Είναι φασίστας ο Donald Trump; Όχι, βέβαια. Όμως, θα μπορούσε να ήταν, αλλά δεν το θέλησε. (Η πορεία ενός πολιτικού, που ακροβάτησε, στα όρια του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, αλλά παρέμεινε εντός αυτού).

Τώρα, πια, που ο Donald Trump αποτελεί, ουσιαστικά, παρελθόν, όσον αφορά την προεδρία των ΗΠΑ, είναι η ώρα να γίνει μια ψύχραιμη αξιολόγηση της πολιτικής θέσης του και της τοποθέτησής του, μέσα στο πάνθεον της αμερικανικής ολιγαρχίας.

Αυτή είναι η προσπάθεια, που θα επιχειρήσω, στο παρόν δημοσίευμα, η οποία, προφανώς, θα κριθεί, από τους αναγνώστες, αλλά και την όποια μέλλουσα πολιτική πορεία του πρώην προέδρου των ΗΠΑ, εφόσον και εάν του επιτραπεί να έχει ενεργή συμμετοχή, στα πολιτικά πράγματα της χώρας του.

Ειναι προφανές ότι, ως πολιτικός και ως πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Donald Trump, παρουσίασε, κινούμενος στον χώρο της ριζοσπαστικής δεξιάς, έντονα στοιχεία αντισυστημικότητας, τα οποία έχουν οδηγήσει ένα πλήθος πολιτικών παρατηρητών και αναλυτών να τον χαρακτηρίζουν, ως έναν σύγχρονο φασίστα.

Είναι, όμως, έτσι, τα πράγματα; Είναι ο  Donald Trump φασίστας;

Όχι, βέβαια. Δεν είναι φασίστας. Θα μπορούσε να ήταν, ή θα μπορούσε να γίνει φασίστας, αλλά επέλεξε να παραμείνει, εντός των ορίων του δημοκρατικού ολιγαρχικού αμερικανικού πολιτικού συστήματος, το οποίο δεν σχεδίασε και δεν θέλησε να υπερβεί, ή να καταλύσει.

Ως εκ τούτου, η όποια αντισυστημικότητα της πολιτικής συμπεριφοράς του πρώην προέδρου των ΗΠΑ παρέμεινε κενή περιεχομένου, αφού μπορεί, μεν, να κινήθηκε στα ακραία όρια της δεξιάς του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, αλλά ουδέποτε το διέρρηξε, σε αντίθεση, με όσα έπραξαν, στην εποχή τους, ο Benito Mussolini, ο Adolf Hitler, ή, έστω, ο ιδρυτής του ελληνικού, οιονεί, φασισμού, ο Ιωάννης Μεταξάς, οι οποίοι με τον ένα, ή τον άλλο τρόπο, κατάργησαν τον κοινοβουλευτισμό και επέβαλαν δικτατορίες, οι οποίες στηρίζονταν - αλλού πλειοψηφικά, αλλού μειοψηφικά - σε μαζικές λαϊκές βάσεις. 

Δεν είναι, μόνο το γεγονός ότι ο Donald Trump, δεν επέβαλε δικτατορία, στις 6 Ιανουαρίου 2021, ή και νωρίτερα, ενώ είχε την προεδρική εξουσία, τα δέοντα επιχειρήματα και την λαϊκή βάση, για να το πράξει.  Είναι ότι δεν είχε την βούληση και δεν είχε προβεί, σε καμμία προεργασία και προετοιμασία, για να επιβάλει δικτατορία. 

Πολλοί λένε ότι ο Donald Trump δεν μπορούσε να το πράξει αυτό , επειδή, στις ΗΠΑ, δεν μπορεί να γίνει δικτατορία. 

Αυτό μπορεί να είναι ένα σημαντικό επιχείρημα. Όντως, η πολυπλόκαμη αμερικανική ολιγαρχία και οι, εδαφικά και πληθυσμιακά, μεγάλοι, έως αχανείς και πολύπλοκοι ομοσπονδιακοί θεσμοί του αμερικανικού συστήματος διακυβέρνησης καθιστούν δύσκολη την επιβολή δικτατορίας, στις ΗΠΑ. 

