηθεί, στις 20 Σεπτεμβρίου, προκειμένου όλοι αυτοί να προλάβουν να ξεκαθαρίσουν το εσωκομματικό τοπίο, όπως αυτό διαμορφώνεται, μετά την διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, με την φυγή της αποκαλούμενης Αριστερής Πλατφόρμας και την συγκρότηση της "Λαϊκής Ενότητας", ενός νέου αριστερού αντιμνημονιακού κόμματος, υπό την ηγεσία του Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Οι προεδρικοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν μένουν, βέβαια, μόνο, στην εκκαθάριση του εσωκομματικού τους τοπίου. Η συγκρότηση αυτού του νέου αντιμνημονιακού κόμματος και η πιθανή ανάδειξη και άλλων κομμάτων, μέσα από τις διάφορες τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είτε αυτά τα νέα κόμματα συνεργασθούν, μεταξύ τους, ή/και με άλλα κόμματα της αριστεράς, είτε όχι, υποχρεώνει τον Αλέξη Τσίπρα και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στην εσπευσμένη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών (εάν μπορούσαν να κάνουν εκλογές, ακόμη και μέσα, στον Αύγουστο, δεν θα δίσταζαν να τις κάνουν), προκειμένου να προλάβουν τις σημαντικές αλλαγές, που θα προκύψουν, στο ευρύτερο πολιτικό τοπίο της χώρας, το οποίο οδεύει προς ουσιαστική ανασύνταξη, η έκταση της οποίας θα είναι μεγάλη, αλλά δεν μπορεί, επί του παρόντος, να προσδιορισθεί, μετά την παράδοση του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του, στους ξένους δανειστές, με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου.

"Για πρώτη φορά αριστερά" και για πρώτη φορά μείωση συντάξεων, από την αριστερά. Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, εφαρμόζοντας τα προαπαιτούμενα του 3ου Μνημονίου, που υπέγραψε και ψήφισε, μειώνει, όπως φαίνεται, παραπάνω, τις κύριες και τις επικουρικές συντάξεις, από τον Σεπτέμβριο του 2015, σε όλα τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι διαφορές των ποσών, ανάμεσα στον προηγούμενο μήνα Αύγουστο, που πιστώθηκαν, στις 29/7/2015 και στον μήνα Σεπτέμβριο, που πιστώθηκαν, χθες (27/8/2015) το βράδυ, είναι εμφανέστατες και δεν είναι καθόλου μικρές. Άρχισαν τα όργανα και ο χορός θα είναι μακρύς και δύσκολος. Σκληρό rock...



Τα πράγματα, όμως, δεν πάνε και θα εξακολουθήσουν να μην πάνε, καλά, γι' αυτούς. Οι πρώτες δημοσκοπήσεις καταγράφουν το σοκ, που έχει υποστεί το εκλογικό σώμα και κυρίως, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Η εσωκομματική ρήξη και η εξελισσόμενη διάσπαση του κύριου κυβερνητικού εταίρου υπήρξε αναπόφευκτη, μετά την υποταγή του πρωθυπουργού, στο σύνολο των απαιτήσεων των ξένων δανειστών και την εντυπωσιακή φιλομνημονιακή μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η ρήξη καταγράφει και τροφοδοτεί, ακόμη, περισσότερο, την απώλεια μεγάλου τμήματος της κοινωνικής, της πολιτικής και της εκλογικής δύναμης του κόμματος αυτού.

Αντιλαμβανόμενοι αυτές τις εξελίξεις και πριν αυτές λάβουν διαστάσεις, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν, ο Αλέξης Τσίπρας και η, ιστορικά, μοιραία ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που τον οδήγησε, στην απόφαση να αποδεχθεί τις απαιτήσεις των ξένων δανειστών, παρά την μεγάλη πλειοψηφία του ΟΧΙ, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, αποφάσισαν, ακολουθώντας τις συμβουλές του Κώστα Πουλάκη, του γνωστού εκλογολόγου του κόμματος - και οι ξένοι δανειστές αποδέχτηκαν - την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, πριν οι νέοι και οι παλαιοί αντίπαλοί τους προλάβουν να οργανωθούν. Και φυσικά, τώρα, πριν η ελληνική κοινωνία υποστεί την έμπρακτη σφοδρότητα των μέτρων, που θα υλοποιηθούν, από τον Οκτώβριο και μετά, κατ' εφαρμογήν του 3ου Μνημονίου, που ψήφισε η "κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς", με τον Ν. 4336/14-8-2015, αλλά και τις δύο σειρές, με τα προαπαιτούμενα, που είχαν θέσει οι ευρωζωνίτες, στην αποκαλούμενη συμφωνία των Βρυξελλών, της 13/7/2015, που κυρώθηκαν, με τους νόμους 4334/16-7-2015 και 4335/23-7-2015.

