Τί συμβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ; Από το ρεσάλτο της περιόδου 2012 - 2014, για την κατάληψη της κυβέρνησης, στην αδυναμία αντιμετώπισης της κατάστασης και στην ραγδαία κοινωνική και πολιτική αποδόμηση του κόμματος των ορφανών του ελληνικού σταλινισμού.

Γιάννης Δραγασάκης - Αλέξης Τσίπρας : Την κυβερνητική εξουσία την πήραν, ανέλπιστα και περισσότερο εύκολα από όσο αναμενόταν. Αλλά...




Τι συμβαίνει, με τον ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό είναι το ερώτημα, που πλανάται, αυτόν τον καιρό, σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η (για μένα), απολύτως, αναμενόμενη δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι αποτέλεσμα της εμφανιζόμενης, ως πρόωρης, κοινωνικής του κατάρρευσης, δεν είναι δυνατόν, πλέον, να συγκαλυφθεί.

Βέβαια, η προσωπική μου πεποίθηση ήταν ότι η αποδόμηση της κοινωνικής και της πολιτικής επιρροής του κυβερνώντος κόμματος θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, από αυτή, που εμφανίζουν οι τρέχουσες δημοσκοπήσεις, αλλά το τι ανέμενα και αναμένω εγώ, ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν είναι αυτό, που μετράει. Μετράει, τελικά, αυτό, που, εν τοις πράγμασι, συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται, σε μια γρήγορη κοινωνική και πολιτική κατεδάφιση, η οποία, τώρα, εκφράζεται δημοσκοπικά. Και το ερώτημα είναι, σε ποιόν βαθμό αυτή η κατεδάφιση θα εκφραστεί και εκλογικά, όταν έλθει η ώρα.

Προφανώς, βέβαια, ο ανηλεής και αμείλικτος πόλεμος των μεγάλων συμφερόντων, που έχει ξεσπάσει, με την υπόθεση της αδειοδότησης των τηλεοπτικών σταθμών και την νέα διαπλοκή, με την οποία η, κοινωνικά, αφυδατούμενη  κυβέρνηση του κόμματος της ριζοσπαστικοφανούς Αριστεράς, καθιστά εμφανή και σε ένα βαθμό, επιδεινώνει, περισσότερο, ή λιγότερο οριακά, την ραγδαία διαδικασία της κοινωνικής αποδόμησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ήταν αναμενόμενο.

Όμως, όλη η πορεία της γοργής κοινωνικής και πολιτικής φθοράς του μεγαλύτερου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, που εκφράστηκε, αρχικά, στις βουλευτικές εκλογές της 20/9/2015, όταν το κόμμα των ορφανών του σταλινισμού, μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και την διάσπαση, που ακολούθησε, έχασε, πάνω από 320.000 ψήφους και στην συνέχεια, με την ταχύτατη κοινωνικοπολιτική φθορά του, δεν επηρεάζεται - ή και αν επηρεάζεται, αυτή η επιρροή δεν είναι σημαντική, ούτε αξιόλογη - από αυτή την συγκυρία, η οποία θα ήταν, απολύτως, ασήμαντη, εάν οι οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις ήσαν ευνοϊκές, για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.

Το κοινωνικό και το πολιτικό τσάκισμα του κόμματος των ορφανών του παραδοσιακού ελληνικού σταλινογενούς κομμουνισμού και των δύο του κλάδων, αυτών του παραδοσιακού σταλινισμού (όπως εκφράζονται από τον παλαιό μπρεζνιεφικό Γιάννη Δραγασάκη και τον ίδιο τον Αλέξη Τσίπρα) και από τους ευρωσταλινικούς (δηλαδή τους πολιτικούς απογόνους του Λεωνίδα Κύρκου, υπό τους Αλέκο Φλαμπουράρη και Νίκο Βούτση) είναι προφανές ότι έχει, ως αιτία του, την αργή, αλλά και επίπονη και βασανιστική εφαρμογή του 3ου Μνημονίου, το οποίο συνομολόγησε, με τους ξένους δανειστές και ψήφισε η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, παρά την αρνητική ψήφο του εκλογικού σώματος, στο δημοψήφισμα της 5/7/2015, λίγο πριν από τις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του περυσινού Σεπτεμβρίου.

Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.

