Μια ανασκόπηση της υλοποίησης του αμερικανικού σχεδιασμού, για την συρρίκνωση της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης. (8-9/2008 - 2/2014 - 1/2016 : Ο πόλεμος στην Γεωργία και η χρηματοπιστωτική κρίση, στην Wall Street, η ουκρανική κρίση, ο πόλεμος, στην Συρία, η αντιπαράθεση, στην Βαλτική και η επίθεση κατά της κινεζικής οικονομίας).

Η ανασκόπηση, γύρω απο τα πεπραγμένα των αμερικανικών ελίτ, που αφορούν την σχεδιασμένη πορεία της συρρίκνωσης της παγκοσμιοποίησης, παρά το γεγονός ότι αυτή ξεκίνησε, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, ως εργαλείο εξυπηρέτησης των αμερικανικών συμφερόντων και της διατήρησης της αμερικανικής κυριαρχίας, στον πλανήτη, εις το διηνεκές, είναι, πάντοτε, χρήσιμη, στους πονηρούς και επικίνδυνους καιρούς, που ζούμε σήμερα και οι οποίοι πρόκειται να επιδεινωθούν, σε ακραία επίπεδα, στο μέλλον, που έρχεται.

Αυτή την ανασκόπηση της σχεδιασμένης και εξελισσόμενης "δημιουργικής καταστροφής" της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, η οποία συστρέφεται, αποδιοργανώνεται και επιχειρείται να συρρικνωθεί, περιοριζόμενη, στα πλαίσια του αποκαλούμενου δυτικού κόσμου, είναι, που θα κάνω, στο παρόν δημοσίευμα.

Ο πανικός, που έχει καταλάβει τους Αμερικανούς, τους Δυτικούς και το ΝΑΤΟ, έτσι όπως αυτός περιγράφεται, από τον Paul Craig Roberts, στο παραπάνω βίντεο, είναι απόλυτα κατανοητός, στον βαθμό, που, ήδη, εδώ και αρκετό καιρό, ζούμε, όπως πολλές φορές, έχουμε αναλύσει, την σχεδιασμένη αποδόμηση της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης.

Η αποδόμηση αυτή, η οποία, αυτές τις ημέρες, έχει περάσει, σε μια καινούργια φάση, με την απορρύθμιση των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών, ως αποτέλεσμα της προσπάθειας των αμερικανικών ελίτ να κτυπήσουν την Κίνα και να υποβαθμίσουν τους αναπτυξιακούς δείκτες της κινεζικής οικονομίας, σε ένα μακροπρόθεσμο επίπεδο, προκειμένου να την περιστείλουν και να την περιορίσουν, με κύριο στόχο το να ανακόψουν την επέλαση της μεγάλης αυτής χώρας, προς την πλανητική πρωτοκαθεδρία, δεν πρόκειται να ανασταλεί, δεν πρόκειται να σταματήσει.

Είναι προφανές ότι αυτή η διαδικασία αποδόμησης της παγκοσμιοποίησης, με την αποκοπή των ενοχλητικών, για τις Η.Π.Α. και την Δύση, γεωπολιτικών ανταγωνιστών, θα περάσει πολλές, επώδυνες και άκρως, επικίνδυνες φάσεις, μέχρις ότου επιτευχθεί μια νέα γεωπολιτική και γεωστρατηγική ισορροπία, είτε, μέσα από - πάντοτε, αιματηρούς, αλλά και ενίοτε, αναίμακτους - αλληλοδιάδοχους και εναλλασσόμενους αμοιβαίους συμβιβασμούς, είτε με έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, ανάμεσα στις ανταγωνιζόμενες παλαιές (Η.Π.Α., Δύση), επανεμφανιζόμενες (Ρωσία) και νέες (Κίνα) πλανητικές υπερδυνάμεις, είτε αυτές είναι παρούσες, είτε, εν δυνάμει και εν δημιουργία.

Η αναβίωση της ρωσικής στρατιωτικής ισχύος και της ίδιας της Ρωσίας του Βλαντιμίρ Πούτιν, ως δύναμης, η οποία, στον ευρωπαϊκό χώρο, οδηγείται, στα επίπεδα της παλαιάς "Σοβιετικής Ένωσης", έχει, για μία, ακόμη, φορά, οδηγήσει τις κλασικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά και το ευρωπαϊκό σκέλος του ΝΑΤΟ, να μοιάζουν με στρατιωτικούς νάνους (όπως, άλλωστε, πάντοτε, ήσαν, άσχετα από το γεγονός ότι η φαινομενική υποβάθμιση του παράγοντα της στρατιωτικής δύναμης, στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης έκρυβε αυτή την ωμή πραγματικότητα) και τις έχει επαναφέρει, στον παλαιό ρόλο τους, τον οποίο είχαν, κατά την εποχή του Ψυχρού Πολέμου και ο οποίος ρόλος δεν ήταν άλλος από αυτόν του κομπάρσου και του απλού παρακολουθήματος της αμερικανικής πολιτικής, σε όλα τα επίπεδα.

Είναι προφανές ότι η πρωτοφανής, σε επιχειρησιακό επίπεδο, τεχνολογία σίγασης των  ηλεκτρονικών επικοινωνιών, που κατέχουν οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, στην οποία αναφέρεται ο Paul Craig Roberts και για την ύπαρξη της οποίας είχε κάνει λόγο, με έναν, άκρως, πεσιμιστικό τρόπο, ένας υψηλόβαθμος Αμερικανός στρατιωτικός, όπως και εγώ θυμάμαι, την εποχή της κρίσης, στην Ουκρανία, την κατάληψη της Κριμαίας, από τον Ρωσικό στρατό και την εσπευσμένη και σε κατάσταση πλήρους πανικού, επίσκεψη, στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, του έγχρωμου αφεντικού των Ουκρανών ναζιστών και λοιπών παραστρατιωτικών (περί του Barack Hussein Obama ο λόγος), προκειμένου να δώσει κουράγιο και μηνύματα συμπαράστασης, στους ψοφοδεείς Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι έτρεξαν να κρυφτούν μέσα στα παντελόνια του Αμερικανού προέδρου, έχει παγώσει το νατοϊκό στρατιωτικό επιτελείο.