Παρά τους όποιους υπολογισμούς της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, η μετάλλαξη του κόμματος, με την ψήφιση του επαχθέστατου 3ου Μνημονίου, από αντιμνημονιακό, σε μνημονιακό κόμμα, υπήρξε τόσο μεγάλη και τόσο γρήγορη, που ήταν αδύνατο να αφομοιωθεί, από ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, που το ψήφισε, αλλά και από το στελεχικό του δυναμικό και πολύ περισσότερο, από την κομματική του βάση, στις τάξεις της οποίας επικρατεί η πλήρης απογοήτευση και ο αναχωρητισμός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροεί και αυτή η διαδικασία δεν πρόκειται να σταματήσει. Την πρωτιά, πιθανότατα, θα την κερδίσει, αλλά, από την εκλογική διαδικασία, θα βγει, βαριά, τραυματισμένος, αφού οι εκλογικές, οι πολιτικές, οι κοινωνικές και οι κομματικές του απώλειές του θα είναι πολύ μεγάλες, επιβαρύνοντας το πολιτικό του μέλλον, διότι η κοινωνική και η πολιτική του βάση είναι, εξαιρετικά, ασταθής, εξ αιτίας του γεγονότος ότι συγκροτήθηκε, σε ένα, εξαιρετικά, βραχύ χρονικό διάστημα, που δεν του επέτρεψαν να αποκτήσει συνεκτικούς δεσμούς, με αυτήν.

Το χειρότερο, για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι, την ίδια στιγμή, η διάσπασή του, σε, περισσότερα του ενός, κόμματα, θα του στερήσει και ένα μεγάλο μέρος - ίσως, το μεγαλύτερο - της κομματικής του βάσης, με την οποία το κόμμα και η ηγεσία του, είχε σαφείς και στερεούς δεσμούς, γεγονός, που θα τραυματίσει αυτόν τον κομματικό μηχανισμό, ο οποίος δεν πρόλαβε να δει τον εαυτό του και δεν έχει την πείρα να διαχειρίζεται μεγάλα πληθυσμιακά μεγέθη.

Και αυτό το πλήγμα θα είναι υπέρμετρα βαρύ, για τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού δεν είναι, μόνο, ότι θα του λείψει η υποστήριξη όλου αυτού του κόσμου, που θα αναζητήσει άλλες κομματικές στέγες, αφού, καλά-καλά, θα έχει μεγάλη έλλειψη ανθρώπων, για να τρέξουν την τωρινή προεκλογική του εκστρατεία, αλλά και μετεκλογικά. 

Το πλήγμα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται, πολύ βαρύτερο και θα καταστεί, με την πάροδο του χρόνου, ασήκωτο, επειδή όλον αυτό τον απογοητευμένο κόσμο, που του έφυγε, του φεύγει και θα συνεχίσει να του φεύγει, σε όλο το επόμενο χρονικό διάστημα, δεν θα τον έχει ουδετεροποιημένο. Θα τον βρει, απέναντί του, εχθρικό και στρατευμένο, μέσα σε άλλα κομματικά σχήματα, να μάχεται, εναντίον του.

Και φυσικά, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, η νέα κυβέρνηση θα εφαρμόσει το νέο Μνημόνιο, που υπέγραψε ο Αλέξης Τσίπρας και ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το Μνημόνιο είναι και το προεκλογικό πρόγραμμα του κόμματος αυτού. Όπως, επίσης, το νέο Μνημόνιο θα είναι και το πρόγραμμα δράσης του, αμέσως, μετά τις εκλογές.

Έτσι, η νέα κυβέρνηση, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον ένα ή το άλλον τρόπο, θα συμμετάσχει, θα εφαρμόσει αυτό το 3ο Μνημόνιο. Είναι προφανές και με δεδομένη την ανυπαρξία της κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, στην νέα βουλή, ότι η νέα κυβέρνηση, η οποία θα είναι συμμαχική και θα αποτελείται, από δύο, ή περισσότερα κόμματα, δεν θα μπορέσει να μακροημερεύσει. Θα είναι θνησιγενής και θα πέσει, εξ αιτίας της σφοδρότητας των μέτρων, που θα κληθεί να πάρει, αφού θα καταστεί αδύνατο, λιγότερο, ή περισσότερο, γρήγορα, έστω και αυτός ο μεταλλαγμένος και ευνουχισμένος νεομνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει να αντέξει την εφαρμογή του Μνημονίου, που ψήφισε και καλείται να εφαρμόσει.