Αυτή η διαδικασία της ραγδαίας κοινωνικής και πολιτικής φθοράς του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, η οποία είναι πρωτοφανής, για τα ελληνικά εκλογικά χρονικά, για ένα κόμμα, το οποίο έχει τόσο λίγο χρόνο, στην εξουσία (δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός και το κόμμα του κυβερνούν λιγότερο, από δύο χρόνια, την χώρα), φαίνεται ότι είναι μη αναστρέψιμη. Τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα και όχι καλύτερα. Το μόνο καλύτερο, που μπορεί να συμβεί, στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι - από ένα μελλοντικό χρονικό σημείο και μετά - να ανακοπεί η, περαιτέρω, κατακρήμνιση.

Η πορεία της ελληνικής οικονομίας εγγυάται, γι' αυτήν την εξέλιξη, μαζύ με το γεγονός ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει, στα μάτια των ευρωγραφειοκρατών και της γερμανικής κυβέρνησης, ένας μη αρεστός "εταίρος", τον οποίον, με ευχαρίστηση θα επιθυμούσαν να ξεφορτωθούν, παρά την ουσιαστική υποταγή του, στα κελεύσματα των ξένων δανειστών.

Με αυτά τα δεδομένα, το επόμενο ερώτημα, που γεννάται σε όλους, έχει να κάνει, με το, κατά πόσον αυτή η εξέλιξη ήταν αναμενόμενη, από τον ηγετικό πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά, το γιατί επιδίωξε την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.

Η εξήγηση είναι απλή.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα ρεσάλτο, στην κυβερνητική εξουσία, το οποίο υπήρξε επιτυχές. Σκοπός της ήταν μια κατάληψη των ελληνικών θερινών ανακτόρων, αφού πολλοί εξ αυτών φαντασιώνονταν ότι, τον Δεκέμβριο του 2014, βρίσκονταν, σε μια αντίστοιχη θέση, με εκείνη του Βλαντιμίρ Ίλιτς Λένιν, τον Νοέμβριο του 1917.

Αυτό που έγινε είναι πολύ απλό, στην σύλληψη του και έγινε κατορθωτό, εξ αιτίας της τεράστιας και απρόσμενης, για την μεγίστη πλειοψηφία του πληθυσμού της χώρας μας, οικονομικής και κοινωνικής λαίλαπας, που εξαπέλυσε η ελληνική κρατική χρεωκοπία του Απριλίου του 2010.

Και αυτό που έγινε μπροστά στα μάτια μας, είναι ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έβαλε σε λειτουργία το σχέδιο για την κατάληψη της εξουσίας, όταν, ανέλπιστα, στις εκλογές της 6/5/2012, βρέθηκε, από το πουθενά, να είναι δεύτερο κόμμα και αξιωματική αντιπολίτευση μιας κυβέρνησης, όπως αυτή του πολιτικού τυχοδιώκτη Αντώνη Σαμαρά και του, πολιτικοϊδεολογικά, αφελούς Ευάγγελου Βενιζέλου, η οποία στηριζόταν, από τα καταρρέοντα κόμματα του κλασικού αστικού πολιτικού κόσμου, τα οποία είχαν οδηγήσει την χώρα, στην χρεωκοπία.

Η εύκολη κατάρρευση του παλαιού κομματικού συστήματος θεωρήθηκε, από τους παλαιούς σταλινογενείς, ως δεδομένη. Και σε αυτό, δεν έπεσαν έξω. Ως εκ τούτου, η εμφανής επιχειρηματολογία τους και οι ομοίως εμφανείς αντιμνημονιακές πολιτικές θέσεις τους, αποτελούσαν προπαγανδιστικά σχήματα, τα οποία έκρυβαν τις αφανείς πραγματικές θέσεις τους, οι οποίες, στην ουσία τους, ταυτίζονταν, με τις θέσεις των παραδοσιακών ευρωπαϊστών αστικών πολιτικών κομμάτων, όπως και των παλαιών και προώρως, αποσκιρτισάντων εσωκομματικών αντιπάλων τους, που το 2010 εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ και σχημάτισαν, υπό τον Φώτη Κουβέλη, την ΔΗΜΑΡ.

Με δεδομένες τις "ευρωπαϊστικές" αυταπάτες και την προσκόλληση αυτού του κλειστού ηγετικού πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ, στο ευρώ και την ζώνη του, η πολιτική που, αφανώς και πραγματικά, πρέσβευαν και ήσαν διατεθειμένοι να ακολουθήσουν αυτοί, που ελάμβαναν τις κρίσιμες αποφάσεις, για την πορεία της κυβέρνησης, τελικά, ήταν φυσικό και επόμενο να τους οδηγήσει, μετά από μια σειρά, από απέλπιδες μανούβρες, στο να υπακούσουν και να υποταχθούν, στις απαιτήσεις και στις εντολές των ξένων δανειστών.