Και φυσικά, είναι, απολύτως, αληθοφανής η εξήγηση της κατάρριψης του ρωσικού στρατιωτικού αεροσκάφους, στα συροτουρκικά σύνορα, από την τουρκική πολεμική αεροπορία. Το ΝΑΤΟ, προφανώς, προκαλεί - και θα συνεχίσει να προκαλεί - διάφορα τέτοια περιστατικά, προκειμένου οι Ρώσοι να αναπτύξουν τα συστήματα σίγασης και black out των ηλεκτρονικών επικοινωνιών των αμερικανονατοϊκών δυνάμεων, τόσες φορές, όσες θα είναι απαραίτητες, για να καταφέρουν οι νατοϊκοί στρατιωτικοί να σπάσουν την ρωσική κρυπτογράφηση των κωδικών του συστήματος. Κάτι, που, επίσης, προφανώς, οι Ρώσοι σκοπεύουν να αποτρέψουν.

Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι οι νατοϊκοί δεν θα πάρουν την απάντησή τους. Θα την πάρουν και θα είναι πολύ σκληρή. Άλλωστε, ήδη, την παίρνουν, αφού οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, ανέπτυξαν, στον θύλακα του Καλίνινγκραντ (το παλαιό Καίνιξμπεργκ), που κατέχει η Ρωσία και βρίσκεται, σαν σφήνα, στα πολωνολιθουανικά σύνορα, συστοιχίες του αντιαεροπορικού συστήματος πυραύλων S-400 Triumph, στην περιοχή της Βαλτικής Θάλασσας.

Όπως δείχνει και ο παραπάνω χάρτης της κρίσιμης και ευαίσθητης αυτής περιοχής, που περιέχει το μάξιμουμ βεληνεκές αυτού του οπλικού συστήματος, η ρωσική ελίτ δείχνει ότι, πλέον, δεν αστειεύεται. Από εδώ και πέρα, η πολιτική των πτήσεων ελέγχου και επιτήρησης των εναέριων χώρων, στην Βαλτική Θάλασσα, που ακολουθεί το ΝΑΤΟ, δεν θα είναι, χωρίς συνέπειες, για τους ιπτάμενους νατοϊκούς πιλότους και για το σύνολο των δυνάμεων της δυτικής συμμαχίας, στην καρδιά της Ευρώπης, οι οποίες απειλούνται, από μια αστραπιαία ρωσική επίθεση, η οποία θα έχει, ως κατάληξη, την ολοσχερή στρατιωτική συντριβή του ευρωπαϊκού σκέλους του ΝΑΤΟ.

Οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, με λίγα λόγια, αντέστρεψαν την πολιτική των Αμερικανών και εφαρμόζουν την στρατιωτική λογική του δόγματος της "απαγόρευσης πρόσβασης και απαγόρευσης περιοχής", εντός του χώρου, στον οποίο οι αντίπαλες νατοϊκές δυνάμεις δεν μπορούν και δεν τους επιτρέπεται να πραγματοποιήσουν στρατιωτικές επιχειρήσεις, αφού βρίσκονται, υπό πλήρη επιτήρηση, με την απειλή του άμεσου κτυπήματος, εάν επιχειρήσουν κάτι το οποίο θα θεωρηθεί, από το ρωσικό επιτελείο, ως μη επιτρεπόμενο.

Έτσι, για πρώτη φορά, μετά από δεκαετίες, η αμερικανική υπερδύναμη βρίσκεται, στην δεινή θέση, να οριοθετούνται, με απόλυτη αυστηρότητα, να περιορίζονται και να απειλούνται, οι - έως, πρόσφατα, ανεξέλεγκτες - στρατιωτικές δραστηριότητές της, σε ένα πολύ σημαντικό κομμάτι του πλανήτη.

Τα ίδια έχουν πράξει οι Ρώσοι και στην Κριμαία, αλλά και στην Συρία. Στην Κριμαία, τον Φεβρουάριο του 2014, όπως λέει ο Paul Craig Roberts, έριξαν black out, σε αμερικανικό πλοίο και υποχρέωσαν τον αμερικανικό στόλο να τα μαζεύει, από την περιοχή, ενώ, στην Συρία, έπραξαν τα ίδια, στην ζώνη εκείνη, που ίπτανται και δρουν οι ίδιοι και έχουν απαγορεύσει, στους Αμερικανούς και στους λοιπούς νατοϊκούς, να εισέρχονται. Ειδικά, οι Τούρκοι, μάλιστα, δεν έχουν, καν, την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν, ούτε μια πτήση πολεμικού τους αεροπλάνου, στον συριακό εναέριο χώρο, διότι, εάν το αποτολμήσουν, τα αεροπλάνα τους θα καταρριφθούν, από τα συστήματα S-400, που οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις έχουν αναπτύξει, με τον στόλο τους, στην περιοχή αυτή.

Τώρα, ήλθε η ώρα της Βαλτικής. Και φυσικά, η ρωσική ελίτ δείχνει ότι είναι διατεθειμένη και έχει την ικανότητα να διατάσσει, με αποτελεσματικό τρόπο, τις ένοπλες δυνάμεις της να κινούνται, επιχειρησιακά και σε περιφερειακό και σε πλανητικό επίπεδο, χωρίς να δίνουν λογαριασμό, σε κανέναν.