Έτσι, με την εκτύλιξη των γεγονότων, από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μείνει τίποτε άλλο, εκτός από τα υπολείμματα του πολιτικού του πτώματος. Και αυτό θα συμβεί, ακόμη και αν "καταφέρει" να μην συμμετάσχει, στην επόμενη κυβέρνηση. 

 Δυστυχώς, για την αναπαλαιωμένη και βαθιά συντηρητική σταλινική αριστερά, όλων των αποχρώσεων, που βρήκε στέγη, στον ΣΥΡΙΖΑ, όλοι αυτοί οι ηγετίσκοι, που στελέχωσαν αυτό το κόμμα της ριζοσπαστικοφανούς αριστεράς, βρέθηκαν και εξακολουθούν να βρίσκονται, σταθερά και πολύ μακριά, πίσω, ακόμη και από τους κλασικούς νεοφιλελεύθερους, ως προς την αντιμετώπιση του νεοπαγούς φαινομένου της ευρωζώνης, ως μιας μετεξελικτικής νεοπλασίας του παλαιού και παραδοσιακού "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που εξέφραζε η Ε.Ο.Κ./Ε.Ε. και την στάση τους, απέναντι στον οικοδομούμενο ντροπαλό ολοκληρωτισμό του. Και αυτό συνέβη, διότι οι νεοφιλελεύθεροι, παρά τα όσα διαδίδονται και πιστεύονται, αντιλήφθηκαν, έγκαιρα, τον εξαμβλωματικό χαρακτήρα και το απεχθές περιεχόμενο της Ο.Ν.Ε. και της ευρωζώνης, από την εποχή του σχεδιασμού τους.

Έτσι, η Margaret Thatcher, φρονίμως, ποιούσα, δεν συμμετείχε, στους αρχικούς σχεδιασμούς της Ο.Ν.Ε., διότι, από το 1990, είχε προβλέψει, χωρίς περιστροφές, την καταστροφή, που θα έφερνε η δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Για την Βρετανίδα πολιτικό, το, υπό σχεδίαση, κοινό νόμισμα - το ευρώ - ήταν αδύνατο να καταφέρει να εξυπηρετήσει, ταυτοχρόνως, τόσο διαφορετικές οικονομίες, όπως αυτή της πανίσχυρης Γερμανίας, από την μία πλευρά και εκείνη της αδύναμης Ελλάδας, ή της Πορτογαλίας (ή, ακόμη και της Ισπανίας και της Ιταλίας), από την άλλη.

Όπως, σωστά, προέβλεψε η Margaret Thatcher, η Γερμανία θα απεχθανόταν και θα αρνιόταν οποιαδήποτε μεγέθυνση του πληθωρισμού, μέσα στην ζώνη του κοινού νομίσματος, την ίδια στιγμή, που αυτή η μεγέθυνση των επιπέδων του πληθωρισμού θα ήταν αναγκαία, για τις φτωχότερες και μη αποδοτικές οικονομίες της ζώνης αυτής, με αποτέλεσμα το κοινό νόμισμα και οι κανόνες του να καταστεί μοιραίο και καταστροφικό, για τις οικονομίες αυτές.

Αποτελεί μια μεγάλη ειρωνεία της τύχης και της ιστορικής εξέλιξης, αυτή η δικαίωση της συντηρητικής Βρετανίδας πολιτικού. Η δικαίωση αυτή είναι, βέβαια, απολύτως, φυσιολογική, αλλά ουδέποτε θεωρήθηκε δεδομένη, στις ημέρες της δόξας της και για πολύ αργότερα, από τότε, που αποτραβήχτηκε, από ενεργό πολιτική δράση, σχεδόν, μέχρι τον θάνατό της.

Ακόμη, μεγαλύτερη είναι η ειρωνεία της Ιστορίας, ακριβώς, επειδή η Margaret Thatcher έχει κατηγορηθεί (όχι άδικα), για μιαν επίμονη επίδειξη κοινωνικής αναλγησίας, σε όλη της διάρκεια της πρωθυπουργίας της. 