Και εδώ υπήρξε καθοριστικός ο ρόλος του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, ο οποίος ενορχήστρωσε και υλοποίησε όλη την διαδικασία της πολιτικής μανούβρας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, από την κενή περιεχομένου και καθαρά, προπαγανδιστική αντιμνημονιακή ρητορεία, στην υπογραφή του 3ου Μνημονίου και στην υποταγή στις διαταγές των ξένων δανειστών, για χάρη της σωτηρίας του ευρώ και της ζώνης του.

Βέβαια, για να συμβεί αυτή η, εντελώς, απότομη πολιτική μεταστροφή, έπρεπε να γίνει και η επώδυνη διάσπαση, με την απομάκρυνση εκείνου του τμήματος των ηγετικών κλιμακίων του ΣΥΡΙΖΑ, του κομματικού μηχανισμού και των συνεργαζόμενων, που, ως τάσεις, ως συνιστώσες και ως άτομα επέμεναν, στην παλαιά αντιμνημονιακή γραμμή, η οποία οδηγούσε, στην πολιτική επιλογή της σύγκρουσης, με τους ευρωζωνίτες, την εισαγωγή διπλού νομίσματος, καθώς και την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. 

Παρά τους φόβους, που υπήρχαν, ως προς την επιτυχία του εγχειρήματος, αυτό πραγματοποιήθηκε. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε, αφού, άλλωστε, ήταν αδύνατο να αποφευχθεί, την ίδια στιγμή, που η παραδοσιακή αντιπολίτευση του αστικού πολιτικού κόσμου (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) διευκόλυνε την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα να ψηφίσει, με τεράστια πλειοψηφία το 3ο Μνημόνιο, παρά την καταψήφισή του από την Αριστερή Πλατφόρμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, από την Ζωή Κωνσταντοπούλου, από τον Γιάννη Βαρουφάκη, αλλά και από άλλους βουλευτές συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ.

Σκοπός, λοιπόν, των μελών αυτού του στενού κύκλου της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να πάρουν την κυβερνητική εξουσία και να υποκαταστήσουν τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον Αλέξη Τσίπρα και το ΠΑΣΟΚ, με το κόμμα τους - εκδικούμενοι για τον πολιτικό παραγκωνισμό της Αριστεράς, το 1974 -, στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ως σχεδιασμός, αυτό που πέτυχαν, παρά τον ωμό κυνισμό του (και εξ αιτίας αυτού του κυνισμού), δεν μπορεί να αγνοηθεί, ακριβώς επειδή είναι ένα τεράστιο πολιτικό επίτευγμα. Όντως, μέσα σε ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα, πήραν την θέση του ΠΑΣΟΚ, όπως εκείνο, κατά την μεταπολίτευση του 1974, πήρε την θέση της Ένωσης Κέντρου και περιθωριοποίησε την ελληνική κομμουνιστική Αριστερά. Και φυσικά, ένα τέτοιο επίτευγμα, δεν μπορεί να είναι και δεν είναι προϊόν μιας ομάδας ψεκασμένων. Κάθε άλλο.

Άλλο είναι το πρόβλημά τους. Και αυτό το πρόβλημα εντοπίζεται, στο γεγονός ότι δεν μπορούν να διαχειριστούν την παρούσα κατάσταση, η οποία τους υπερβαίνει.

Και για να είμαστε αντικειμενικοί, η αλήθεια είναι ότι, δεν ήσαν και δεν είναι μόνοι, σε αυτό το πρόβλημα, αφού, ούτε και οι αντίπαλοί τους μπορούσαν να διαχειρισθούν την κατάσταση, που αντιμετώπιζαν, το 2010 και το 2012, αν και στην αρχή, νόμιζαν ότι μπορούσαν να την αντιμετωπίσουν. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Αλλά αυτό οι συριζαίοι το ήξεραν. Και αν λένε ότι δεν το ήξεραν, είναι προφανές ότι λένε - ως συνήθως και ως καθ' εξακολούθηση πράττουν - ψέμματα, αφού, σε κάθε περίπτωση, όφειλαν να το ξέρουν.

Ως εκ τούτου, είναι άξιοι της (κακής) τύχης τους...