Η ουσιαστική και πραγματική ανυποληψία της Ευρώπης, ως οντότητας και ως υπαρκτού παίκτη, στο ανοικτό και ταχέως, μετατρεπόμενο, σε σκληρό, τολμηρό και πιθανώς, αμείλικτο γεωπολιτικό παιχνίδι, το οποίο εξελίσσεται, στον πλανήτη, ανάμεσα στις Η.Π.Α., την Ρωσία και την Κίνα (και κάποια στιγμή, στο όχι και πολύ μακρυνό μέλλον, την Ινδία), οδηγεί τις ευρωπαϊκές εξουσιαστικές ελίτ στο περιθώριο και την στενή δυτική ευρωπαϊκή απόληξη του ευρύτερου ευρασιατικού χώρου, στην γεωπολιτική περιθωριοποίηση.

Μπορεί ένα μεγάλο πλήθος, από τους συγχρόνους "ευρωπαϊστές" να δυσαρεστείται, από (και να δυσανασχετεί με) αυτή την διαπίστωση, αλλά, αυτή, όσο πικρή και αν είναι, αποτελεί μια αλήθεια, η οποία προκύπτει, από την ψυχρή ανάλυση και αντιμετώπιση της πραγματικότητας, που μας περιβάλλει και την οποία δεν μπορούμε και δεν πρέπει να αγνοούμε. Και τούτο, διότι, ακόμη και αν επιχειρήσουμε να την αγνοήσουμε, αυτή μας η στάση δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα της πραγματικότητας. Αυτή η σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα θα παραμείνει, ως έχει και μάλιστα, θα χειροτερεύει, δυσκολεύοντας, ακόμη περισσότερο, την θέση των ευρωπαϊκών ελίτ, οι οποίες θα συνθλίβουν, ανάμεσα, στις αντιπαρατιθέμενες πλανητικές υπερδυνάμεις, είτε αυτές είναι παρούσες, είτε ανερχόμενες και μέλλουσες.

Το δυστύχημα, για τους σύγχρονους "ευρωπαϊστές", που ακολουθούν, πιστά και άνευ αντιλογίας και αντιδράσεως, τα, εκ κατασκευής, αντιευρωπαϊκά κατασκευάσματα και αλυσιτελή θεσμικά μορφώματα του σύγχρονου "υπαρκτού ευρωπαϊσμού", που δολοφονούν, εν ψυχρώ, την ιδέα της ευρωπαϊκής ενότητας, είναι ότι, πέρα από την άρνηση των ίδιων των ευρωπαϊκών ελίτ να δημιουργήσουν την Ευρώπη, ως ενεργό υποκείμενο και οντότητα, δηλαδή, ως ένα υπαρκτό και λειτουργικό ομοσπονδιακό κράτος, είναι και οι δύο κύριες αντίπαλες υπερδυνάμεις (Η.Π.Α. - Ρωσία), οι οποίες ανταγωνίζονται και επί του ευρωπαϊκού εδάφους, που δεν επιθυμούν την δημιουργία μιας ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας και επιδιώκουν την πολυδιάσπαση του κεντροδυτικού ευρωπαϊκού χώρου.

Όσον αφορά την Ρωσία, οι αιτίες της ρωσικής συμπεριφοράς είναι απλές και κατανοητές. Η ευρασιατική ρωσική ελίτ, από θέση γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής ισχύος, απέναντι στις ευρωπαϊκές ελίτ, δεν επιθυμεί την ευρωπαϊκή ενότητα, ιδίως, όταν αυτή στρέφεται εναντίον της. Και φυσικά, η ευρωπαϊκή ενότητα, στρέφεται, εναντίον των συμφερόντων της Ρωσίας, είτε διότι αποτρέπει την διατήρηση της πολυδιάσπασης του ευρωπαϊκού χώρου, η οποία αποτελεί μια βολική κατάσταση, για την επιβολή της ρωσικής κυριαρχίας, στην ευρωπαϊκή (υπο)ήπειρο, είτε επειδή η ίδια η συγκρότηση μιας ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας, που δεν περιλαμβάνει και την ίδια την Ρωσία, δημιουργεί, στα δυτικά της Ρωσίας έναν πολύ ισχυρό γεωπολιτικό και οικονομικό ανταγωνιστή, ο οποίος, εύκολα, μπορεί να μετατραπεί και σε στρατιωτική υπερδύναμη.

Για τις Η.Π.Α., τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκα, επειδή η ιδανική ισορροπία, στον κεντροδυτικό ευρωπαϊκό χώρο, για την αμερικανική υπερδύναμη, προσδιορίζεται από μια πολυδιάσπαση του ευρωπαϊκού χώρου,  η οποία, όμως, μπορεί να υφίσταται, στα πλαίσια μιας περισσότερο οικονομικής και λιγότερο νομισματικής ένωσης, προσδεμένη, αμυντικά και στρατιωτικά, στην αμερικανική ηγεμονία, με όργανο το ΝΑΤΟ και με σαφή αντιρωσικό προσανατολισμό.

Υπό αυτό το πρίσμα των αμερικανικών συμφερόντων, μπορεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωζώνη να αποτελούν ένα τμήμα του αμερικανικού σχεδιασμού, για τον έλεγχο της ευρωπαϊκής απόληξης του ευρύτερου ευρασιατικού χώρου, όμως, αυτός ο σχεδιασμός δεν είναι στατικός. Για τις αμερικανικές ελίτ του βαθέος αμερικανικού κατεστημένου, το οποίο προσδιορίζει τις μακροπρόθεσμες πολιτικές και τα στρατηγικά συμφέροντα των Η.Π.Α. ο σχεδιασμός τους, όσον αφορά τον ευρωπαϊκό χώρο, είναι δυναμικός και δεν στηρίζεται, απλώς και μόνον, στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που γεννήθηκαν, μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και στους οποίους η συμμετοχή των Η.Π.Α., ως προς την συγκρότηση και την διαχρονική υλοποίησή τους, υπήρξε και είναι σημαντική.

