ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Μπορεί ο γνωστός αμοραλιστής πολιτικός  Bill Clinton , που συνελήφθη, επανειλημμένως να ψεύδεται και ο οποίος κατεξευτελίστηκε, δημοσίως, να επανέλθει, από την πίσω πόρτα, στον Λευκό Οίκο και στην αμερικανική πολιτική; Ναι, εάν η Hillary Rodham Clinton κερδίσει τον Donald Trump , στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου. Και αυτή η εξέλιξη δεν είναι καθόλου απίθανη, αφού η μεγάλη πλειοψηφία της ελίτ, που συναπαρτίζει το βαθύ αμερικανικό κράτος και επιδιώκει την συνέχιση και την, παραπέρα, ενίσχυση της παγκόσμιας κυριαρχίας της, πέραν του Ατλαντικού, υπερδύναμης, υποστηρίζει, με νύχια και με δόντια, την επικράτηση της συζύγου του πρώην προέδρου των Η.Π.Α. Βέβαια, παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αμερικανικών και των δυτικών ΜΜΕ έχει εξαπολύσει μια επικοινωνιακή καταιγίδα, υπέρ της Hillary Clinton και θεωρεί, περίπου δεδομένη την άνετη επικράτησή της, επιδιώκοντας να μετατρέψει, σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, την επιθυμία των αμερικανικών και

Το τέλος του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια πολύ καλή ευκαιρία, για μια εκτίμηση της μελλοντικής πορείας του κόμματος αυτού και της κυβέρνησης συνασπισμού του Αλέξη Τσίπρα , αφού, η αναμενόμενη πλήρης κυριαρχία του πρωθυπουργού και της ηγετικής ομάδας, που προσδιορίζει την κυβερνητική πολιτική και την ένταξή της, στις δαιδαλώδεις, λεπτομερείς και ανεξάντλητες απαιτήσεις του 3ου Μνημονίου και των ξένων δανειστών, πραγματοποιήθηκε, χωρίς την παραμικρή αναταραχή και άνευ ουσιαστικής αντίδρασης. Τα στελέχη, που απέμειναν, στον ΣΥΡΙΖΑ , μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου και την διάσπαση του Αυγούστου του 2015, ενστερνίστηκαν τον κυβερνητισμό και ενσωματώθηκαν, πλήρως, στον κρατικό μηχανισμό, τον οποίο έχουν κατακτήσει, με αποτέλεσμα να τον αντιμετωπίζουν, ως πολιτικό λάφυρο. Ο ΣΥΡΙΖΑ , πλέον, είναι ένα κλασικό καθεστωτικό και εξουσιαστικό κυβερνητικό πολιτικό κόμμα, όπως όλα τα άλλα, που άσκησαν, στο παρελθόν, την κυβερνητική εξουσία. Και φυσικά, σε ουδέν διαφέρει, από α

Πόσο πιθανός είναι ένας (περιορισμένος, ή μη) πυρηνικός πόλεμος στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Όσο και αν φαίνεται ότι η διεξαγωγή ενός πυρηνικού πολέμου, στην Ευρώπη, αποτελεί ένα ακραίο σενάριο, το οποίο υποτίθεται ότι, εκ των πραγμάτων, είναι απίθανο να συμβεί, στην πραγματικότητα, μια τέτοια δυσμενής εξέλιξη δεν είναι καθόλου απίθανη. Μπορεί, για τις δυτικές ελίτ, όπως και για την ρωσική ηγεσία, να είναι δύσκολη η επιλογή της πραγματοποίησης ενός τέτοιου αποτρόπαιου εγχειρήματος, όμως αυτή η δυσκολία, δεν είναι ανυπέρβλητη. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό. Το χειρότερο όλων είναι ότι, σε ένα τμήμα των ελίτ της Δύσης (περισσότερο, στην αμερικανική, λιγότερο στις ευρωπαϊκές), αλλά και (ακόμη, περισσότερο) της Ρωσίας, φαίνεται ότι η διεξαγωγή ενός πυρηνικού πολέμου, στα ευρωπαϊκά εδάφη, θεωρε ί ται, ως διαχειρίσιμη. Η κατάσταση, που επικρατεί στην Βαλτική, με την επισημοποίηση της αποστολής αντιπυραυλικών συστημάτων S 400 και πυραύλους, τύπου Iskander, που μπορούν να φέρουν (και

Γιάννης Δραγασάκης - Αλέξης Τσίπρας : Την κυβερνητική εξουσία την πήραν, ανέλπιστα και περισσότερο εύκολα από όσο αναμενόταν. Αλλά... Τι συμβαίνει, με τον ΣΥΡΙΖΑ ; Αυτό είναι το ερώτημα, που πλανάται, αυτόν τον καιρό, σε όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Η (για μένα), απολύτως, αναμενόμενη δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ , που είναι αποτέλεσμα της εμφανιζόμενης, ως πρόωρης, κοινωνικής του κατάρρευσης, δεν είναι δυνατόν, πλέον, να συγκαλυφθεί. Βέβαια, η προσωπική μου πεποίθηση ήταν ότι η αποδόμηση της κοινωνικής και της πολιτικής επιρροής του κυβερνώντος κόμματος θα ήταν πολύ μεγαλύτερη, από αυτή, που εμφανίζουν οι τρέχουσες δημοσκοπήσεις, αλλά το τι ανέμενα και αναμένω εγώ, ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν είναι αυτό, που μετράει. Μετράει, τελικά, αυτό, που, εν τοις πράγμασι, συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οδηγείται, σε μια γρήγορη κοινωνική και πολιτική κατεδάφιση, η οποία, τώρα, εκφράζεται δημοσκοπικά. Και το ερώτημα είναι, σε ποιόν βαθμό αυτή

Το γεγονός ότι, ως παγκόσμια κοινότητα, έχουμε εισέλθει, από τα τέλη της περασμένης δεκαετίας, σε μια μακρά χρονική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται, από το επώδυνο τέλος της κυριαρχίας αυτού του ευρύτατου συνασπισμού, που αποκαλείται και αναγνωρίζεται, διεθνώς, ως Δυτικός Κόσμος, στον οποίο συμπεριλαμβάνονται χώρες και πολιτισμοί της Ανατολής (δηλαδή η Ιαπωνία και η Νότια Κορέα) και ο οποίος τελεί, υπό την, περίπου πλήρη ηγεμονία των Η.Π.Α., δύσκολα, πλέον μπορεί να αποκρυβεί. Η Δύση βρίσκεται, σε μια κατάσταση παρατεταμένης φθοράς και παρακμής, από την οποία, όπως φαίνεται δεν έχει τις δυνάμεις να ανακάμψει. Ε κτός εάν αποφασίσει να πάρει και να χρησιμοποιήσει τα όπλα της και την παρούσα, ομολογουμένως, μεγάλη, ακόμη, στρατιωτική της ισχύ, έναντι των αντιπάλων της, οι οποίοι, στην ουσία (ακόμη και όταν οι δυτικές ελίτ δεν το βλέπουν), είναι ένας : Η Κίνα.  Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις και εκδοχές, η Δύση μπορεί να επιτύχει κάποιες μικρότερες, ή μεγαλύτερες αναβολές και