ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Τον πίνακα αυτόν με τις τοκοχρεωλυτικές υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου, από το 2015, μέχρι το 2030, τον έχουμε ξαναδεί. Εν όψει, της απόφασης του Eurogroup της 24/5/2016 είναι χρήσιμο να τον δούμε, για μία ακόμη, φορά, προκειμένου να αντιληφθούμε τα ουσιώδη προβλήματα της αδυναμίας της εξυπηρέτησης του χρέους αυτού. Αυτό, που βλέπουμε, είναι ότι, κατά την περίοδο 2021 - 2024, εμφανίζεται μια υπερμεγέθης αύξηση των καταβλητέων τόκων, οι οποίοι (υπολογισμένοι με το κυμαινόμενο, από 0,2%, έως 1,8% - και ακόμη περισσότερο - επιτόκιο euribor) εκτοξεύονται, στα επίπεδα των 66,64 δισ. €, ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι, το 2012, συμφωνήθηκε, στα πλαίσια του 2ου Μνημονίου, να υπάρξει μια περίοδος - υποτιθέμενης - χάριτος, χρονικής διάρκειας 10 ετών, κατά την οποία το ελληνικό κράτος δεν θα κατέβαλε τους τόκους του δανεισμού του, οι οποίοι θα καταβάλλονταν, μετά την λήξη της δεκαετίας. Έτσι, από το 2021, έως το 2024, σωρεύθηκε αυτό το ποσόν των επιτοκιακών επιβαρύνσεων του ελληνικού δημ

Ο χάρτης αυτός μέσα από την συγκεκριμένη οπτική του γωνία, δείχνει πολύ χαρακτηριστικά, τον κεντρικό ρόλο και την αντίστοιχη θέση της αχανούς Ρωσίας, στον πλανήτη. Ο ίδιος χάρτης δείχνει, επίσης και τις εγγενείς αδυναμίες, που προκύπτουν, για αυτή την στρατιωτική υπερδύναμη, από την παρούσα πολιτική και στρατιωτική γεωγραφία, που έχει προκύψει στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο και ειδικά στην Σκανδιναβία, ύστερα από την κατάρρευση της "Σοβιετικής Ένωσης" και του "σοσιαλιστικού στρατοπέδου". Όμως, πέρα, από αυτά, ο χάρτης αναδεικνύει και το τί δεν πρόκειται η Ρωσία να επιτρέψει να συμβεί, στην Σκανδιναβία και την Βαλτική. Όπως και το τί μπορεί να πράξει, στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο... Την ίδια στιγμή, που η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να κατοχυρώσει την πλήρη ένταξη της χώρας μας, στον κλυδωνιζόμενο δυτικό συνασπισμό και να την προσανατολίσει, σε μια πλατιά αντιρωσική (και αντικινεζική, βεβαίως-βεβαίως) πλανητική συμμαχία, αποδεχόμενη την νομοθέτηση ενός διηνεκο

Από την Ρουμανία, στην ανατολική Ευρώπη, μέχρι τα νησιά Σπράτλυ, στην Νότια Κινεζική Θάλασσα και ουσιαστικά, σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του πλανήτη μας, η υπόκωφη σώρευση της αποδόμησης της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης και η αμφισβήτηση της παλαιάς παντοδυναμίας της αμερικανικής υπερδύναμης και ευρύτερα του δυτικού συνασπισμού, μαζύ με τις προσπάθειες των Η.Π.Α. και του ΝΑΤΟ να απαντήσουν, σε αυτή την, προφανώς, μακρόσυρτη διαδικασία φθοράς, συνεχίζουν την πορεία τους, επιτείνοντας την εγγενή αστάθεια, που προέκυψε στον πλανητικό γεωπολιτικό χάρτη, με την εμφάνιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία, όπως πολλές φορές, έχουμε περιγράψει, δεν υπήρξε ένα φαινόμενο, που προέκυψε, μέσα από μια τυχαία ροή γεγονότων. Έτσι, με εναρκτήριο λάκτισμα τον πόλεμο Ρωσίας - Γεωργίας, του Αυγούστου του 2008, και την επανεμφάνιση της Ρωσίας, ως ενός σοβαρού διεθνούς παίκτη, με πλανητικές αξιώσεις και τις επίμονες προετοιμασίες της κινεζικής ηγεσίας, για την μ