Οι αμερικανικές ελίτ μπορεί να στήριξαν την δημιουργία αυτών των ευρωθεσμών, όμως, δεν έχουν καμμία εμμονή, σε αυτούς. Μπορούν, εύκολα, να τους εγκαταλείψουν και να τους υπονομεύσουν, μέχρι σημείου κατάρρευσης, εάν και όταν διαπιστώσουν ότι η πορεία της εξέλιξής τους, μπορεί να οδηγήσει, ή λειτουργεί, εις βάρος των πάγιων και των μακροπρόθεσμων συμφερόντων των Η.Π.Α. Και αυτό, άλλωστε, έπραξαν και στο παρελθόν και ήδη, συνεχίζουν να πράττουν, αρνούμενοι οποιαδήποτε ιδέα συγκρότησης μιας ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας.

Βέβαια, όπως είπαμε, οι κυβερνήτες της Ουάσινγκτων, σε αυτή τους την στόχευση, έχουν συμμάχους τις ίδιες τις ελίτ των μεγάλων ευρωπαϊκών κρατών, οι οποίες αποστρέφονται την δημιουργία ενός κοινού ευρωπαϊκού κράτους και μιας κοινής ευρωπαϊκής εθνικής συνείδησης, διότι αυτά τα θεσμικά και ιδεολογικά εργαλεία αντιστρατεύονται τα ιδιαίτερα οικονομικά και εξουσιαστικά συμφέροντα των, επί μέρους, ευρωπαϊκών ελίτ. Όμως, το γεγονός αυτό δεν μετριάζει, ούτε αλλάζει το περιεχόμενο των αμερικανικών επιδιώξεων, για τον ευρύτερο ευρωπαϊκό κατακερματισμό. Απλώς, διευκολύνει την υλοποίηση αυτών των αμερικανικών επιδιώξεων.

Η διαδικασία κατάρρευσης της παγκοσμιοποίησης, την οποία, ενσυνειδήτως, προωθούν οι αμερικανικές ελίτ και το αμερικανικό κράτος, λειτουργεί, ως ένα άμεσο μέτρο, για την ανάσχεση της δυναμικής ανόδου των ανταγωνιστικών δυνάμεων (Κίνα και Ρωσία), που έχουν θέσει, υπό αμφισβήτηση το μεταψυχροπολεμικό status quo της αμερικανικής κυριαρχίας, στον πλανήτη. Οι δυνάμεις αυτές, τελικά, επωφελήθηκαν, υπέρμετρα (σύμφωνα, με τους υπολογισμούς των αμερικανικών ελίτ), από την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, ως υλοποιητική έκφραση του αμερικανικού εθνικού σχεδιασμού, αλλά λειτούργησε, μακροπρόθεσμα, εις βάρος των στρατηγικών συμφερόντων των Η.Π.Α., τις οποίες η, περαιτέρω και μακροχρόνια συνέχιση των παγκοσμιοποιητικών διαδικασιών απειλεί να παραγκωνίσει και να οδηγήσει, στην καθαίρεσή τους, από την πλανητική πρωτοκαθεδρία. 

Αυτό οδήγησε τις αμερικανικές ελίτ, στο να αποφασίσουν να δώσουν ένα κτύπημα, που οδηγεί την διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, στο πρόωρο τέλος της, το οποίο καθίσταται, ολοένα και περισσότερο επώδυνο και επικίνδυνο, διότι συνδυάζεται, με ευρύτερες δραστηριότητες, οι οποίες, σε επίπεδα γεωπολιτικής, γεωστρατηγικής και στρατιωτικών δράσεων, αποσκοπούν, στον περιορισμό και στην ανάσχεση των αντίπαλων παικτών και στην απόκτηση άμεσων πλεονεκτημάτων, έναντι αυτών.

Από αυτή την ριζική ανατροπή των επικρατουσών, από την αρχή της δεκαετίας του 1990, παγκόσμιων ισορροπιών, που δημιούργησε ο (εκ του αποτελέσματος ατυχής, έως αποτυχημένος) αμερικανικός εθνικός σχεδιασμός, για την παγκοσμιοποίηση και την επιβολή της αμερικανικής πλανητικής κυριαρχίας, δεν θα μπορούσε να ξεφύγει και η αλλοπρόσαλλη και συνάμα, μετέωρη θεσμική συγκρότηση του ευρωπαϊκού χώρου.


Στα πλαίσια αυτού του ευρύτερου γεωστρατηγικού παιγνίου, οι αμερικανικές ελίτ οδήγησαν την παγκόσμια οικονομία, στην βαρύτατη χρηματοπιστωτική κρίση, που έπληξε την Wall Street, τον Σεπτέμβριο του 2008, με την σκοπούμενη και μελετημένη κατάρρευση της Lehman Bros, την οποία η κυβέρνηση του προέδρου George Bush jr. άφησε, στην τύχη της.