Όμως, όσο ανάλγητη και αν υπήρξε η Margaret Thatcher, ουδέποτε έφθασε τα επίπεδα της αναλγησίας των ποικίλων πολιτικών και οικονομικών ελίτ, καθώς και των φανατικών οπαδών της ευρωζώνης, οι οποίοι πιστεύουν και έχουν όλη την διάθεση και την ευχαρίστηση να συντρίψουν πολυπληθή κοινωνικά στρώματα και ολόκληρες κοινωνίες και οικονομίες, προκειμένου να επιβάλουν, με πραγματική σιδηρά θέληση και πυγμή, τους κανόνες λειτουργίας της ευρωζώνης, χωρίς να λαμβάνουν, υπόψη τους, το τεράστιο κόστος, που συνεπάγεται αυτό το σχεδιαστικό παρανοϊκό παραλήρημα, απέναντι, στο οποίο η Margaret Thatcher αντιστάθηκε, ακριβώς, επειδή γνώριζε το μέγεθος των καταστροφικών αποτελεσμάτων του και το απίστευτο μέγεθος της απαιτούμενης κοινωνικής αναλγησίας, που απαιτούσε όλος αυτός ο εξωπραγματικός σχεδιασμός. Μια αναλγησία, που, για την ίδια την Βρετανίδα πολιτικό, ήταν αδιανόητη και αχρείαστη.

Αφήνοντας, στη άκρη την πολιτική πολεμική, που έχει αναπτυχθεί και τις αντιπαραθέσεις, που έχουν προκύψει (καθόλου άδικα και απολύτως, δικαιολογημένα), γύρω από τα πεπραγμένα της Margaret Thatcher και του ριζοσπαστικού συντηρητισμού, που αυτή αντιπροσώπευσε, του οποίου, μάλιστα, εξακολουθεί να παραμένει και τώρα, μετά τον θάνατό της, ο αυθεντικότερος εκπρόσωπος, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, στην πράξη, η Βρετανίδα πολιτικός υπήρξε πολύ λιγότερο ανάλγητη, πολύ περισσότερο ορθολογίστρια και  απείρως σοφότερη, από τους θεμελιωτές και τους διάφορους και ποικίλους εραστές της ευρωζώνης, ανεξάρτητα από την πολιτική τους καταγωγή και τις ιδεολογικές τους αναφορές.

Έτσι, εξετάζοντας τα πρόσωπα, τα πράγματα και τις εξελίξεις, με το ψυχρό μάτι του αντικειμενικού παρατηρητή και ακολουθώντας την ριζοσπαστική κοινωνιολογική ανάλυση του Karl Marx, δεν προσδιορίζουμε τους ανθρώπους και τις διάφορες κοινωνικές και πολιτικές ομάδες και συσσωματώσεις, από αυτά, που αυτοί και αυτές λένε ότι είναι. Πολύ περισσότερο, δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τους και τις προσδιορίσουμε, από αυτά, που αυτοί και αυτές πιστεύουν ότι είναι.

Αυτό, που οφείλουμε να κάνουμε, δεν είναι άλλο, από αυτό, που η ανελέητη, ριζοσπαστική και απολύτως ορθολογική επιστημονική μεθοδολογική ανάλυση του Karl Marx έπραξε, σε αυτές τις περιπτώσεις, που η κοινωνιολογική επιστήμη, είχε να αντιμετωπίσει, να προσδιορίσει και να κατατάξει τις ανθρώπινες ατομικές και κοινωνικές πράξεις και συμπεριφορές.

Έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουμε και σε αυτή την περίπτωση, την οποία, τώρα, εξετάζουμε και να θέσουμε, ως κριτήριο, για τον ατομικό και κοινωνικό προσδιορισμό των εξεταζόμενων και αντιπαραβαλλόμενων προσώπων και πολιτικών ομάδων και συσσωματώσεων, τις πράξεις και τα έργα τους και όχι τα λόγια και τις ιδέες, που αυτά επικαλούνται.

Με αυτό το θεμελιώδες κριτήριο, που εξετάζει τις πράξεις και τα έργα των ανθρώπων και των ομάδων, ως εργαλείο προσδιορισμού των ανθρώπων και των πολιτικών ομάδων και συσσωματώσεων, η Margaret Thatcher, αφήνει πολύ πίσω της, τους θεμελιωτές και τους ποικίλους οπαδούς και υποστηρικτές της ευρωζώνης.