Όμως αυτή η διαπίστωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι η επιβολή ενός καθεστώτος δικτατορίας είναι αδύνατη, στις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι δύσκολη, μεν, αλλά όχι, αδύνατη, δε. 

Και φυσικά, εκ των πράξεών του, κρινόμενος ο Donald Trump, μπορούμε να πούμε, αβίαστα και εντελώς, ψύχραιμα, ότι δεν προσπάθησε να διαμορφώσει, να εμπεδώσει και να καταστήσει μαζικό ένα λαϊκό κίνημα τέτοιο, που να του επιτρέψει να επιβάλει δικτατορία. 

Αυτό που έκανε, είναι να πραγματοποιήσει εισοδισμό, στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το οποίο αποτελεί έναν από τους δύο πυλώνες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος και, μέσω αυτού, να κερδίσει οπαδούς και την προεδρία των ΗΠΑ, για να εφαρμόσει την πολιτική του ατζέντα, τσαλαβουτώντας, στα ακραία όρια του συστήματος αυτού, χωρίς, επί της ουσίας, να το αμφισβητήσει. 

Η κατάληψη του κτιρίου του Κογκρέσου, που οι αντίπαλοί του χαρακτηριζουν, ως απόπειρα πραξικοπήματος, δεν ήταν τίποτε άλλο, από μια μαζικού χαρακτήρα πολιτική διαμαρτυρία, που οργάνωσε ο Donald Trump, προκειμένου να πιέσει τον αντιπρόεδρο Mike Pence να προχωρήσει, στην αποδοχή της αμφισβήτησης των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών και στην παραπομπή της υπόθεσης της εκλογής του νέου προέδρου των ΗΠΑ, στην ολομέλεια των νομοθετικών σωμάτων των Πολιτειών, όπου οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν την πλειοψηφία. 

Ο Mike Pence δεν δέχτηκε να ικανοποιήσει την απαίτηση αυτή του  Donald Trump, ο οποίος, με την σειρά του, αποδέχτηκε, στην πράξη, την μοίρα του και την αλλαγή του ενοίκου, στον Λευκό Οίκο. 

Αυτό, που, τώρα, έχει σημασία, είναι η μελλοντική πολιτική τύχη του Donald Trump, η οποία κρέμεται από μια κλωστή.

Πολλοί, στις ημέρες μας, αναρωτιούνται, γιατί οι Δημοκρατικοί ασχολούνται, με έναν "ετοιμοθάνατο" πρόεδρο, τον οποίο θέλουν να καθαιρέσουν. 

Δεν είναι καθόλου δύσκολη η απάντηση. 

Οι 121 ψήφοι αμφισβήτησης των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών, στο Κογκρέσο και μάλιστα, μετά την εισβολή των οπαδών του, δεν μπορούν να αγνοηθούν, ως έκφραση της πολιτικής ισχύος του ανδρός. Θέλουν να τον καθαιρέσουν, διότι δεν θέλουν να τον βρουν μπροστά τους. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια. Και σε αυτό συναντούν, ως αρωγούς και ουκ ολίγους Ρεπουμπλικάνους. 

Αλλά, επίσης, αλήθεια είναι και το ότι βρίσκουν και θα βρουν μπροστά τους, την πολιτική κληρονομιά, την πνευματική περιουσία, που αφήνει, πίσω του, ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ, που δεν τελειώνουν, μόνο, με το ντου στο Κογκρέσο και στον πλήρη εξευτελισμό του ολιγαρχικού αμερικανικού πολιτικού συστήματος. 

Και φυσικά, θα βρουν μπροστά τους και τον ίδιο τον Donald Trump, είτε, σε πρώτο πλάνο, είτε, σε έναν ρόλο καθοδήγησης της νέας ηγεσίας, που αυτός θα υποδείξει, στους οπαδούς του. 

Ίδωμεν...