Τα αποτελέσματα, αυτής της στάσης της αμερικανικής κυβέρνησης είναι γνωστά. Αυτό, που ακολούθησε, ήταν η αστραπιαία μεταφορά αυτής της χρηματοπιστωτικής κρίσης, λόγω της παγκοσμιοποίησης, σε παγκόσμιο επίπεδο και η μετατροπή της, σε μια βαθιά ύφεση της παγκόσμιας οικονομίας, η οποία, ουσιαστικά, δεν συνήλθε ποτέ και έκτοτε, συνοδεύεται και από τις δύο μορφές απορρύθμισης, που προέκυψαν, από την χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Οι χρηματοπιστωτικές αρρυθμίες, πολλές φορές, μεταπίπτουν σε κρίσεις και η οικονομική ύφεση/κρίση κάνει την επανεμφάνισή της, είτε από την ίδια την δυναμική φορά των εξελίξεων, που αφήνονται αρρύθμιστες, είτε από το περιεχόμενο του αμερικανικού σχεδιασμού, για την αποδυνάμωση των ισχυρών ανταγωνιστών των αμερικανικών ελίτ.

Από αυτή την αποδιοργανωτική κατάσταση δεν θα μπορούσε να ξεφύγει το ευρωπαϊκό τσίρκο. Ήταν το περισσότερο ευάλωτο, για να δεχθεί τις επιπτώσεις της σοβούσας μακροχρόνιας κρίσης. Και η Ελλάδα , μέσα, στο τσίρκο αυτό, ήταν η περισσότερο ευάλωτη, από όλες τις άλλες χώρες, που συμμετείχαν, στον ζουρλομανδύα της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης και της Ε.Ε.

Το πρώτο πλήγμα το δέχτηκε η θνησιγενής ευρωζώνη, με την έλευση της ελληνικής κρίσης, η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο, εκτός από την οξύτατη και χρόνια κρίση του ευρώ, ως επίσημου κοινού νομίσματος και ουσιαστικότερα, ως ενός, αφανώς, λειτουργούντος μηχανισμού συναλλαγματικών ισοτιμιών , ανάμεσα, στις διάφορες εθνικές εκδοχές του υποτιθέμενου, ως κοινού νομίσματος.

Το δεύτερο πλήγμα το δέχτηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση, ως οικονομική ένωση, εξ αιτίας της μαζικής διεύρυνσής της, ιδίως, μετά τον Μάϊο του 2004, η οποία επισυνέβη, χωρίς να έχει γίνει, προηγουμένως και χωρίς να γίνει, μετέπειτα, οποιαδήποτε οικονομική και θεσμική εμβάθυνση της ίδιας της Ε.Ε. και χωρίς καμμία ουσιαστική αύξηση του λεγόμενου κοινοτικού προϋπολογισμού, ο οποίος ήταν, ήδη, πριν από αυτή την διεύρυνση, ανεπαρκής, για να καλύψει τις απαιτούμενες ανάγκες και ο οποίος, μετά από την διεύρυνση, κατέστη, ακόμη περισσότερο, ανεπαρκής, έως αστείος.

Αλλά, κακά τα ψέματα, ουδέν θα είχε συμβεί, εάν τον Αύγουστο του 2008, δηλαδή ένα μήνα, πριν από την μεθοδευμένη χρηματοπιστωτική κρίση, στην Wall Street, δεν είχε συμβεί ο κατευθυνόμενος, από τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, πόλεμος, ανάμεσα, στην Ρωσία και την Γεωργία, για την Νότια Οσετία και την Αμπχαζία, που έληξε, σύντομα, με μια σαρωτική νίκη του ρωσικού στρατού, ο οποίος απέκρουσε την επίθεση του γεωργιανού στρατού, στις δύο αυτές περιοχές, που είχαν αποσχισθεί, από την Γεωργία και τελούσαν, υπό την προστασία της Ρωσίας.

Η συντριβή των Γεωργιανών και η αποτυχία των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ να μετατρέψουν την Μαύρη Θάλασσα, σε αμερικανονατοϊκή λίμνη, προφανώς, κατέδειξε στην αμερικανική ελίτ, ότι η παγκοσμιοποίηση είχε λειτουργήσει, μακροπρόθεσμα, εις βάρος των συμφερόντων της και είχε ενισχύσει τους αντιπάλους της, αφού, κατά πρώτον, είχε "νεκραναστήσει" την Ρωσία και κατά δεύτερον, την Κίνα.

Αυτή η κατάσταση, βέβαια, δεν ήταν η μόνη, που κατέδειξε την απώλεια της ισχύος, που είχαν υποστεί οι Η.Π.Α. και οι Δυτικοί και την (επ)άνοδο της Ρωσίας, στο παγκόσμιο στερέωμα, ως ανταγωνίστριας δύναμης, της οποίας ο λόγος δεν μπορούσε να αγνοηθεί, χωρίς συνέπειες. Θα πρέπει να θυμηθούμε ότι, τον Απρίλιο του 2008, στην σύνοδο του ΝΑΤΟ, η Ρωσία είχε θέσει (άτυπα) veto, στην διεύρυνση αυτού του δυτικού συνασπισμού, με την είσοδο της Γεωργίας, της Ουκρανίας και της F.Y.R.O.M., θέτοντας τον στρατιωτικό οργανισμό της Δύσης, υπό απειλή, εάν το ρωσικό veto δεν λαμβανόταν, υπόψη.

Το ΝΑΤΟ και η κυβέρνηση του George Bush jr., παρά τις όποιες αντιρρήσεις του επιτελείου του Αμερικανού προέδρου, με προκάλυμμα την γερμανική και την γαλλική κυβέρνηση, δεν αγνόησαν το ρωσικό veto και δεν αποδέχτηκαν την είσοδο νέων μελών στην συμμαχία. Αυτή την φορά, δεν συμπεριφέρθηκαν, στην ρωσική ελίτ, όπως συμπεριφέρονταν, επί της εποχής του Μπόρις Γέλτσιν, τον οποίον αγνοούσαν. Και αυτό δεν είναι, επίσης, τυχαίο. Κάθε άλλο.