Η θανούσα, εδώ και πολύ καιρό, Βρετανίδα πολιτικός υπερέχει, κατά πολύ, σε όλα, έναντι όλων αυτών, διότι απέφυγε τα θεμελιώδη σφάλματά τους, αφού είχε την διορατικότητα να τα προβλέψει, χρησιμοποιώντας τους στοιχειώδεις κανόνες ορθολογισμού, που αυτοί στερούνταν, λόγω των ανορθόλογων και παραληρηματικών, στον κεντρικό πυρήνα τους, φαντασιώσεων, που διακατείχαν και εξακολουθούν να διακατέχουν την σκέψη και την δράση τους. Και φυσικά, αρνήθηκε να τους ακολουθήσει, σε αυτή την απίστευτη επίδειξη αναλγησίας, στην οποία έχουν επιδοθεί, για χάρη ενός παραφρονικού εγχειρήματος, το οποίο επιμένουν να φέρουν, εις πέρας.

Έτσι, η Margaret Thatcher αποδεικνύεται, πολύ σοφότερη, πολύ καλύτερη και πολύ λιγότερο ανάλγητη και από τους ποικίλους αριστερούς εραστές του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", οι οποίοι έχουν αποδεχθεί να τεθούν, στην υπηρεσία του, χωρίς να υπολογίζουν και χωρίς να ενδιαφέρονται, για το βαρύτατο κοινωνικό κόστος, που η εφαρμογή των δογμάτων του, δημιουργεί.

 Και φυσικά, σε όλον αυτόν τον εσμό, συμπεριλαμβάνονται, πλέον και ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, όπως, επίσης και το στελεχικό δυναμικό του κόμματος αυτού, που παραμένει και θα συνεχίζει να παραμένει, στις τάξεις του. 

Όλοι αυτοί του νεομνημονιακού, πλέον, ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουν, με προσωπική τους επιλογή, εκτός τόπου και χρόνου και προσπαθούν να αντιπαραθέσουν, αξιολογικά, π.χ. τις συντάξεις (προφανώς, εννοώντας τις διαδοχικές και τις συνεχιζόμενες μειώσεις των συντάξεων), τον ΕΝΦΙΑ (προφανώς, εννοώντας την αέναη καταβολή αυτού του ιδιόρρυθμου ενοικίου, που έχει επιβληθεί, στους πάσης φύσεως ιδιοκτήτες ακινήτων), τους μισθούς (προφανώς, εννοώντας την αλληλοδιάδοχη μείωση των μισθών, η οποία συνεχίζεται) και τα όποια δικαιώματα του πληθυσμού (προφανώς εννοώντας την ελαχιστοποίηση όλων των δικαιωμάτων, εργασιακών και άλλων), με την "επιβίωση της πατρίδας", για να ισχυρισθούν, ως νέοι ΓΑΠ και ως νέοι σαμαροβενιζέλοι, ότι όλα αυτά τα μεγέθη έπονται.

Προφανώς, είναι σαφές ότι έχουν κάνει τις επιλογές τους, οι οποίες ταυτίζονται, με όσα, ακριβώς, υποστήριζαν και εξακολουθούν να υποστηρίζουν και οι προκάτοχοί τους, ως εκπρόσωποι και υπηρέτες των συμφερόντων των δανειστών, τους οποίους επέλεξε να υπηρετήσει και ο Αλέξης Τσίπρας.

Ως εκ τούτου, οι επιλογές τους αυτές, τους εμποδίζουν να δουν το απλούστατο γεγονός ότι αυτή η επιβίωση της πατρίδας, για την οποία ισχυρίζονται ότι, πρωτίστως, ενδιαφέρονται, δεν αντιπαρατίθεται, αξιολογικά, με όλα τα παραπάνω, τα οποία καλούν τους πολίτες να θέσουν, σε δεύτερη μοίρα και να τα υποτάξουν στην εξυπηρέτηση αυτής της παρουσιαζόμενης, ως επείγουσας ανάγκης.

Και δεν υπάρχει αξιολογική αντιπαράθεση, ανάμεσα στην επιβίωση της πατρίδας και στην υπεράσπιση των συντάξεων, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, την προστασία των μισθών και των απαίτηση για την διατήρηση των δικαιωμάτων των πολιτών, διότι προϋπόθεση, για την επιβίωση της πατρίδας, είναι όλα αυτά μαζύ, τα οποία αυτοί απαιτούν να τεθούν σε δεύτερη μοίρα και η θεσμική, έμπρακτη και άμεση προστασία τους.

Δυστυχώς, η τριβή του πολιτικού προσωπικού του ΣΥΡΙΖΑ, με την ημιαμόρφωτη και επαρχιωτικής νοοτροπίας πολιτική και πνευματική ολιχαρχία των Αθηνών, του έχει αφαιρέσει την δυνατότητα και την ικανότητα να δει το άτοπο και το ανύπαρκτο αυτής της αντιπαράθεσης των ευρύτερων επιβιοτικών συμφερόντων του γενικού πληθυσμού, με την επιβίωση της πατρίδας.

Αυτό συμβαίνει επειδή η αξιολογική αντιπαράθεση, που, όντως, υπάρχει και συνακόλουθα, οι θεμελιακές επιλογές, που κλήθηκαν να κάνουν, δεν αφορά την επιβίωση της πατρίδας, απέναντι στα επίπεδα των συντάξεων, των μισθών, της θέσπισης των ειδικών φορολογιών, σαν τον ΕΝΦΙΑ και τα όρια των δικαιωμάτων του πληθυσμού της χώρας.

Η πραγματική αξιολόγηση, που τίθεται, από τα πράγματα, προφανώς αφορά και το συμφέρον και την επιβίωση της πατρίδας, αλλά η θεμελιώδης και στρατηγική αντίστιξη και η σφοδρότατη αντιπαράθεση, που πραγματικά, υφίσταται έχει ως αντιπαρατιθέμενες και αντιθετικές επιλογές, την παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, ή την - με όποιο τρόπο και με όποια μεθόδευση - έξοδό της από αυτήν και την επιστροφή της σε ένα εθνικό νόμισμα, όπως και αν το ονομάσουμε (δραχμή, μνα, οβολό, τάλαντο κλπ).

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και το στελεχικό δυναμικό, που παραμένει, σε αυτό το κόμμα, επέλεξαν την παραμονή της Ελλάδας, στην ευρωζώνη, με κάθε κόστος, οδηγώντας την ελληνική οικονομία, στην διαδικασία του παρατεταμένου θανάτου και τον πληθυσμό της χώρας, στην συνέχιση της φτωχοποίησής του. 

Πρώτοι και "καλύτεροι" σε αυτή την καταστροφική επιλογή, είναι αυτοί, που αποτελούν το αυτοδιαλυόμενο και συνάμα καταγέλαστο και εμετικό σύμφυρμα των "53", οι οποίοι, στις κρίσιμες στιγμές, που ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Γιώργος Σταθάκης και οι ευρωκομμουνιστές της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, ωθούσαν τον πρωθυπουργό, στην απόρριψη της συνέχισης της εφαρμογής του εναλλακτικού σχεδίου του Γιάννη Βαρουφάκη και στην υποταγή της κυβέρνησης, στις απαιτήσεις των ευρωζωνιτών, με την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, όχι μόνο δεν απέτρεψαν την ολοκλήρωση αυτής της διαδικασίας, αλλά, ουσιαστικά και τυπικά, στήριξαν αυτή την ολέθρια, για την χώρα και τον πληθυσμό της, επιλογή του πρωθυπουργού.

Αυτό είναι το σφάλμα του Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα, βαρύτατο, το οποίο και θα πληρώσουν, πολύ ακριβά, διότι τους λείπει η νηφάλια σκέψη, η ψυχραιμία και δεν έχουν απαλλαγεί από τις παρελθούσες, χρονίζουσες και τρέχουσες ιδεολογηματικές αγκυλώσεις της εντόπιας ελίτ. Και κυρίως, αυτήν του παραληρηματικού δόγματος του "υπαρκτού ευρωπαϊσμού" και του ντροπαλού ολοκληρωτισμού, που τον ακολουθεί.

Δυστυχώς, για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα, γι' αυτούς (όπως και για τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ της ευρωζώνης), είναι, ακόμη, χειρότερη, διότι δεν είναι,  μόνον, έναντι της Margaret Thatcher και του ρεύματος του ριζοσπαστικού συντηρητισμού, που αυτή εκπροσώπησε, που μειονεκτούν.

Όλοι αυτοί βρίσκονται πολύ πίσω, ακόμη και από το "ιερό τέρας" του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού, τον, παραπάνω, εικονιζόμενο Milton  Friedman,  οποίος αντιστάθηκε, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον, στην δημιουργία της Ο.Ν.Ε., προβαίνοντας, στην ορθολογική και απόλυτα, φυσιολογική εκτίμηση και πρόβλεψη ότι το ευρώ, ως κοινό νόμισμα των ευρωπαϊκών οικονομιών, θα οδηγήσει, σε μια νομισματική κόλαση. Αυτή την κόλαση, που, όλον αυτόν τον καιρό, ζούμε.

Ο Milton Friedman, ό,τι και να πει κάποιος, για το γενικό πλαίσιο των απόψεών του και όσο και αν διαφωνήσει, με αυτό, υπήρξε ένας διορατικός επιστήμονας και παρέμεινε, μέχρι το τέλος της ζωής του, ορθολογιστής. Αυτές του οι ιδιότητες τον έκαναν έναν σφοδρό επικριτή του ευρώ, το οποίο, για τον ίδιο, υπήρξε ένα μεγάλο λάθος. επειδή, όπως προέβλεψε, με μεγάλη επιστημονική ακρίβεια, στις 20 Ιουνίου 1997, σε ένα άρθρο του, στην "Wall Street Journal", με την δημιουργία του ευρώ και της ζώνης του, οι ζημιές, που θα προκαλέσει η εγκατάλειψη ενός, αποτελεσματικά, προσαρμοστικού μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών, για χάρη των υποτιθέμενων ωφελειών, από την νομισματική πειθαρχία και το χαμηλό κόστος των συναλλαγών, θα είναι, πάντοτε, μεγαλύτερες, από τα οφέλη.

Αυτή η εξέλιξη, η οποία και επιβεβαιώνεται, θα προέκυπτε, σύμφωνα, με τον θανόντα, πλέον, Milton Friedman, επειδή τα ευρωπαϊκά κράτη δεν έχουν, μισθούς και τιμές, με ικανοποιητική ελαστικότητα, ούτε την απαιτούμενη κινητικότητα, στον χώρο της εργασίας και κυρίως, δεν έχουν έναν αποτελεσματικό ευρωπαϊκό δημοσιονομικό μηχανισμό, ο οποίος, μαζύ με τα υπόλοιπα προαναφερόμενα οικονομικά μεγέθη, να διορθώνει την έλλειψη του μηχανισμού των συναλλαγματικών ισοτιμιών.

Ο Milton Friedman δεν έμεινε, σε αυτές τις διαπιστώσεις. 

Προχωρώντας, ακόμη πιο πέρα, εκτίμησε, ορθότατα, ότι οι στόχοι της δημιουργίας της Ο.Ν.Ε. και του ευρώ, ως κοινού νομίσματος ήσαν πολιτικοί και εντοπίζονταν, στην στενή διασύνδεση της Γερμανίας, με την Γαλλία, προκειμένου να αποκλεισθεί η πιθανότητα ενός μελλοντικού πολέμου, στην ευρωπαϊκή ήπειρο. 

Αλλά, σύμφωνα, με τον μεγάλο αυτόν οικονομολόγο, η υιοθέτηση του ευρώ θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα, διότι θα οδηγήσει, στις πολιτικές εντάσεις, μεταξύ των κρατών και στην συνέχεια, στην επιδείνωση αυτών των εντάσεων, μετατρέποντας τις διάφορες οικονομικές υφέσεις και κρίσεις, που αντιμετωπίζουν οι χώρες και οι οποίες κρίσεις και υφέσεις θα μπορούσαν να αντιμετωπισθούν και να απορροφηθούν, από τον μηχανισμό των μεταβαλλόμενων και προσαρμοστικών συναλλαγματικών ισοτιμιών, σε έντονες πολιτικές διαμάχες.

Το ερώτημα, για τον Milton Friedman, δεν είναι, αν το ευρώ είναι βιώσιμο. 

Το ερώτημα είναι, αν το κοινό νόμισμα είναι, οικονομικά, προτιμητέο, συγκρινόμενο, με ένα σύστημα μεταβαλλόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών, αφού, οι κυβερνήσεις, μπορούν να το καταστήσουν βιώσιμο, αποδεχόμενες επίπεδα ανεργίας, τα οποία θα υπερβαίνουν το 10%, ή το 20%, η το 25% και παραπάνω, του εργατικού δυναμικού των χωρών τους, ανάλογα, με την οικονομική δυναμικότητά τους.

Για τον Milton Friedman, μια νομισματική ένωση, που επιβάλλεται κάτω από αυτές τις αντίξοες συνθήκες, θα καταλήξει να είναι εμπόδιο, στην διαδικασία της πολιτικής της ενοποίησης, αφού το ευρώ θα γίνει μια μεγάλη πηγή προβλημάτων και όχι ένας μηχανισμός βοήθειας και αλληλεγγύης. Το ευρώ δεν έχει προηγούμενο και αποτελεί ένα ψευδές νόμισμα, το οποίο εκδίδουν ανεξάρτητα κράτη, τα οποία είναι μέλη μιας νομισματικής ένωσης, η οποία δεν έχει αντίστοιχο, στην παγκόσμια νομισματική ιστορία.

Έτσι, για τον Milton Friedman, το ευρώ  θα ήταν καλό για την Ευρώπη, μόνον, με την προϋπόθεση ότι θα υπάρχει ελαστικότητα, σε όλη την ευρωπαϊκή επικράτεια. Αλλά αυτή ελαστικότητα είναι ανύπαρκτη και ως εκ τούτου, είναι προτιμητέος ένας μηχανισμός κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών. Και τούτο επειδή, εάν μια χώρα δοκιμάσει μια οικονομική κρίση, η οποία απαιτεί μείωση μισθών, θα είναι ευκολότερο να προχωρήσει, σε αυτή την ενέργεια, αφήνοντας να αλλάξουν οι ισοτιμίες. Με το ευρώ, όμως, αυτή η επιλογή δεν υπάρχει.

Ανάμεσα στα πολλά προπαγανδιστικά εργαλεία, που έρχονται να στηρίξουν τον φυλλορροούντα ΣΥΡΙΖΑ, οι δημοσκοπήσεις, σαν την παραπάνω (η οποία έγινε, στις 25-26 Αυγούστου και συγκρίνεται, με ποσοστά πρόθεσης ψήφου, που είχε κάνει η Pro Rata, στις 2 Ιουλίου) θα χρησιμοποιηθούν, κατά κόρον. Εδώ, αυτή δημοσκόπηση - που μπορεί να χαρακτηρισθεί, τουλάχιστον, ως ... ομιχλώδης -, στην οποία γίνεται εκτίμηση της εμφανιζόμενης, ως πρόθεσης ψήφου όσων ερωτήθηκαν, εμφανίζεται η "Λαϊκή Ενότητα" του Παναγιώτη Λαφαζάνη , στο 3,5%, χωρίς να προκύπτει το πώς έγινε αυτό.



Παρατηρώντας όλα αυτά, καταλαβαίνουμε το πόσο πίσω έχουν μείνει, οι υποτιθέμενοι, ως ευαίσθητοι, αριστεροί ηγέτες του ψευδεπίγραφου "ριζοσπαστικού" ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι έχουν σταλινική πολιτική καταγωγή και είναι, στο σύνολό τους, βαθιά, και ανεπανόρθωτα, συντηρητικοί πολιτικοί γραφειοκράτες, σε σχέση, όχι μόνο, με την Margaret Thatcher, αλλά και με τον Milton Friedman, τον ιδεολογικό πατέρα του σύγχρονου νεοφιλελευθερισμού.

Σε αυτά τα, απολύτως, αναμενόμενα πολιτικά χάλια και σε αυτόν τον φυσιολογικό πολιτικό ξεπεσμό, τους οδήγησε η πλήρης υποταγή τους, στις απαιτήσεις της ευρωζωνικής γραφειοκρατίας και της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας.

Ως εκ τούτου, ο επερχόμενος πολιτικός αφανισμός τους, η διαδικασία του οποίου θα ξεκινήσει - παρά το γεγονός ότι δεν φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει την πρωτιά - στις τωρινές βουλευτικές εκλογές και θα ολοκληρωθεί, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες δεν θα αργήσουν, αφού, όπως, ήδη, έχω πει, η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, σε μια ταχεία διάλυση και δεν θα του επιτρέψει να προχωρήσει, στην πλήρη εφαρμογή του.

Έχοντας όλα αυτά υπόψη μας, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε περισσότερο, από το να παρακολουθήσουμε και να απολαύσουμε την εκτύλιξη της διαδικασίας της σύνθλιψης και του διασυρμού αυτού του κόμματος, το οποίο, χρησιμοποιώντας, μια τεράστια πολιτική απάτη, κατάφερε να ανέλθει, στην εξουσία και το οποίο δεν θα αργήσει να υποστεί τις καταστροφικές συνέπειες αυτής της υπερμεγέθους πολιτικής εξαπάτησης.

Όλος ο καιρός είναι μπροστά μας και θα είναι μεστός γεγονότων και εκπλήξεων. Αρκεί να υπάρξει η απαραίτητη υπομονή...