Έτσι, η χρηματοπιστωτική κρίση, που ξέσπασε, τον Σεπτέμβριο του 2008, ένα μήνα, μετά, την συντριβή των Γεωργιανών και την αποτυχία του αμερικανονατοϊκού σχεδιασμού, ο οποίος ναυάγησε, στην Μαύρη Θάλασσα, κάθε άλλο, παρά τυχαία, υπήρξε.

Μιλώντας, για τον πόλεμο, ανάμεσα, στην Ρωσία και στην υποκινημένη, από τις Η.Π.Α. και το ΝΑΤΟ, Γεωργία, θυμήθηκα το παρακάτω κείμενό μου, το οποίο, αφορούσε το βαρυσήμαντο γεγονός της (επαν)εμφάνισης της Ρωσίας, στο διεθνές στερέωμα, ως δυναμικού παγκόσμιου παίκτη, ο οποίος ήταν, από εκεί και πέρα, αποφασισμένος να δράσει, χωρίς δισταγμούς.

Βέβαια, το κείμενο αυτό, αφορούσε και τον ίδιο τον πόλεμο, ανάμεσα, στην Γεωργία (και τους υποκινητές της) και την Ρωσία και αναρτήθηκε, στην δημόσια συζήτηση, με τίτλο "2000 νεκροί στη Ν. Οσετία!!!", η οποία διεξήχθη, στο forum "ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ" του μακαρίτη Παναγιώτη Βήχου, στις 12/8/2008.


Δυστυχώς, το κείμενο αυτό έχει πέσει, μαζύ με όλη την συζήτηση, αλλά, ευτυχώς, εγώ το έχω διασώσει. Ας δούμε το περιεχόμενό του :

 
"Ας έχουμε την πρέπουσα υπομονή για να μπορέσουμε να εκτιμήσουμε ψύχραιμα τα πολεμικά γεγονότα - αυτά καθ' εαυτά -, έτσι ώστε να αποφύγουμε να πέσουμε έρμαια των προπαγανδιστικών επικοινωνιακών ελιγμών των δύο πλευρών και ως προς τις μάχες και τις καταλήψεις πόλεων και τα κτυπήματα των αγωγών και ως προς τους αριθμούς των νεκρών, που δίνουν οι δύο αντιμαχόμενοι (Γεωργιανοί και Ρώσοι). Πιθανότατα, είναι το επικοινωνιακό παιχνίδι των εμπολέμων εξυπηρετείται από όσα αυτοί λένε και όχι η αλήθεια, η οποία θα φανεί όταν κατασταλάξει ο κουρνιαχτός των καταιγιστικών εξελίξεων.

Μέχρι τότε και με τις εκφρασθείσες, παραπάνω, επιφυλάξεις πρέπει να κάνω τις κάτωθι διαπιστώσεις:

1) Είναι, βέβαιο και προκύπτει από τις τηλεοπτικές εικόνες από τα πεδία των μαχών στην Νότια Οσετία και από το βομβαρδισμένο Γκόρι, ότι ο πόλεμος αυτός είναι ανελέητος και διεξάγεται μέσα σε συνθήκες Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πολέμου του Βιετνάμ. Καμμία σχέση με τον τεχνολογικά προηγμένο πόλεμο των συνασπισμένων Δυτικών στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου (1991) και των Αμερικανών στον δεύτερο πόλεμο του Κόλπου (2003). Η πολεμική σύρραξη στο υπογάστριο της Ρωσίας στον Καύκασο θυμίζει λίγο τους πολέμους που έκανε ο Μπόρις Γέλτσιν στην Τσετσενία και ελπίζω ότι δεν θα φθάσει σε αυτό το επίπεδο βαρβαρότητας, απλά και μόνον επειδή οι Γεωργιανοί δεν είναι Τσετσένοι και δεν έχουν τα κότσια να ανοίξουν πόλεμο σε κατοικημένες πόλεις, όπως οι Τσετσένοι στο Γκρόζνυ, όπου την πρώτη φορά νίκησαν τους Ρώσους, μετατρέποντας την πρωτεύουσα της χώρας τους σε Στάλινγκραντ, για να νικηθούν την δεύτερη φορά, αφού πούλησαν ακριβά το τομάρι τους. Ευτυχώς, στην παρούσα σύγκρουση δεν διαφαίνεται μια τέτοια εξέλιξη, δεδομένου ότι και οι Ρώσοι δεν έχουν σκοπό να προχωρήσουν σε μόνιμη κατάληψη γεωργιανών εδαφών και πολύ περισσότερο σε κατάληψη πόλεων - έστω και σχεδόν εκκενωμένων σαν το Γκόρι, την γενέτειρα του Ιωσήφ Τζουγκασβίλλι (του οποίου τα κόκκαλα θα τρίζουν στο Κρεμλίνο)!

2) Δεδομένη είναι η βαρβαρότητα των Γεωργιανών του ανεκδιήγητου Σαακασβίλλι, κατά την εισβολή τους στην Νότια Οσετία. Οι εικόνες από την πρωτεύουσα της περιοχής και οι καταγγελίες των προσφύγων, που υπέστησαν την γεωργιανή εισβολή και τις ωμότητες των εισβολέων είναι χαρακτηριστικές και δείχουν ότι οι Γεωργιανοί είχαν σκοπό να εκδιώξουν τους ανεπιθύμητους αυτονομιστές κατοίκους της Νότιας Οσετίας. Από άποψη του λεγόμενου τυπικού διεθνούς δικαίου οι Γεωργιανοί έχουν δίκιο, αφού το έδαφος της Νότιας Οσετίας (και της Αμπχαζίας) είναι γεωργιανό έδαφος. Αλλά από άποψη του ουσιαστικού δικαίου έχουν άδικο, αφού είναι ανεπιθύμητοι στα εδάφη αυτά, στα οποία κατοικεί ένας, μικρός μεν, αλλά συμπαγής, δε, αριθμός κατοίκων, οι οποίοι έχουν διαφορετική συνείδηση, ως προς την εθνική τους καταγωγή και είναι φιλορώσοι.

3) Η Αμπχαζία, άλλη αυτόνομη περιοχή στην Γεωργία, που δεν αναγνωρίζει την γεωργιανή διοίκηση και κατοικείται από μουσουλμάνους, οι οποίοι είναι φιλορώσοι, έχει μπει και αυτή στο πεδίο των μαχών, αφού από το έδαφός της οι Ρώσοι, όπως φαίνεται, κατάφεραν να αποκόψουν στα δύο την Γεωργία. Η περιοχή αυτή είναι σημαντική, διότι κατέχει το 40% της γεωργιανής ακτογραμμής στην Μαύρη Θάλασσα και δεν πρόκειται να την αφήσουν οι Ρώσοι στα χέρια των Γεωργιανών και των αμερικανών προστατών τους.

4) Παρά τα όσα λένε, η στρατηγική των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ παραμένει αντιρωσική στην βασική της κατεύθυνση. Ιδιαίτερα στον Καύκασο οι Η.Π.Α. πόνταραν πολλά στην Γεωργία και στον Σαακασβίλλι, προκειμένου να απομονώσουν την Ρωσία και να την περικυκλώσουν, μαζί με την Ουκρανία του Γιουστσένκο και τους λοιπούς συμμάχους των Αμερικανών στην περιοχή - παλαιούς και νέους (Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν). Τα προεόρτια φάνηκαν φέτος τον Απρίλη, όταν ο Μπους προσπάθησε να δώσει την ιδιότητα του υποψήφιου μέλους του ΝΑΤΟ στην Γεωργία (και στην Ουκρανία) και απέτυχε, χάρη στην συνετή στάση της Άνγκελα Μέρκελ και των Γάλλων του Νικολά Σαρκοζύ, που βλέποντας τις εκκρεμότητες της Γεωργίας στην Νότια Οσετία και στην Αμπχαζία, απέτρεψαν αυτό το ενδεχόμενο, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους ψυχροπολεμικούς ρεπουμπλικάνους του Μπους και τον Σαακασβίλλι. Από εκεί και πέρα, το παιχνίδι ανέλαβε να το κάνει ο ασταθής και απρόβλεπτος - ως προσωπικότητα - Γεωργιανός πρόεδρος, ο οποίος επανεξελέγη προ μηνών, με κεντρικό του σύνθημα την ενσωμάτωση της Νότιας Οσετίας και της Αμπχαζίας, υπολογίζοντας - βάσει του γεγονότος ότι η Ρωσία δεν είχε αντιδράσει στην αιφνιδιαστική ενσωμάτωση το 2004 της Ατζαρίας στην Γεωργία (η Ατζαρία είναι μια περιοχή, η οποία μέχρι τότε ήταν αυτόνομη με φιλορωσικό καθεστώς, η οποία κατελήφθη αιφνιδιαστικά από τους Γεωργιανούς του Σαακασβίλλι) - ότι η Ρωσία δεν θα αντιδρούσε και λόγω της - υποτιθέμενης - στρατιωτικής της αδυναμίας και λόγω της προστασίας των Η.Π.Α. στο καθεστώς Σαακασβίλλι, αλλά και λόγω της απίστευτης (αλλά, όμως, υπαρκτής) αντίληψης της φιλοαμερικανικής κυβερνώσας γεωργιανής ελίτ ότι στο πεδίο των μαχών θα νικούσαν τις ρωσικές δυνάμεις, αν αυτές αντιστέκονταν στην Νότια Οσετία. Αυτή η πίστη στηριζόταν στο γεγονός της μακροχρόνιας, μετά την πτώση του καθεστώτος του Έντβαρντ Σεβαρντνάτζε στην Γεωργία, στρατιωτικής διείσδυσης των Αμερικανών στην χώρα αυτή του Καυκάσου, στην εντατική εκπαίδευση του γεωργιανού στρατού από τους ειδικούς των Η.Π.Α. και στον συνακόλουθο εφοδιασμό του από αμερικανικό πολεμικό υλικό. Όλα αυτά, όμως, αποδεικνύονται μάταια, αφού ο γεωργιανός στρατός φαίνεται αναξιόμαχος. (Η 28η Οκτωβίου 1940 και η απόκρουση της μουσσολινικής εισβολής δεν μπορούν να επαναλαμβάνονται κάθε φορά, που μια μικρή χώρα πολεμάει με μια μεγάλη δύναμη).

5) Η Ρωσία των Ντιμίτρι Μεντβέντεφ και Βλαντιμίρ Πούτιν δεν είναι η "Ε.Σ.Σ.Δ." και η Ρωσία των Γκορμπατσώφ και Γέλτσιν και δεν πρόκειται να επιτρέψει στην Δύση, στους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ να στήσουν ένα αντιρωσικό προγεφύρωμα στην Γεωργία, για γεωπολιτικούς λόγους, αλλά - περισσότερο - για λόγους γοήτρου. Η τωρινή ρωσική ελίτ έχει βαθιά και ανυπόκριτα μετανοιώσει για την κατάρρευση της "Ε.Σ.Σ.Δ." (''είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική καταστροφή του 20ου αιώνα και όχι μόνον'', έχει πει ο Πούτιν και έχει δίκιο) και έχει σκοπό να προβεί σε μια, όσο το δυνατόν μεγαλύτερη, ανασύστασή της, μέσα στις σύγχρονες συνθήκες, χωρίς φυσικά την ανασύσταση και του κομμουνιστικού καθεστώτος, όπως ονειρεύεται ένας από τους προηγούμενους αρθρογράφους στο παρόν θέμα. Τώρα, η αναγεννημένη ρωσική ισχύς θα επιδεικνύεται στους Δυτικούς και θα ασκεί τρομοκρατία στους γείτονες, με σκοπό να σπάσει την γεωπολιτική απομόνωση της χώρας και να οικοδομήσει τις αναγκαίες για την χώρα συμμαχίες, οι οποίες κατέρρευσαν, με την διάλυση της ουσιαστικά τριτοκοσμικής (από κοινωνικοοικονομική άποψη) "Σοβιετικής Ένωσης". Πάντως, είναι δεδομένο ότι ακόμα και τώρα, παρά την αναγέννηση της ρωσικής ισχύος και παρά την επίδειξη δύναμης της Ρωσίας, απέναντι στην Δύση, η αχανής αυτή χώρα παραμένει σε μια κατάσταση διεθνούς και γεωπολιτικής αδυναμίας, έναντι των Δυτικών, αφού έχει χάσει όλους τους παλαιούς Ευρωπαίους συμμάχους της και κομμάτια της ευρωπαϊκής Σοβιετικής Ένωσης (Βαλτικές χώρες), ενώ βρίσκεται σε δυσχερή θέση απέναντι στους δυτικούς και στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία. Θα προσπαθήσει, λοιπόν, η Ρωσία να επανεντάξει στην επιρροή της, κράτη, εδάφη και περιοχές, οι οποίες, επί "Σοβιετικής Ένωσης" (και επί τσαρικής εποχής) ήσαν αναπόσπαστα τμήματα της επικράτειάς της, με βάση γεωπολιτικά και οικονομικά κριτήρια. Θα ασκήσει, δηλαδή, έναν (εν πολλοίς) πρωτόγωνο στρατιωτικοπολιτικό γεωπολιτικό ιμπεριαλισμό, επιπέδου της καϊζερικής Γερμανίας του 1914 και της ναζιστικής Γερμανίας του 1939, εμπλουτισμένο και εκσυγχρονισμένο με σύγχρονα στοιχεία, ο οποίος συνοδεύεται και από έναν καμουφλαρισμένο εσωτερικό αυταρχισμό, που θα κρατά τα προσχήματα της προεδρικού τύπου δημοκρατίας, με δεδομένη την στήριξη του μαθημένου σε αυταρχικού τύπου διακυβερνήσεις ρωσικού λαού, όσο αυτός αισθάνεται, σταδιακά, τα αποτελέσματα της ιλιγγιώδους οικονομικής ανάπτυξης της χώρας ότι έχουν επιπτώσεις και στο δικό του βιοτικό επίπεδο. Προσοχή, όμως, αυτός ο, εδαφικά, εκτατικός ιμπεριαλισμός, με την σύγχρονη μορφή του έχει γυάλινα πόδια, όσο η χώρα παραμένει οικονομικοκοινωνικά τριτοκοσμική και όσο στηρίζεται, όπως όλες οι υπανάπτυκτες χώρες, στην εξαγωγή προϊόντων του πρωτογενούς τομέα (πετρέλαιο, φυσικό αέριο και όλα τα συναφή), διότι - αρεστόν, ή όχι - οι εξαγωγές της χώρας απαρτίζονται από τέτοιου είδους προϊόντα, εξαιρουμένων των οπλικών συστημάτων, που είναι η βιομηχανική κληρονομιά της διαλυθείσας "Ε.Σ.Σ.Δ."

6) Η ανάδυση και η ισχυροποίηση της νέας Ρωσίας είναι ένας νέος αποσταθεροποιητικός παράγοντας στην διεθνή γεωπολιτική σκηνή και θα φέρει αστάθεια και αναταράξεις, που θα οδηγήσουν σε ποταμούς αίματος, στο διεθνές σύστημα ασφάλειας, το οποίο είχε σταθεροποιηθεί, μετά την πτώση της "Ε.Σ.Σ.Δ." και την υποβάθμιση της Ρωσίας, σε ρόλο κομπάρσου (σε επίπεδο Βραζιλίας την κατέτασσαν οι Αμερικάνοι πολιτικοί, στα χρόνια του Γέλτσιν!)

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν αποκλείεται στην πορεία των εξελίξεων (όχι τώρα στην Γεωργία, αλλά αργότερα, με άλλες αφορμές, αλλά με τις ίδιες αιτίες) να φθάσουμε σε έναν νέο διεθνή ψυχρό πόλεμο και ίσως - σε απώτερο χρόνο - και σε θερμό.

Οψόμεθα".


Τελειώνοντας, εδώ, αυτή την σύντομη, αλλά και πολύ χρήσιμη, ανασκόπηση, στα γεγονότα του πρόσφατου παρελθόντος, που συναρθρώνουν τα κομβικά σημεία της σχεδιασμένης αποσαρθρωτικής συστροφής της διαδικασίας της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, εννοείται, βέβαια, ότι, από εκείνη την εποχή, η Ρωσία έχει δώσει μεγάλη βαρύτητα και έχει αναπτύξει την στρατιωτική της δύναμη, σε τέτοιο βάθος, που, πιθανότατα, διέφυγε της προσοχής των Αμερικανών. Και φυσικά, τώρα, η ρωσική ελίτ απολαμβάνει τους καρπούς αυτής της προσπάθειας, αναπτύσσοντας και χρησιμοποιώντας τα οπλικά της συστήματα, όπου εκείνη κρίνει ότι είναι απαραίτητο, χωρίς οι αντίπαλοί της να μπορούν να κάνουν, τίποτε άλλο, εκτός, από το να βλέπουν τις ενέργειές της και να υφίστανται τις επιπτώσεις αυτών των ενεργειών.

Ως εκ τούτου, η συνέχεια θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον...